ไม่รู้จักฉันไม่รู้จักเธอ

เริ่มต้นด้วยร้าย  ตอนที่1

“สวัสดี...เราชอบเธอนะ”

 หญิงสาววัยรุ่นเบ้าหน้าฟ้าประทานความโกรธคนหนึ่งส่งข้อความไปทัก

“พล” เพื่อนชายสุดฮอตประจำห้อง

“ใครน่ะ”

พลถามกลับ

“เธอไม่รู้จักเราหรอก”

หญิงสาวตอบกลับไป

(แน่สิ...ถ้าเค้ารู้จักเธอเค้าจะถามมั้ยว่าใครน่ะ  คิดสิคิด...ถ้าไม่รู้จะตอบอะไรก็เงียบหรือพิมพ์

... ส่งข้อความไปนะ  เจ้าสมองแกทำให้ฉันดูโง่ต่อหน้าผู้ชายอ่ะ)

“อืม...งั้นก็ไม่เป็นไรนะไม่อยากรู้แล้วอ่ะ  ทีหลังไม่ต้องทักมาอีกนะ”

พลตอบกลับแบบสุภาพ

(เหรอ...?)

เพล้งงงงงง...!!!

เสียงหน้าแตกแหกยับพร้อมกับเสียงแอร์ที่ดังหวึ่งๆ  ก้องอยู่ในหัวของหญิงสาว

ใช่...เธอรู้จักเขา  แต่เขาไม่รู้จักเธอ

เอิน...เด็กสาวที่นิสัยค่อนข้างที่จะขี้อายเนื่องจากโดนล้อเลียนเรื่องใบหน้าและการแต่งตัวมาตั้งแต่เด็ก

แม่ของเอินจะเป็นคนจัดการเรื่องเสื้อผ้าหน้าผมให้  เพราะฉะนั้นแนวทางการแต่งตัวของเอินก็จะเป็นในแบบที่ผู้ใหญ่เห็นว่าเหมาะสม  เรื่องแฟชั่นน่ะเหรอสำหรับเอินแล้วมันคืออะไรนะ...

ทางด้านพ่อของเอินนั้นก็จะดูแลเรื่องการเรียน  อุปกรณ์การเรียน  ทุกอย่างที่ใช้ที่โรงเรียน  การวางตัวต่างๆ

ดังนั้นเครื่องเขียนที่ใช้ก็จะออกแนวผู้ใหญ่ที่ดูจริงจัง  สุขุม  นุ่มลึก  พูดง่ายๆ

ก็แนวเดียวกับที่พ่อใช้ในทำงานนั่นแหละ

จะผิดแปลกไปจากเด็กนักเรียนหญิงทั่วไปที่จะใช้กล่องใส่ดินสอสีหวานแหว๋วเอาไว้สำหรับใส่ดินสอและยางลบลายการ์ตูนน่ารักๆ  ผ้าเช็ดหน้ามีชายระบายลูกไม้

เอินจึงดูเป็นเด็กแก่ๆ  หน้าขรึมๆ  แถมชอบทำตัวให้ดูถึกๆ  บึกบึนๆ  เพราะปกติต้องช่วยงานที่บ้านด้วย

เธอจึงมีฉายาในกลุ่มเพื่อนนักเรียนชายว่า

“ยักษ์ขมูขี”

เวลาเดินผ่านจึงมักจะโดนล้อให้ได้อายทุกครั้ง  ทำให้เป็นเด็กขาดความมั่นใจในตัวเอง  และชอบเก็บตัวอยู่แต่ในห้องนอน  ใช้เวลาส่วนตัวในการฟังเพลงและออกกำลังกาย

แต่สิ่งหนึ่งที่เธอทำได้ดีก็คือการวิ่ง  เอินจึงเป็นนักกรีฑาตัวแทนของห้อง

มีอยู่ครั้งหนึ่งทางโรงเรียนจัดแข่งมาราธอนกับรุ่นพี่ในโรงเรียนเพื่อคัดเลือกตัวแทนเป็นนักกรีฑาเพื่อไปแข่งระดับเขต  ซึ่งแน่นอนว่าเอินแข่งชนะได้อันดับหนึ่งในรอบคัดตัว

