เราเคยคุยกันมาก่อนหรือเปล่า

เริ่มต้นด้วยร้าย  ตอนที่ 3

การสนทนากันครั้งที่  2 ระหว่างเอินกับพลเป็นไปด้วยดี  เนื่องจากเอินมีการปรับวิธีในการทำความรู้จักกับพลใหม่

ส่วนพลเอง  หลังจากที่พูดตัดบทไปในตอนแรก

แต่ใจลึกๆ เขาก็ยังอยากรู้ว่าเป็นใครกันที่ทักมาพูดคุยด้วยจึงมีท่าทีเบาลง  ไม่ฮาร์ดคอร์เหมือนตอนแรก

เช้าวันถัดมา...หลังจากการสนทนากันระหว่างเอินกับพล

เมื่อถึงเวลาเข้าเรียน  ทั้งสองคนต่างก็เข้าเรียนกันตามปกติไม่มีการมองหน้า  หรือสบตาใดๆ  ต่างฝ่ายต่างไม่มีใครเล่าถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นให้กับเพื่อนร่วมห้องได้รู้เลย

แต่ระหว่างช่วงเวลาพักเรียนของแต่ละช่วงเวลาพัก

พลจะเดินมาที่ห้องเรียนเพื่อนพูดคุยกับเพื่อนนักเรียนหญิงที่อยู่ในห้อง  ซึ่งจะผิดแปลกไปจากเวลาปกติที่พลมักจะนั่งอยู่ที่โรงอาหารโต๊ะประจำของเขาเพื่อรวมกลุ่มคุยกับเพื่อนระดับชั้นต่างๆ

และแล้ว...พลก็ได้เดินตรงเข้าไปหาเพื่อนหญิงกลุ่มหนึ่งซึ่งกำลังนั่งคุยกันอยู่

พล : “ทำอะไรกันอยู่เหรอ  ขอนั่งด้วยสิ”

เขาเดินเข้าไปถามเพื่อนนักเรียนหญิงที่จับกลุ่มนั่งคุยกันอยู่  3 คน  พร้อมทั้งขอนั่งคุยด้วย

เพื่อนทั้ง 3

ทำหน้างง  มองหน้ากันไปมา

เพื่อนคนที่ 1 : “นั่งคุยกันเรื่อยเปื่อยอยู่”

เพื่อนคนที่ 2 : “ดูแปลกๆ นะ  มีอะไรให้ช่วยหรือเปล่า”

เพื่อนคนที่ 3 : “ทำงานวิชาเลขยังไม่เสร็จจะขอลอกใช่มั้ย”

เพื่อนคนที่ 3

คิดว่าพลคงจะมาขอลอกการบ้านวิชาถัดไปแน่ๆ  เพราะกลุ่มที่พลเข้ามาคุยด้วยนั้นเป็นเด็กเรียนดีของห้อง

พล : “งานที่ต้องทำผมเสร็จหมดแล้วครับ  แค่จะมานั่งคุยด้วยเฉยๆ  ตั้งแต่เปิดเรียนมายังทำความรู้จักเพื่อนไม่ครบทุกคนเลยครับ”

พลตอบด้วยน้ำเสียงสุภาพเรียบร้อย  เนื่องจากเข้ามานั่งท่ามกลางกลุ่มเด็กเรียนเขาเลยรู้สึกเกร็งๆ

นิดหน่อย  แต่สายตาก็คอยมองจ้องหน้าไปที่แต่ละคนเพื่อจับพิรุธ

เพื่อนคนที่ 3 : “จะนั่งด้วยก็ได้แต่อย่ามองจ้องหน้าแปลกๆ

นะ  ทุกคนในกลุ่มเค้ากลัว”

เพื่อนๆ ยังคงไม่วางใจเนื่องจากปกติพลจะไม่พูดคุยกับใคร  หรือแม้กระทั่งมองหน้าพวกเธอเลยด้วยซ้ำ

“555555555555555...”

เอินที่นั่งอยู่ในห้องด้วยเห็นเหตุการณ์ทั้งหมดจึงหลุดหัวเราะออกมาเสียงดังลั่นห้องจนทุกคนหันมามอง  พอเธอได้สติก็รีบพูดแก้เก้อไปว่า ...

“ดะ-ดะ-ดูยูทูปอยู่  ระ-รายการตลกม้ากกก”

“ขอโทษที่รบกวนทุกคนนะคะ”

เอินพูดเสียงเหินคีย์สูง  พร้อมกับหยิบโทรศัพท์มือถือให้ทุกคนดูว่าเธอดูรายการตลกอยู่จริงจริ้งง...

