เก่งเหมือนกันนะเรา

เริ่มต้นด้วยร้าย ตอนที่ 4

วันนี้ที่โรงเรียนมีวิชาที่ทุกคนจะต้องลงสนามกลางแจ้ง จึงทำให้เอินรู้สึกสดชื่นเป็นพิเศษเนื่องจากเป็นวิชาที่ชอบอยู่แล้ว

และในคาบเรียน ครูให้นักเรียนแบ่งกลุ่มลงสนามเป็นทีมเพื่อแข่งขันวิ่ง 400 เมตร หรือ 4 รอบสนามของโรงเรียนโดยแบ่งการแข่งเป็นชายหญิง

ในการแข่งนี้เอินถูกเลือกให้เป็นตัวแทนลงวิ่งเนื่องจากเป็นคนไม่มีปากเสียงในห้อง จะมีแค่เพื่อนสนิทที่สุดคนเดียวคือแฟที่ก็ดันอยู่คนละกลุ่มกัน

เมื่อถูกคัดเลือกให้เป็นตัวแทนลงแข่งเอินจึงไม่กล้าปฏิเสธ และเธอคิดว่ามันก็ไม่ได้เสียหายอะไรด้วยเพราะเป็นกีฬาที่ชอบและถนัดอยู่แล้ว

ก่อนการแข่งขัน เอินเดินยืนยืดเส้นยืดสายเพื่อผ่อนคลายกล้ามเนื้อ

ไม่ไกลกันมีเพื่อนนักแข่งกลุ่มอื่นที่จะมีเพื่อนมาคอยเชียร์ให้กำลังใจกัน ส่วนเอินมีแค่แฟที่ยืนยิ้มโบกมือเชียร์อยู่ห่างๆ เนื่องจากอยู่คนละกลุ่มกัน จึงทำได้แค่ยืนยิ้มโบกมือให้กันเท่านั้น

เมื่อถึงเวลาเริ่มการแข่งขัน...

เอินอยู่ในท่าเตรียมพร้อมมองไปข้างหน้าด้วยสายตาที่มุ่งมั่น

ปรี้ดดดดดดดดด...

เสียงนกหวีดส่งสัญญาณเริ่มการแข่งขันดังขึ้น

เอินสตาร์ทออกวิ่งไปแบบสบายๆ แต่ก็วิ่งนำเป็นที่ 1

ตั้งแต่เริ่มการแข่งขัน

ผ่านไป 1

รอบสนาม

ระยะห่างระหว่างผู้เข้าแข่งขันแต่ละคนยังไม่ห่างกันมาก ระหว่างการแข่งเอินวิ่งไปด้วยความสุขไม่มีสีหน้าเหน็ดเหนื่อย เพราะเธอได้มีโอกาสแสดงความสามารถที่คิดว่าดีที่สุดในชีวิตออกมา

และเมื่อเอินวิ่งผ่านจุดที่แฟเพื่อนสนิทของเธอยืนอยู่ เอินก็ส่งยิ้มพร้อมกับโบกไม้โบกมือให้เพื่อน

แฟ : “สู้ๆ เผื่อผู้ของเรา“

เธอส่งเสียงเชียร์ดังลั่น

เอิน : “ดะ-ดะเดี๋ยวนะ...ฮ่าๆๆๆ”

เอินหัวเราะกับคำพูดของแฟ ก่อนที่จะโบกมือให้เพื่อเป็นสัญญาณว่าเธอไปวิ่งต่อก่อนนะ

เอินวิ่งผ่านแฟไปโดยไม่ทันได้สังเกตเลยว่าพลนั่งอยู่ที่เก้าอี้ด้านหลังของแฟ และเขากำลังมองมาที่เธออยู่

ผ่านไป 3 รอบสนาม...

นักแข่งเริ่มเหนื่อยล้า บางคนกึ่งวิ่งกึ่งเดิน ส่วนเอินยังคงวิ่งสบายๆ อาจจะมีก็แค่จมูกที่บานหุบเข้าหุบออกเล็กน้อย และยังมีนักวิ่งอีกคนที่ตามมากันมาติด

ๆ

เมื่อเข้า 10 เมตร สุดท้าย...

เอินเร่งสปีดตัวเองให้เร็วขึ้นเพื่อที่จะเข้าเส้นชัย

ซึ่งช่วงใกล้เข้าเส้นชัยนี่แหละเป็นอะไรที่ตื่นเต้นสุดๆ

สำหรับเอิน

และผลเป็นไปตามคาด เอินเข้าเส้นชัยเป็นอันดับที่ 1

หลังจากจบการแข่งขันแล้ว เอินเดินไปนั่งพักตรงเก้าอี้นั่งข้างสนามเพื่อพักเหนื่อยโดยมีแฟมาร่วมแสดงความยินดีอยู่ข้างๆ

แฟ : “เย้ๆ ชนะแล้ว”

เธอยินดีกับเพื่อน

เอิน : “เล่นเอาหอบอยู่นะเนี่ย”

เอินตอบขณะที่จมูกกำลังบานสะพรั่งเพื่อรับลมเข้าออก

แฟ : “กินน้ำๆ จะได้หายเหนื่อย”

แฟหยิบน้ำให้เพื่อน

เอิน : “ขอบใจมากนะ รักที่สุดเลยเนี่ย”

