...หลังจากวันนั้น...อาคิยะก็ยังคงจำดวงตาคู่นั้นของโอซามุได้ดี...
...แม้ไม่มีคำพูด ไม่มีรอยยิ้ม ไม่มีการแนะนำตัวอย่างเป็นทางการ แต่แววตานิ่งสงบนั่นกลับฝังอยู่ในความคิดเขาทุกครั้งที่นั่งอยู่ริมหน้าต่าง...
...เหมือนกับว่า…ความเงียบในวันนั้น ไม่ได้เงียบเลยจริง ๆ...
...จนกระทั่งวันหนึ่ง...
...อาคิยะเลิกเรียนตอนเย็น หลังจากเข้าชมรมวาดรูปเสร็จ เขาจำได้ว่าเขียนชื่อตัวเองผิดในเอกสารกิจกรรม ต้องกลับมาส่งใหม่ก่อนที่เจ้าหน้าที่จะปิดตึก...
...“อาคิยะ นายแน่ใจนะว่าจะกลับไปคนเดียว?” โทยะถามด้วยน้ำเสียงกังวล...
...“อื้ม แค่เอาใบสมัครไปส่งแป๊บเดียวเอง ไม่เป็นไรหรอก”...
...“งั้นรีบไปรีบกลับนะ มืดแล้วด้วย” ริองเสริมก่อนทั้งสองจะเดินแยกทางกันกลับบ้าน...
...อาคิยะรีบจ้ำเดินไปยังอาคารกิจกรรม ซึ่งตั้งอยู่ฝั่งตรงข้ามกับคณะศิลปกรรมฯ แสงไฟสีส้มจากเสาไฟประดับทางเดินเรียงรายส่องทางให้เขาเดินอย่างปลอดภัย…แต่ในใจกลับเริ่มลังเลเมื่อลมเย็นยามเย็นพัดมาแรงขึ้นเรื่อย ๆ...
...“แค่ส่งใบ...ไม่ต้องกลัวหรอกน่า…” เขาพึมพำกับตัวเอง...
...จนกระทั่ง—เสียง ฟึ่บ! ดังมาจากทางด้านหลัง!...
...เขาหยุดชะงัก หมุนตัวกลับไปมอง ทว่าไม่มีใครอยู่ตรงนั้น มีเพียงเงาของต้นไม้ที่ไหวโยกตามแรงลม...
...“บ้าจริง...ตกใจไปเองหรือเปล่า”...
...เขาถอนหายใจ แต่แล้วเสียงฝีเท้าเบา ๆ ก็ดังขึ้นอีกครั้ง คราวนี้ดังใกล้ขึ้น...เร็วขึ้น......
...และทันใดนั้นเอง—เสียงทุ้มต่ำก็ดังขึ้นจากด้านหลัง...
..."อยู่นี่เอง"...
...อาคิยะสะดุ้งสุดตัว ก่อนจะหันไปมอง...
...“อ๊ะ…!”...
...คนที่ยืนอยู่ตรงหน้าเขาไม่ใช่ใครอื่น—โอซามุ...
...ร่างสูงโปร่งในเสื้อโค้ทยาวกับใบหน้าที่แทบไม่แสดงอารมณ์ ยืนจ้องเขาเงียบ ๆ จนเขาแทบหายใจไม่ออก...
...“ข-ขอโทษครับ...ผมตกใจนิดหน่อย…”...
...โอซามุมองเขาอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะเอ่ย...
...“นายทำสมุดตก”...
...เขายื่นสมุดเล่มหนึ่งมาข้างหน้า—สมุดสเก็ตช์ที่อาคิยะวาดภาพประจำ และวันนี้เขาดันลืมปิดกระเป๋าดี ๆ ทำให้หล่นโดยไม่รู้ตัว...
...“อ๊ะ...นั่นมัน...ของผมเองครับ! ขอบคุณมากเลย!”...
...มือของอาคิยะเอื้อมไปรับสมุด แต่ในจังหวะที่มือของเขาแตะโดนปลายนิ้วของโอซามุ เขารู้สึกได้ถึงสัมผัสอุ่นร้อนประหลาดที่แล่นผ่านผิว...
...เขารีบชักมือกลับทันที หน้าแดงเรื่อโดยอัตโนมัติ...
...“ขอโทษ...ผมไม่ได้ตั้งใจแตะโดน...”...