(หล่อนมีพิรุธนะเอิน)

“คะ-คะ-คุยกันต่อเลยไม่รบกวนแล้ว  เดี๋ยวเราจะนั่งขำเงียบๆ นะ”

หลังพูดจบเอินก็รีบก้มหน้าดูมือถือต่อเหมือนว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น

พลมองจ้องมาที่เอินสักพักหนึ่งเพื่อสังเกตว่าเอินดูรายการตลกจริงหรือไม่  หรือว่าจริงๆ แล้วเอินกำลังแอบมองมาที่เขาอยู่

แต่เมื่อมองสักพักเห็นว่าไม่มีอะไรน่าสงสัยเขาจึงหันกลับไปเพื่อพูดคุยจับพิรุธทั้งเพื่อน  3 คน  ต่อว่า 1 ใน 3 คนนี้ใช่คนส่งข้อความมาคุยกับเขาหรือไม่

ค่ำวันนั้น...

เอินรอเวลาที่คิดว่าพลจะกลับบ้าน  อาบน้ำ  ทานข้าวเรียบร้อยแล้วจึงทักข้อความถึงพล

เอิน : “ดีจ้า  เรามาแล้วว่างคุยรึเปล่า”

เธอทักข้อความไปหาพลด้วยคำพูดสบายๆ  ไม่กดดันเหมือนช่วงแรกที่คุยกัน

ทางด้านพลเมื่อเห็นข้อความที่เอินส่งมา  เขาก็รีบกดอ่านทันที

พล : “โห่ย...  ทำไมวันนี้มาช้าจังนี่กี่โมงแล้วเนี่ย”

เขาต่อว่าเอินเนื่องจากวันนี้พลกลับบ้านทันทีที่เลิกเรียน  รีบกินข้าว  อาบน้ำ  ทำงานของโรงเรียน  และรีบทำทุกอย่างให้เสร็จเร็วขึ้นเพื่อที่จะได้มีเวลาคุยกันนานๆ

เอิน : “เอ้า...ก็ทุกทีเราทักมาคุยเร็วเลยเกรงใจน่ะ  ลืมนึกไปว่าเธอก็ต้องมีเวลาส่วนตัวของเธอด้วย”

ธอตอบแบบกลับไปแบบงงๆ  เพราะไม่รู้ว่าตัวเธอเองทำอะไรผิดให้พลโกรธไปหรือเปล่า

พล : “ไม่เป็นไรอยากทักตอนไหนทักมาเลยจะทักมาคุยที่โรงเรียนด้วยก็ได้  นี่นั่งรอตั้งแต่เย็นเลยนะ”

เขายังไม่เลิกบ่น

เอิน : “อยากคุยกับเราหรืออยากไขคดีนี้ให้จบเพื่อดูว่าเราเป็นใครกันแน่  นี่เราอยากเป็นเพื่อนกับเธอแต่เธอกลับเห็นเป็นเรื่องสนุกเรอะ”

เอินรู้สึกกังวล  เพราะยิ่งถ้าพลคาดหวังกับเธอมาก  เมื่อเจอตัวจริงก็อาจผิดหวังมากเช่นกัน

พล : “อยากคุยด้วยครับ  แต่ก็อยากรู้ว่าเป็นใครด้วยครับ”

เขาตอบกวนใส่

เอิน : “คุยกันไปเรื่อยๆ  ถึงเวลาเดี๋ยวเราจะแสดงตัวเองแหละ”

พล : “ครับ  ไม่กดดันแล้วครับ”

เอิน : “วันนี้สืบเรื่องเราไปถึงไหนแล้วล่ะ”

พล : “เธอคือ 1 ใน 5 คนที่เราคุยด้วยวันนี้ใช่มั้ย”

เขาถามออกไปตรง

ๆ เพราะว่าวันนี้เขาได้เริ่มไขคดีเรื่องนี้แล้ว

เอิน : “เดี๋ยวนะ  ต้องเป็น 1 ใน 3 ไม่ใช่เหรอ”

เธอแย้งเพราะเห็นวันนี้กลุ่มที่พลคุยด้วยมีกันแค่  3 คน  เท่านั้น

พล : “ละเธอรู้ได้ยังไงอ่ะว่ากลุ่มเพื่อนที่เรานั่งคุยมี  3 คน  ตอนนั้นเธอก็อยู่ในห้องด้วยเหรอ”

“เอ๊ะๆ หรือเป็น 1 ใน 3 คน  ที่เราคุยด้วยนะ”