เอินหันไปกอดแฟก่อนที่จะหยิบน้ำขึ้นมาดื่ม

แฟ : “แต่เดี๋ยวเราต้องไปเข้ากลุ่มแล้วนะ”

เธอขอตัวเพื่อไปเข้ากลุ่มของเธอก่อน

เอิน : “ได้ ๆ เจอกันที่ห้องนะเพื่อน”

เอินยกมือให้แฟก่อนที่จะแยกย้ายกัน

ใกล้กับจุดที่เอินนั่งพักมีเพื่อนกลุ่มอื่นกำลังนั่งคุยกันอยู่ เนื้อหาใจความประมาณพูดปลอบใจกัน

“ได้ที่ 2

ก็ไม่เป็นไรหรอก แค่นี้ก็เก่งแล้ว”

เพื่อนในกลุ่มของนักแข่งที่ได้อันดับ 2 พูดขึ้นเพื่อปลอบใจกัน

“จริง นี่ไม่ใช่นักกีฬาอาชีพ ไม่ได้แนวถึกๆ ใช้แรงงาน”

“พวกเรามันสายสวยงาม แค่นี้ก็เก่งมากแล้วล่ะ”

เพื่ออีกคนช่วยพูดเสริม

แต่เสียงที่พูดคุยกันก็ดังพอที่จะทำให้เอินได้ยิน

กลุ่มเพื่อนที่พูดคุยกันไม่ได้มีเจตนาจะพูดกระทบกระทั่ง และเอินก็เข้าใจว่ามันเป็นวิธีปลอบใจเพื่อไม่ให้เพื่อนคิดมาก

เพราะเพื่อนที่เข้าเส้นชัยอันดับ 2 เป็นนักเรียนผลการเรียนดี ไม่ว่าจะทำกิจกรรมอะไรก็มักจะถูกเลือกให้เป็นตัวแทนและได้อันดับ 1 อยู่เสมอๆ

คำพูดที่ได้ยินเธอเองไม่ได้รู้สึกโกรธเลย เพราะที่โรงเรียนแห่งนี้ทุกคนพูดคุยกันดีไม่เคยมีใครว่าร้ายกันเหมือนตอนเป็นเด็ก

ตอนนี้เธอเข้าใจชีวิตมากขึ้น เพียงแต่อาจจะเหงาๆ อยู่นิดหน่อยเพราะแม้แต่กลุ่มของตัวเธอเองก็ทำแค่เดินมาบอกว่า

“เก่งจัง” แล้วก็เดินไปรวมกลุ่มกับคนที่ตัวเองสนิทเพื่อนั่งคุยเล่นกันต่อ

ซึ่งจุดนี้เอินเองก็กำลังพยายามปรับตัวเพื่อให้เข้ากับคนอื่นอยู่เหมือนกัน

แต่สถานะของเธอตอนนี้ทำได้แค่นั่งหอบเพราะการวิ่งครั้งนี้เหนื่อยเอาเรื่องอยู่เหมือนกันสำหรับเธอ เอินได้แต่คิดในใจแล้วก็ขำนั่งยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ชื่นใจที่ตัวเองวิ่งแข่งได้ที่ 1

(ใช่ค่ะ...เธอนั่งคุยในใจกับตัวเองอยู่คนเดียว)

“เก่งเหมือนกันนะเรา”

เสียงชายคนหนึ่งดังขึ้น

เอินเงยหน้าขึ้นมองหาเจ้าของเสียงพูดแต่ก็ไม่เห็นว่ามีใครยืนอยู่ตรงนั้น

เธอมองไปรอบ ๆ ก็เห็นแค่นักเรียนชายยืนรวมกลุ่มเพื่อรอแข่งรายการของฝ่ายชายเองเหมือนกันจึงไม่ได้สนใจอะไร คิดในใจว่าคงไม่ได้มีใครพูดกับเธอเองหรอก เพราะเธอไม่มีเพื่อนผู้ชายในห้องที่สนิทกันถึงขนาดที่จะเดินมาคุยอะไรแบบนี้เลย

เลิกเรียนวันนี้เอินรีบกลับบ้านทันที

และเมื่อกลับมาถึงบ้าน เธอก็รีบกินข้าวแล้วก็คลานไปนอนสลบอยู่บนที่เตียงนอน

นอนทั้งที่เสื้อผ้าเหม็นและสกปรกไม่ได้อาบน้ำ ทำให้วันนี้เอินไม่ได้ทักไปพูดคุยพลเหมือนเช่นทุกวัน

ส่วนพลเอง วันนี้เขาก็รีบกลับบ้านเพื่อที่จะมารอคุยกับเอิน

“อืมมม...วันนี้ทักมาช้าจัง”

“หรือว่าจะมีธุระเลยไม่สะดวกคุยกะเรา”

พลคิดในใจพลางหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาดู

“ไม่หรอกมั้ง เพราะปกติก็ทักมาคุยทุกวันนี่นา”

“รอก่อนแล้วกัน เดี๋ยวก็คงทักมา”

ระหว่างที่พลนั่งรอข้อความจากเอิน เขาก็นั่งดูโทรทัศน์และหยิบมือถือขึ้นมากดดูอยู่บ่อยครั้ง พร้อมกับบ่นพึมพำอยู่เป็นระยะว่าทำไมเอินถึงไม่ทักมาสักที

“เราจะทักไปก่อนดีมั้ยอ่ะ”

พลคิดในใจ