หลังจากมื้ออาหารจบลง ยูนะลุกขึ้นเก็บถ้วยมาม่าไปล้าง ปล่อยให้คีรินเอนตัวพิงพนักโซฟา มือข้างหนึ่งลูบท้องเบาๆ รู้สึกอิ่มจนแทบขยับตัวไม่ไหว
ให้ตายเถอะ… เมื่อก่อนเขาไม่เคยกินของง่ายๆ แบบนี้เลย มีแต่ของแพง อาหารจากร้านหรูระดับมิชลิน แต่แค่ชามมาม่าธรรมดาๆ นี่ทำไมมันอร่อยขนาดนี้?
คีรินเอนตัวพิงพนักโซฟา ถอนหายใจเฮือกใหญ่ วันนี้เป็นวันที่เหนื่อยที่สุดในชีวิตของเขา ทั้งเรื่องคำสาป ทั้งเรื่องพี่ชายโหดเหี้ยมของยูนะ
ยังไม่นับว่า...
เขาที่โดนคำสาปให้เป็นแมว ดันมาคืนร่าง เพราะจูบของผู้หญิงคนนี้!
ให้ตายเถอะ...
ยูนะเดินกลับมานั่งบนโซฟาอีกครั้ง กอดอกมองเขานิ่งๆ
“กินเสร็จ ก็ไปได้แล้ว”
คีรินหันขวับไปมองเธอทันที
“หา?”
“นี่ห้องฉัน” ยูนะพูดเสียงเรียบ
“นายจะมานอนแหมะอยู่ที่นี่ไม่ได้”
คีรินขมวดคิ้ว “เธอไล่ฉัน?”
“ใช่”
“แต่ฉันไม่มีที่ไปนะ!”
“แล้วมันใช่ปัญหาของฉันเรอะ?”
ยูนะพูดพร้อมกับลุกขึ้น หยิบเสื้อแจ็กเก็ตขึ้นมา และพยักเพยิดไปทางประตูหน้าห้อง ราวกับจะบอกเขาเป็นนัยๆ ว่า...
รีบออกไปได้แล้ว!!
คีรินกัดฟันแน่น ให้ตายเถอะ! แล้วเขาจะไปอยู่ที่ไหนกันล่ะ!?
กลับบ้านก็ไม่ได้ เพราะถ้าเผลอไปโดนแม่บ้านจูบเข้า ก็กลายเป็นแมวอีก!
หรือจะไปอยู่โรงแรม?
...ก็ไม่ไหว! ถ้าเกิดพนักงานสาวๆ มาเสิร์ฟอาหาร แล้วเขาโดนจูบขึ้นมา จะทำยังไง!?
คิดไปคิดมา…อยู่กับยัยนี่น่าจะปลอดภัยที่สุดแล้ว!
ยูนะเหลือบมองเขานิดหนึ่ง
“ทำหน้าแบบนั้น มีอะไรจะพูดอีก?”
คีรินสูดลมหายใจเข้าลึกๆ ก่อนจะหันไปมองเธอด้วยสายตาอ้อนวอนสุดชีวิต
“ให้ฉันอยู่ที่นี่ได้มั้ย?”
ยูนะถึงกับขนลุกซู่ เธอกะพริบตาปริบๆ กับท่าทางของเขา ก่อนจะแค่นหัวเราะออกมา
“ห๊ะ? ฝันไปเถอะ!”
“เฮ้! ฉันไม่มีที่ไปจริงๆ นะ!”
“ไม่เกี่ยวกับฉัน” ยูนะยักไหล่
“ไปนอนข้างถนนเอาดิ”
“โห! ใจร้ายเป็นบ้า!” คีรินโอดครวญ
"ฉันช่วยเธอกินมาม่านะ เธอก็เห็น!”
ยูนะถึงกับเบ้ปาก มองบน เหตุผลอะไรของเขา!!!
“แล้วไง?”
“ก็คิดหน่อยดิ ว่าฉันจะไปอยู่ที่ไหนได้—”
“นั่นมันปัญหาของนาย”
คำตอบสั้นๆ ง่ายๆ แต่แทงใจดำสุดๆ
คีรินกัดฟันแน่น โอเค... ถ้าขอดีๆ ไม่ได้
งั้นเขาต้อง ใช้วิธีนั้นแล้ว!