พลถามกลับ  เพราะจริง ๆ แล้วเขาแกล้งพูดตัวเลขผิดเพื่อจะจับพิรุธนั่นเอง

“โอ๊ย...จบกัน  เราโดนหลอกจนได้”

เธอรู้สึกเสียท่าพลเค้าให้แล้ว

“ใช่  ตอนเธอคุยเราก็อยู่ในห้องด้วย  แต่ไม่บอกว่าใช่หรือไม่ใช่ 1 ใน 3 คน  ที่เธอคุยด้วยมั้ยนะ  เพราะถ้าบอกก็ให้เราเปิดเผยตัวเองไปเลยเหอะ”

เธอตอบแบบเซ็งๆ

“yesss…วันนี้มีผู้หญิงนั่งอยู่ในห้องตอนนั้นทั้งหมด  5 คน  ไม่รวม  3 คนที่เรานั่งคุยด้วย  นี่ตัดตัวเลือกในห้องไปได้หลายคนเลย 555”

พลชอบใจที่เอินเสียรู้เข้าจนได้

จริงๆ แล้วพลได้วางแผนไว้แล้วว่าจะเลือกเข้าไปในห้องช่วงเวลาที่มีคนอยู่ไม่มาก  ก็เพื่อที่จะได้ตัดตัวเลือกออกไปให้ได้มากที่สุด  ดีกว่าที่จะคอยไล่ตามดูทีละคนๆ  เนื่องจากนักเรียนในห้องมีเยอะเกินไปจะทำให้ใช้เวลาค่อนข้างมาก

ส่วนเอิน  เมื่อเห็นพลตั้งใจที่จะรู้ว่าเธอเป็นใครขนาดนั้นเธอก็ได้แต่เงียบไม่ได้ตอบอะไร

ในใจก็นึกกลัวว่าควรจะยังคุยกับพลต่อไปดีหรือไม่  หรือให้จบลงตรงนี้เพราะพลดูจริงจังกว่าที่เธอคิด

เอินเริ่มรู้สึกกลัวเพราะหากวันนึงพลรู้ความจริงว่าเธอเป็นใคร  อาจจะมองหน้ากันไม่ติดและไม่เหลือแม้กระทั่งความเป็นเพื่อนเลยก็ได้

เธอหันไปมองตัวเองในกระจก  ภาพของความจริงคือเธอผมฟูหัวหยิกหย๋อง  หน้าตาธรรมดาพอไปวัดไปวาหมาไม่เห่า  และมีสีหน้าแอบเหมือนคนป่วยอยู่ตลอดเวลา

เมื่อพลเห็นว่าเอินเงียบไปจึงพิมพ์ข้อความไปว่า...

“นี่ ๆ ไม่ว่าเธอจะเป็นใครในห้องเราก็จะยังคุยกับเธอเหมือนเดิม  ไม่ต้องห่วงนะเราไม่ใช่คนแบบนั้น”

พลรู้ว่าเอินกังวลจึงปลอบ

“อืม..เรารู้  เธอไม่ใช่คนแบบนั้นหรอกเรากังวลของเราเองแหละ”

ถึงื้นจะตอบไปว่าเข้าใจ  แต่ข้างในก็ยังแอบกลัว

หลังจากนั้น  ทั้ง 2 ก็พูดคุยกันหลายเรื่อง...

ทำให้พลรู้ว่าเอินเป็นนักกีฬาของชั้นที่โรงเรียนเก่า  เป็นคนชอบออกกำลังกาย  ที่เป็นแบบนี้เพราะโดนเพื่อนในห้องแกล้งอยู่บ่อย

ๆ  เลยกลายเป็นคนขาดความมั่นใจและทำให้ชอบเก็บตัวอยู่คนเดียว

ส่วนที่อยากมีเพื่อนผู้ชายบ้างก็เพราะเธอรู้สึกว่านิสัยเข้ากับเพื่อนผู้หญิงไม่ได้  แต่กับพวกเพื่อนผู้ชายจะลุยๆ ดี

สมัยเด็กๆ  เมื่อเธอเดินในกลุ่มเพื่อนผู้หญิง  ก็มักจะโดนคนอื่นพูดเปรียบเทียบหรือพูดให้อายอยู่เสมอๆ  เธอเลยเลือกจะอยู่คนเดียวมากกว่า

แต่เมื่อมาอยู่ที่โรงเรียนใหม่หลายๆ

อย่างก็ดีขึ้น  เธอมีเพื่อนผู้หญิงและผู้ชายคุยด้วยบ้าง  ไม่มีใครพูดถึงรูปร่างหน้าตาของกันและกันในทางที่ไม่ดีเลย  อาจจะเพราะทุกคนมีวุฒิภาวะกันแล้ว  เมื่อพูดอะไรจึงค่อนข้างคิดถึงผลกระทบและความรู้สึกของอีกฝ่าย

หลังจากได้ฟังพลก็พอจะเข้าใจเหตุผลที่เอินยังไม่อยากเจอหน้าเขามากขึ้น  แต่ด้วยความอยากรู้เขาจึงถามเธอไปว่า...