...โอซามุมองเขานิ่ง ๆ ก่อนจะพูดด้วยเสียงเรียบ ๆ...
...“ไม่เป็นไร”...
...“คือ...เอ่อ...ขอบคุณอีกครั้งนะครับสำหรับสมุด...” อาคิยะพยายามจะหนีบรรยากาศอึดอัด แต่โอซามุกลับเอ่ยขึ้นอีก...
...“นายวาดรูปเก่ง”...
...“หะ?”...
...“ภาพในสมุด...นายวาดเองใช่ไหม?”...
...อาคิยะพยักหน้าเล็กน้อย “ครับ…”...
...“มัน...สวยดี” น้ำเสียงของเขายังคงเรียบแต่แฝงความจริงใจในประโยค...
...อาคิยะไม่คิดว่าจะได้ยินคำชมนั้นจากโอซามุในค่ำคืนแบบนี้ เขากะพริบตาปริบ ๆ ก่อนพูดเสียงเบา...
...“ขอบคุณครับ...”...
...โอซามุขยับยืนตรงขึ้นเล็กน้อย ก่อนจะเอ่ย...
...“นายจะไปไหน?”...
...“ผม...จะเอาใบสมัครกิจกรรมไปส่งครับ ก่อนเจ้าหน้าที่จะปิด”...
...“ดึกแล้ว...เดี๋ยวไปด้วย”...
...“หะ!? ม-ไม่เป็นไรครับ ผมไปคนเดียวได้—”...
...“อย่าเถียง”...
...“...ครับ”...
...เขาไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมถึงยอมง่าย ๆ แต่เสียงของโอซามุมันมีแรงกดดันประหลาดที่ไม่ใช่การบังคับ แค่...ชวนให้รู้สึกปลอดภัยยังไงไม่รู้...
...ทั้งสองเดินเคียงกันไปเงียบ ๆ ท่ามกลางเสียงใบไม้กระทบกันเบา ๆ ในอากาศยามค่ำคืน...
...“ชื่ออะไร?” โอซามุถามขึ้น...
...“อาคิยะ...ครับ แล้วคุณล่ะ?”...
...“โอซามุ”...
...“ผมรู้จักครับ...เพื่อนผมเคยพูดถึงคุณ”...
...“หือ?”...
...“เขาว่าคุณ...ดูเงียบ ๆ แต่จริง ๆ อาจจะใจดี”...
...โอซามุนิ่งไป ก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา...
...“งั้นเหรอ...”...
...อาคิยะกลั้นใจถามออกไปด้วยความกล้า...
...“แล้ว...คุณคิดว่าผมดูเป็นคนยังไง?”...
...โอซามุหันมาสบตาเขา...
...“เหมือนคนที่มีอะไรอยู่ในใจ...แต่ไม่เคยพูดออกมา”...
...ประโยคนั้นทำให้อาคิยะนิ่งงันไป...
...เพียงคำพูดเดียวของเขา กลับรู้สึกเหมือนอีกฝ่ายอ่านใจเขาออกหมด...
...ก่อนที่อาคิยะจะตอบอะไร เจ้าหน้าที่ก็เดินออกมาจากห้องพอดี ทำให้เขารีบโค้งให้และส่งเอกสารอย่างรวดเร็ว...
...เมื่อเสร็จแล้ว เขาหันกลับมาหาโอซามุที่ยังยืนรออยู่ไม่ไกล...
...“เสร็จแล้วครับ… ขอบคุณที่รอนะ”...
...“ไปส่งไหม?”...
...“หะ?”...
...“บ้านนายอยู่ไหน เดี๋ยวไปส่ง”...
...“ม-ไม่ต้องลำบากก็ได้ครับ ผมกลับเองได้นะ”...
...“...ก็ไม่ได้ถามว่าให้กลับเองไหม”...
...“...”...
...อาคิยะกลืนน้ำลาย แล้วพยักหน้าอย่างเงียบ ๆ...
...บางที...ความบังเอิญครั้งนี้ อาจจะไม่ใช่แค่ความบังเอิญ...
...แต่เป็นจุดเริ่มต้นของบางสิ่ง...ที่เขาไม่กล้าคาดหวังมาก่อน...
...---...
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
อัพเดทถึงตอนที่ 9
กกาวน์โหลดทันที
ชอบผลงานนี้ไหม? ดาวน์โหลดแอพ บันทึกการอ่านของคุณจะไม่สูญหาย
Comments