ก่อนที่ยูนะจะเดินหนี เขาก็คว้าข้อมือเธอไว้ ทำให้เธอชะงักกึก แล้วหันขวับมามองเขาด้วยสายตาหรี่ลงอย่างไม่ไว้ใจ
“อะไรอีก!?”
คีรินสบตาเธอ แล้ว...
ดึงร่างของเธอเข้ามาใกล้ ประทับริมฝีปากลงไปที่ปากของเธอเบาๆ อย่างรวดเร็ว
ยูนะเบิกตากว้าง ดวงตาสั่นระริก รู้สึกเหมือนหัวสมองว่างเปล่าไปชั่วขณะ
“เฮ้ย—”
พรึ่บ!
แสงสีทองวาบขึ้นอีกครั้ง ร่างสูงโปร่งของคีรินหายไปในพริบตา
ยูนะกะพริบตาปริบๆ ก่อนจะก้มลงมองที่พื้น
และพบว่า...
“เมี๊ยว เมี้ยว~ (แปล: ไงล่ะ~ เจอร่างนี้หน่อย ดูซิจะใจร้ายอีกมั้ย)”
เจ้าดำตัวน้อยกำลังนั่งแปะอยู่บนพื้น หางตวัดไปมาอย่างอารมณ์ดี ดวงตาสีมรกตใสแป๋ว ฉายแววเจ้าเล่ห์สุดๆ
ยูนะถึงกับอ้าปากค้าง
“เดี๋ยวนะ... นี่นายจงใจแตะปากฉัน เพื่อกลายเป็นแมวเลยเหรอ!?”
เจ้าดำเอียงคอนิดๆ ก่อนจะร้องออกมาอีกครั้ง
“เมี๊ยว เมี้ยว~ (แปล: ถ้าใช่แล้วจะทำไม)”
ยูนะกัดฟันแน่น
รู้เลยว่า ไอ้แมวตัวนี้กำลัง หัวเราะเยาะเธออยู่แน่ๆ!
“ไอ้แมวเจ้าเล่ห์!!!”
เธอคำรามลั่น แต่คีรินที่อยู่ในร่างแมวกลับกระโดดขึ้นไปนอนขดตัวบนโซฟาสบายใจเฉิบ
ยูนะยืนกัดฟันกรอด มองแมวดำที่เอาหางมาพันตัวเอง ทำหน้าเหมือนจะบอกว่า
“คืนนี้ฉันจะนอนที่นี่นะจ๊ะ~”
ยูนะกำหมัดแน่น พ่นลมหายใจออกมาแรงๆ พยายามข่มอารมณ์เดือดที่พุ่งขึ้นมา
ไอ้แมวบ้า! ไอ้คีริน! ใช้วิธีขี้โกงแบบนี้ได้ยังไง!?
เธอพยายามไล่เขาออกจากห้อง แต่เขากลับจงใจแตะปากเธอ แล้วกลายเป็นแมวต่อหน้าต่อตาเธอแบบนี้เนี่ยนะ!?
โว้ย! อยากจับมาขย้ำให้จมเขี้ยว!
ยูนะกัดฟันกรอด ก่อนจะเตรียมอ้าปากไล่เจ้าแมวดำอีกครั้ง แต่แล้ว...
“เมี๊ยว~”
เสียงร้องใสๆ ดังขึ้น พร้อมกับดวงตากลมโตสีมรกตกำลังจ้องมองเธอ
ยูนะชะงัก...
ให้ตายเถอะ! ไอ้หมอนี่มันรู้จุดอ่อนของเธอแล้วใช่ไหม!?
ยูนะคือ ‘ทาสแมวตัวแม่!’
ต่อให้รู้ว่าเจ้าแมวนี่คือ ผู้ชายปากหมาที่น่าต่อยสุดๆ
แต่พอเห็นในร่างแมวแบบนี้ เธอก็ไล่เขาไม่ลงจริง ๆ!