พล : “เรา  2

คน  เคยคุยกันหรือเปล่า”

เอิน : “ไม่เคย”

พลสงสัยเพราะเรียนมาจนจะปิดเทอม

1 แล้ว  ทำไมถึงยังมีเพื่อนคนไหนที่เค้ายังไม่เคยคุยด้วยอีกหรือ  หรืออาจจะทักแล้วแต่เจ้าตัวยังไม่รู้

พล : “ไม่เคยเลยเหรอ  แล้วเคยมองทักหรือว่าแบบยิ้มให้กันมั้ยอ่ะ”

เอิน : “มันก็ไม่เชิงนะ  แต่จะเรียกว่าแบบนั้นคือคุยด้วยมันก็ไม่น่าจะได้น่ะ”

เธอตอบไปแบบนั้น  เพราะคิดถึงตอนที่พลช่วยตอบคำถามครูให้  แต่เรียกว่าเป็นการพูดคุยผ่านครูมากกว่า

พล : “งั้นเราคงต้องปรับตัวเองบ้างแล้วล่ะ  บางทีเราอาจจะเคยสร้างปมแบบนี้กับคนอื่นตอนที่เรายังเด็กเหมือนกันก็ได้”

“ว่าแต่...แล้วทำไมถึงเป็นเราล่ะ”

พลถามเพราะสงสัยว่าทำไมเอินถึงเลือกเขา

เอิน : “มันอธิบายไม่ได้  รู้แค่ว่าใช่”

เธอพูดออกไปตรงๆ

พล : “พรุ่งนี้เปลี่ยนเป็นโทรคุยกันได้มั้ย  เราไม่เป็นเหมือนเพื่อนเก่าๆ ของเธอหรอก”

พลรู้สึกว่าอยากที่จะรู้จักกับเอินให้มากกว่านี้  อาจเพราะเธอเป็นคนคุยสบายๆ  ดูจริงใจ  แต่ก็แอบมีบางมุมดูน่าสงสาร

เอิน : “เรายังไม่พร้อม  แล้วก็ชอบพิมพ์มากกว่าด้วยมันสบายใจกว่าโทรคุยกันน่ะ”

พล : “ก็พิมพ์ด้วย  โทรคุยกันด้วยไง”

เขาเซ้าซี้เพราะอยากที่จะทำความรู้จักกับเอินจริง

ๆ

เอิน : “ขอดูก่อนแล้วกันนะ”

ทั้งคู่คุยกันต่อไปอีกสักพัก  จากนั้นก็แยกย้ายกันไปพักผ่อน

หลังจากจบการสนทนากันพลก็ยิ่งอยากรู้จักกับเอินมากขึ้น

เพราะตัวพลเอง  ส่วนมากมักจะมีเพื่อนฝูงเข้าหามากมาย

อาจเพราะเขามีรูปร่างหน้าตาดี  บ้านมีฐานะ  เรียนเก่ง  แต่เพื่อนที่เจอมาแต่ละคนกลับชอบพูดถึงแต่หน้าตา  ฐานะทางบ้าน  จนบางทีเขาเองก็รู้สึกอึดอัดและเบื่อหน่ายที่จะคุยด้วย

พวกผู้หญิงส่วนใหญ่ที่พูดคุยก็ต้องการคบหากันแบบคนรัก  แต่ถ้าเป็นเพื่อนผู้ชายก็มักจะคอยหาผลประโยชณ์  เช่น  ให้เลี้ยงข้าว  หรือพาไปเที่ยวแล้วให้เขาออกเงินให้บ้าง

ซึ่งจริงๆ ตัวเขาเองก็ไม่ได้ติดใจอะไร  แต่ขอแค่มีความจริงใจให้กันบ้าง  ส่วนมากมักจะไม่ใช่แบบนั้นเขาจึงชอบที่จะอยู่คนเดียวมากกว่า

ความรู้สึกของพลที่มีให้เอินตอนนี้เขาก็ยังตอบไม่ได้ว่าเรียกว่าชอบหรือเปล่า  เขารู้แค่ว่าอยากที่จะเป็นเพื่อนกับเธอคนนี้

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***