ตอนที่ 4: เสียงกระซิบจากเรือนหลังเก่า

ยามค่ำคืนในเรือนจันทร์มาเยือนอีกครั้ง แสงจันทร์ข้างแรมลอยเด่นท่ามกลางเมฆหม่น อากาศเย็นวาบจนคนในเรือนต้องรีบปิดประตูหน้าต่างให้สนิท

แต่ก็ยังมีห้องหนึ่งที่ไม่อาจปิดกั้นเสียงลึกลับจากภายนอกได้...

แม่หญิงจันทร์จ้าวยืนนิ่งอยู่หน้ากระจก บนโต๊ะไม้มีห่อผ้าสีดำที่เพิ่งมีชาวบ้านฝากมาให้ในช่วงสาย บอกว่าเป็นของจากหญิงผู้เฒ่าคนหนึ่งในหมู่บ้านที่เคยทำงานอยู่เรือนจันทร์เมื่อหลายสิบปีก่อน

“รับไว้เถิดนะเจ้าคะ ข้างในมีของที่อาจช่วยปกป้องแม่หญิงได้บ้าง...” เสียงบ่าวสาวที่นำของมาส่งยังแว่วอยู่ในหัว

มือเรียวของนางค่อย ๆ คลี่ผ้าออก ข้างในคือกระจกเงาบานเล็ก ขอบไม้เก่า และผ้ายันต์สีแดงหม่น ลายมือโบราณเขียนด้วยหมึกสีดำจาง ๆ พร้อมมีรอยนิ้วเปื้อนเลือด

จันทร์จ้าวย่นคิ้ว กำลังจะหยิบผ้ายันต์ขึ้นมาดู...

ปัง!

เสียงประตูห้องด้านในปิดเองอย่างแรง แม้ไม่มีลมสักนิด นางสะดุ้ง หันขวับไปมอง — เงาร่างของหญิงสาวในชุดสไบครีมกำลังยืนมองผ่านบานกระจกจากด้านใน แววตาขุ่นมัวและปากที่ขยับช้า ๆ

“ข้าตายเพราะเจ้า...”

"ใคร...!" จันทร์จ้าวถอยหลัง มือกุมอก หัวใจเต้นแรง

---

อีกด้านหนึ่งของเรือน...

พระเอก — คุณชายภาสกร ยังคงครุ่นคิดไม่ตกกับความผิดปกติในเรือนนี้ หลังจากพบแม่หญิงจันทร์จ้าวมีสีหน้าแปลกประหลาดยามอยู่หน้าศพเมื่อคืน เขาจึงเลือกเดินสำรวจเรือนเก่าเรือนหลังที่ตั้งแยกจากตัวเรือนใหญ่ทางหลังสวน

เขาเคยถามพ่อของตน—พระยาสุรศักดิ์ เกี่ยวกับเรือนนี้ แต่ผู้เป็นพ่อเพียงส่ายหน้าและบอกว่า “ห้ามใครยุ่ง อย่าแม้แต่จะเดินเฉียดไปใกล้”

แต่ภาสกรเป็นคนไม่เชื่อสิ่งที่ไม่มีเหตุผล...

“อิน เอาตะเกียงมาด้วย เราจะไปดูเรือนหลังเก่า”

อิน คนรับใช้ประจำตัวมองอย่างไม่เห็นด้วยแต่ก็ไม่กล้าขัด รู้ดีว่าเจ้านายของตนดื้อรั้นเพียงใด

ทั้งสองเดินผ่านแนวต้นไม้รกทึบ ลัดเลาะทางเดินไม้กระดานผุพัง จนไปถึงเรือนหลังเล็กที่ตั้งสงบนิ่ง แต่กลับมีบรรยากาศอึมครึมจนน่าขนลุก

ทันทีที่เหยียบขึ้นบนชานเรือน ไม้ใต้ฝ่าเท้าก็ส่งเสียงลั่น เอี๊ยดอ๊าด ราวกับขับไล่ผู้บุกรุก

“คุณชายขอรับ...เรากลับเถอะขอรับ ข้ายังอยากอยู่เห็นหน้าลูกเมียในภายภาคหน้า...” อินว่าเสียงสั่น

“ถ้าเจ้ากลัว ก็รออยู่ข้างล่าง” ภาสกรตอบเรียบ ๆ ก่อนจะดันบานประตูเรือนให้เปิดออก

แอ๊ด...

ภายในเรือนมีแต่ฝุ่นหนาและหยากไย่ เสาไม้เก่า ๆ ถูกพอกด้วยคราบดำคล้ายรอยมือ เสียงแมลงกลางคืนแว่วดังไม่ขาดสาย

ภาสกรเดินไปเรื่อย ๆ จนพบกับกล่องไม้เก่าใต้โต๊ะตัวหนึ่ง เขาเปิดออกอย่างช้า ๆ...

ในนั้นมีจดหมายเก่าและผ้าสไบสีครีม-ทองที่เปื้อนเลือด...

---

เรือนใหญ่ในเวลาเดียวกัน...

แม่หญิงนภัทร พี่สาวคนโตของจันทร์จ้าว — ผู้ที่มักทำตัวเด่นอยู่เสมอ เดินเข้ามาหาจันทร์จ้าวด้วยรอยยิ้มที่แฝงความเป็นห่วงปนแปลกใจ

"แม่หญิง...เห็นเจ้ามีสีหน้าไม่ดีหลายวันแล้ว หรือว่ายังสะเทือนใจเรื่องนังสายทอง?"

จันทร์จ้าวไม่ตอบ นางเพียงยิ้มบางแล้วเบือนหน้าไปอีกทาง

ทว่าความเงียบกลับทำให้นภัทรก้าวเข้าใกล้กว่าเดิม กระซิบเบา ๆ ข้างหู

"หรือว่า...เจ้ากลัวสิ่งที่เจ้าเป็นคนก่อ?"

จันทร์จ้าวนิ่งงัน ดวงตาที่เคยนิ่งสั่นระริกในทันใด

---

ขณะเดียวกันใต้ต้นโพธิ์...

มะลิเดินถือดอกไม้และถาดข้าวมาเซ่นตามคำสั่งของคุณหญิงศรีมาลา มารดาผู้เข้มงวดของจันทร์จ้าว ที่เริ่มกลัวว่าจะมีสิ่งไม่ดีเกิดซ้ำอีกในเรือน

เมื่อวางถาดข้าวลงใต้ต้น มะลิก็รีบผละออก ทว่าขณะที่เธอหันหลังกลับ เสียงกระซิบเบา ๆ ดังขึ้นข้างหู

“ช่วยข้าด้วย...”

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***