“โอ๊ยยยย!!” ยูนะเอามือขยี้หัวตัวเองอย่างหัวเสีย
คีริน... ไม่สิ! เจ้าดำ! นั่งกระดิกหางมองเธอด้วยสีหน้าพึงพอใจสุดๆ
ยูนะกัดฟัน ก่อนจะทรุดตัวลงนั่งตรงหน้าเขา จ้องตาแมวตัวน้อยที่ยังคงทำหน้ากวนประสาท แม้จะเป็นร่างแมวอยู่ก็ตาม
“ฟังนะ! ในเมื่อจะอยู่ที่นี่ ฉันมีเงื่อนไข!”
คีรินเอนตัวนอนลงกับพื้น
“เมี๊ยว~ (แปล: ว่ามา) ”
ยูนะเอื้อมมือไปจับหางเขาเบาๆ แล้วเขย่าๆ เป็นเชิงขู่
“แล้วก็เลิกทำหน้ากวนส้นตีนแบบนั้นด้วย!”
เจ้าแมวสะบัดหางออกจากมือเธอ พลางกระโดดขึ้นไปนั่งบนโซฟาอย่างสบายใจ หรี่ตาลงคล้ายจะบอกว่า “ตามใจเธอจ้า~”
ยูนะถอนหายใจเฮือกใหญ่ ก่อนจะเท้าแขนลงบนเข่าตัวเอง จ้องเจ้าแมวตรงหน้า
“อย่างแรก... ถ้านายไม่ชอบชื่อเจ้าดำ งั้นฉันจะตั้งชื่อใหม่ให้”
เจ้าแมวกระดิกหูเล็กน้อย หันมาสบตาเธอ
ยูนะยิ้มมุมปากเล็กน้อย
“‘เนโร’ โอเคมั้ย?”
แมวดำกะพริบตาปริบๆ
“มันแปลว่าสีดำ ดูดีกว่าเจ้าดำเยอะเลยใช่ไหมล่ะ?”
แมวตัวน้อยหยุดนิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะร้องออกมาเบาๆ
“เมี้ยว~ (แปล: โอเค เซ้นส์ตั้งชื่อเธอใช้ได้นี่)”
ยูนะกระตุกยิ้ม “อืม... ดูเหมือนจะชอบสินะ”
เธอไม่ได้คิดไปเองใช่ไหมว่า แมวตัวนี้กำลังพยักหน้าตอบรับ!?
โอ๊ย! บ้าบอ! จะลืมไปได้ยังไงว่า หมอนี่ไม่ใช่แมวธรรมดา!
ยูนะถอนหายใจแล้วลุกขึ้นยืน ก่อนจะเท้าเอวมองเจ้าแมวตัวดีที่เพิ่งได้รับชื่อใหม่ไป
“โอเค เนโร นายจะอยู่ที่นี่ได้... แต่ถ้าทำตัวน่ารำคาญเมื่อไหร่ ฉันจับโยนออกไปจริงๆ นะ!”
เนโร... หรือก็คือคีรินในร่างแมว กะพริบตาสองสามครั้ง ก่อนจะค่อยๆ เดินมาคลอเคลียขาเธอเบาๆ
“เมี๊ยว เมี้ยว~ (แปล: รู้ละน่า ฉันก็ไม่อยากอยู่แบบนี้นักหรอก)”
“เดี๋ยวๆๆๆ อย่าเอาตัวมาถูแบบนั้นนะ!” ยูนะสะดุ้ง รีบก้าวถอยหลัง
“ฉันรู้นะ ว่านายกำลังเล่นละครแมว!”
เนโรเงยหน้ามองเธอ ก่อนจะกลอกตาเล็กน้อยแล้วเดินกลับไปกระโดดขึ้นโซฟาแทน
ยูนะยืนกอดอก ถอนหายใจออกมาอย่างหนักหน่วง
ให้ตายเถอะ...
จากที่เธออยากเลี้ยงแมวมาตลอด ตอนนี้กลับกลายเป็นว่า
เธอมีแมว ที่เป็นผู้ชายปากหมามาอยู่ด้วยซะงั้น!!
(,,⩌'︿'⩌,,) (,,⩌'︿'⩌,,)
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
อัพเดทถึงตอนที่ 23
กกาวน์โหลดทันที
ชอบผลงานนี้ไหม? ดาวน์โหลดแอพ บันทึกการอ่านของคุณจะไม่สูญหาย
Comments