แต่...เธอกลับไม่ได้เป็นตัวแทนของโรงเรียนไปแข่งระดับเขตเนื่องจากรุ่นเล็กเกินไป

และเรื่องนี้เป็นเรื่องเดียวในรั้วโรงเรียนที่ทำให้เธอมีความสุขและภาคภูมิใจทุกครั้งที่นึกถึง  เพราะมันทำให้ลืมเรื่องที่เธอเป็นยักษ์ไปได้บ้าง

(เดี๋ยววววววว...เธอไม่ใช่ยักษ์นะเอิน

เธอเป็นคน)

เมื่อเรียนจบชั้นมัธยมต้นเอินจึงตั้งใจที่จะเริ่มต้นชีวิตวัยรุ่นอันแสนสดใสใหม่

มีเพื่อนใหม่ ที่โรงเรียนแห่งใหม่ในระดับชั้นมัธยมปลาย

(แต่เสื้อผ้าหน้าผมของเธอมันก็ยังคงเป็นสไตล์เดิมเนื่องจากเธอยังมีแม่คนเดิมมันก็จะไม่ไหวเอานะเอิน  และตัวของเธอเองยังตามหลังคำว่าแฟชั่นอยู่อีกไกลมากด้วย)

ชีวิตในโรงเรียนใหม่เป็นไปด้วยความราบรื่นดี  เนื่องจากเอินไม่ค่อยที่จะสุงสิงกับใครเลยนอกจาก

“แฟ” เพื่อนผู้หญิงที่นั่งเรียนข้างๆ  เธอ

แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็กำลังพยายามที่จะค่อย

ๆ ปรับตัวในการเข้าหาคนอื่นที่ละนิดๆ

-

-

-

พักเที่ยงวันหนึ่ง...

ขณะที่เอินนั่งอยู่ที่โต๊ะเรียนของเธอเพื่อเตรียมการเรียนวิชาถัดไปอยู่คนเดียวในห้อง

จู่ๆ  ก็มีเพื่อนชาย  2 คน  เดินคุยกันเสียงดังโวยวายเข้ามาในห้อง  และหลังจากนั้นพวกเขาก็เริ่มผลักอกกันไปมา

แต่เอินก็ยังคงนั่งนิ่งไม่สนใจ  เพราะปกติเธอก็ไม่ได้คิดจะสนใจอะไรใครอยู่แล้ว

ผ่านไปซักพัก  ทั้งคู่ก็เริ่มชกต่อยกัน

เอินจึงเหลือบตาขึ้นไปดูว่าเค้าจะต่อยกันทำไม

“เอ๊ะ...หรือว่าเค้าอาจจะต่อยกันแย่งชั้นกันนะ  ลองแอบดูหน่อยก็แล้วกัน...”

เธอคิดในใจ

ภาพที่เธอเห็นตรงหน้าคือ...

“พล”  กับ “ปรีชา”  เพื่อนในห้องของเอินกำลังชกต่อยกันอยู่

เนื้อหาใจความจับประเด็นได้ว่าเป็นเรื่องความเห็นต่างในแนวทางการแต่งรถมอเตอร์ไซด์ที่ทั้งคู่ชื่นชอบ  แต่เกิดมีความคิดเห็นไปคนละทาง  ซึ่งเรื่องแบบนี้มันแล้วแต่รสนิยมและความชื่นชอบ  ไม่มีคำว่าถูกผิด

แต่ความคิดในหัวของเอินก็คิด-วิเคราะห์-แยกแยะไปว่า

เอินซ้าย : “เออ...ผู้ชายไมมันต่อยกันง่ายจังเรื่องแค่นี้เอง  ช่างเปราะบางกันเหลือเกิน”

