วันนั้นที่เราพบกัน
...เสียงฝีเท้าเบา ๆ ดังขึ้นบนพื้นไม้ของห้องเรียนมหาวิทยาลัย อาคารคณะศิลปกรรมศาสตร์ที่มักจะเงียบสงบในช่วงเช้าตรู่ วันนี้มีใครบางคนมาเร็วกว่าปกติ...
...อาคิยะยืนอยู่หน้าประตูห้องเรียน เขาแตะลูกบิดเบา ๆ ก่อนผลักเข้าไปข้างใน แสงแดดยามเช้าส่องผ่านกระจกบานใหญ่จนทำให้ฝุ่นในอากาศลอยระยิบระยับอย่างสวยงาม เด็กหนุ่มเจ้าของผมสีดำสนิททรงหน้าม้ายาวปิดหู ใส่เสื้อยืดตัวหลวมกับกางเกงยีนส์ธรรมดา พาดกระเป๋าผ้าสีซีดไว้ข้างลำตัว เขาเงยหน้ามองบรรยากาศห้องด้วยรอยยิ้มน้อย ๆ...
...“วันนี้ไม่มีใครมาเช้าเลยแฮะ...”...
...เสียงของเขาเบาราวกระซิบ อาคิยะเดินไปนั่งที่ริมหน้าต่าง ล้วงสมุดสเก็ตช์ออกมาจากกระเป๋าแล้วเปิดหน้าเปล่าขึ้น ก่อนจะเริ่มลงมือวาดรูปที่เห็นจากข้างนอก...
...แสงอาทิตย์ ท้องฟ้า ต้นไม้ และ...คนคนหนึ่ง...
...เขาหยุดมือวาดกะทันหันเมื่อเห็นเงาของใครบางคนเดินผ่านหน้าต่าง ร่างสูงโปร่งเดินผ่านไปอย่างเงียบเชียบ ผมสีน้ำตาลเข้มยุ่งเล็กน้อย ใบหน้าคมคายและแววตาเรียบนิ่งดูเหมือนไม่สนใจสิ่งรอบข้าง อาคิยะรู้สึกเหมือนลมหายใจขาดช่วงไปเสี้ยววินาที...
..."เขาเป็นใครน่ะ...ไม่เคยเห็นมาก่อนเลย"...
...ยังไม่ทันได้คิดอะไรต่อ เสียงประตูเปิดก็ดังขึ้น...
...“อาคิยะ! นายมาเช้าขนาดนี้เลยเรอะ?”...
...เสียงทุ้มของริองดังขึ้นก่อนตัว เขาเดินเข้ามาพร้อมโทยะที่ยิ้มขำ ๆ ตามหลัง...
...“ก็แค่อยากมานั่งวาดรูปเฉย ๆ น่ะ” อาคิยะตอบเสียงเบา พลางหุบสมุดสเก็ตช์ลงอย่างรวดเร็ว “ว่าแต่...พวกนายรู้จักผู้ชายที่เพิ่งเดินผ่านหน้าต่างเมื่อกี้ไหม?”...
...“หือ?” โทยะขมวดคิ้ว “ใครเหรอ?”...
...“สูง ๆ ผมสีน้ำตาลเข้ม หน้าดุ ๆ หน่อย...ใส่เสื้อคลุมดำ”...
...ริองนิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนพูดออกมา “หรือจะเป็นโอซามุ?”...
...“โอซามุ?” อาคิยะทวนชื่อเบา ๆ...
...“อื้ม รุ่นพี่คณะวิศวะปี 3 น่ะ ได้ข่าวว่าเพิ่งย้ายมาจากโตเกียว”...
...“แล้วทำไมมาเดินแถวคณะเราล่ะ?” โทยะถามต่อ...
...“ไม่รู้สิ บางคนก็บอกว่าเขาสนใจวิชาเลือกของที่นี่...แต่เอาจริง ๆ ฉันว่าเขาน่าจะหลง”...
...“เขาดู...น่ากลัวหน่อย ๆ อะ” อาคิยะพูดออกมาตรง ๆ...
...“แต่หล่อมากใช่ไหมล่ะ?” โทยะแซวพร้อมยิ้มเจ้าเล่ห์...
...อาคิยะสะดุ้งเล็กน้อย แก้มขึ้นสีจาง ๆ “ฉันไม่ได้พูดซักหน่อย...”...
...“อ๊า! เขินแล้วใช่มั้ย~?” โทยะโวยวายทันที...
...“ไม่ใช่เว้ย!” อาคิยะรีบเถียง แต่อารมณ์นั้นกลับทำให้เขาเผลอยิ้มออกมา...
...ระหว่างที่ทั้งสามคนกำลังหยอกล้อกัน เสียงเปิดประตูอีกครั้งก็ดังขึ้น และร่างของโอซามุก็ปรากฏอยู่ตรงนั้น...
...บรรยากาศในห้องเงียบลงทันที เหมือนทุกอย่างหยุดนิ่ง...
...โอซามุเหลือบตามามอง ก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงเรียบ ๆ แต่หนักแน่น...
...“ขอโทษครับ...ที่นี่คือห้องเรียนวิชาเลือก ‘สุนทรียศาสตร์กับการออกแบบ’ ใช่ไหมครับ?”...
...“ใช่ครับ! เชิญเลย ๆ” โทยะรีบตอบแทนด้วยน้ำเสียงสดใสเกินเหตุ...
...โอซามุพยักหน้าเบา ๆ ก่อนเดินเข้ามาในห้องและเลือกนั่งที่ว่างห่างจากพวกอาคิยะไม่กี่แถว...
...อาคิยะมองเขาอย่างหลบ ๆ ซ่อน ๆ หัวใจเต้นผิดจังหวะในแบบที่ไม่เข้าใจ...
...และในจังหวะหนึ่ง...โอซามุก็หันมาสบตาเขา...
...ไม่มีคำพูด ไม่มีรอยยิ้ม แต่ในวินาทีนั้น อาคิยะรู้สึกเหมือนโลกทั้งใบหยุดเคลื่อนไหว...
...เขารีบเบือนหน้าหนี ใจเต้นโครมครามจนต้องกัดริมฝีปากเบา ๆ...
...'...ทำไมแค่สบตา ถึงรู้สึกเหมือนจะล้มลงไปแบบนี้นะ'...
... ...
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
อัพเดทถึงตอนที่ 9
กกาวน์โหลดทันที
ชอบผลงานนี้ไหม? ดาวน์โหลดแอพ บันทึกการอ่านของคุณจะไม่สูญหาย
Comments