เอินขวา : “ศักดิ์ศรีรึเปล่า  สไตล์ข้ามันต้องสาวกรี้ดกว่าแกนะเว้ยเฮ้ย  อะไรประมาณนี้”

เอินซ้าย : “แล้วถ้ามันต่อยกันจบ  คนที่ชนะนี่สาวๆ เค้ายอมรับกันใช่ป่ะว่าแบบคือใช่เลยย...เท่มากเลยงี้อ่ะ”

เอินขวา : “ไม่รู้สิ...ตัวชั้นเองยังห่างไกลกับคำว่าจะไปกรี้ดผู้ชายอยู่มากเลยนะ  ลืมรึเปล่าว่าพวกเราคือยักษ์ขมูขี  จะไปกรี้ดใครผู้ชายเค้าก็จะหนีเอาน่ะ”

หลังจากแวะไปอยากรู้อยากเห็นได้สักพัก

เอินก็นั่งเตรียมการเรียนต่อไป  ปล่อยให้พลกับปรีชาต่อยกันต่อโดยไม่คิดที่จะห้าม

หลังจากที่พลและปรีชาผลัดกันต่อยผลัดกันหลบสลับยืนโวยวายกันเป็นพักๆ  ทั้

งคู่ก็ได้ยกระดับการตู้สู้โดยเพิ่มขึ้นโดยการนัวเนียฉุดกระชากลากถูกันไปมา  กะว่าจะต้องเอาให้อีกฝ่ายล้มลงไปกองกับพื้นก่อนให้ได้เพื่อจะได้ได้เปรียบในการต่อสู้ครั้งนี้

(เอิ่ม...พวกเธอสู้กับอะไร  จะสู้ไปทำไมอ่ะ)

ทำให้ทั้งคู่เสียหลักมาชนโต๊ะเรียนที่เอินนั่งอยู่พอดี  เธอจึงเงยหน้าขึ้นมามองทั้งคู่ด้วยสีหน้าเรียบเฉย  แต่จุดสายตามันดันไปตรงเป๊ะเข้ากับหน้าของพลพอดี

เอินซ้าย : “อั๊ยยะ...คือดีจังอ่ะ”

เอินขวา : “ชั้นสู่ขิตแล้วล่ะแก...”

นับเป็นครั้งแรกเลยที่สมองซีกซ้ายและซีกขวามีความคิดเห็นตรงกัน

หลังจากที่หน้าของคู่ต่อสู้ทั้งคู่เซมาที่โต๊ะเรียนของเอิน

จากนั้นไม่นานทั้งพลและปรีชาก็ถูกจับให้แยกย้ายกันเนื่องจากมีเพื่อนในห้องเอาน้ำสาดใส่ทั้งคู่

(เอ๊ย..ไม่ใช่ ๆ  ไม่ได้มาแยกหมากัดกันนะ)

ก็ได้มีเพื่อนในห้องเข้ามาห้ามทั้งคู่ไว้

ต่อมาทางรุ่นพี่ในโรงเรียนจึงเรียกให้ทั้งคู่มาปรับความเข้าใจกัน  ซึ่งทั้งคู่ก็จับมือและสัญญาว่าจะปล่อยผ่านเรื่องนี้ไป

(แล้วจู่ๆ  เพลงประกอบก็ดังคลอๆ ขึ้นมาว่า  เธอจะมีใจรีเปล่า...เธอจะมองมาที่ฉันรึเปล่า

ที่เราเป็นอยู่นั้นคืออะไร

ไม่ใช่สิ...!!!  อย่านอกเรื่องได้มั้ยยย...!!!”

และแล้วทั้งคู่ก็ปรับความเข้าใจเป็นเพื่อนกันเหมือนเดิม...จบ

(ยังงงงงงง...ความรักยังไม่ก่อเกิดเรื่องราวจะจบลงตรงนี้ไม่ได้นะ...!!!)

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***