“เฮือก!”
เดือนวาดสะดุ้งตื่นพร้อมเสียงหอบถี่ แก้มชื้นเหงื่อแม้ลมยามค่ำจะเย็นเฉียบ แสงจันทร์ลอดหน้าต่างไม้ระแนงส่องลงบนเรือน เหลือบเห็นม่านบางสีขาวปลิวไหว...ราวกับมีมือใดผลักจากด้านนอก
เธอกุมอกตัวเองแน่น ใจเต้นแรงราวจะหลุดออกมา
ฝันนั้น...มันไม่ใช่แค่ภาพลางเลือน แต่มันชัดเจน ชัดจนเธอจำรายละเอียดทุกอย่างได้ครบ
หญิงสาวผมยาว ใส่สไบครีม-ทองเหมือนชุดของแม่หญิงในวัง ดวงตาขุ่นมัว แขวนตัวเองอยู่บนกิ่งโพธิ์ที่แผ่เงาทับหลังเรือน ร่างห้อยต่องแต่งช้า ๆ เสียงลมพัดผ่านใบไม้ กลับกลายเป็นเสียงสะอื้น
และหญิงนั้น...
"เขาฆ่าข้า...ไม่ใช่ข้าฆ่าตัวตาย"
เธอพูดกับเดือนวาด ด้วยน้ำเสียงที่ไม่ใช่เสียงของคนเป็น
...
เช้าวันใหม่ แสงเดือนคนรับใช้ประจำตัวเอาชุดผ้าซิ่นมาแขวนไว้ให้
“เมื่อคืนคุณหญิงนอนไม่หลับหรือเจ้าคะ เห็นลุกลี้ลุกลน?” แสงเดือนถามเสียงกล้า ๆ กลัว ๆ
“ฝัน...ฝันแปลก ๆ น่ะจ้ะ” เดือนวาดตอบเรียบ ๆ พลางหันมาจับมือแสงเดือนแน่น “เดือน...เจ้ารู้เรื่องหญิงที่ตายในเรือนนี้หรือไม่”
แสงเดือนชะงัก สีหน้าซีดเผือดก่อนจะรีบส่ายหน้า “ไม่รู้เจ้าค่ะ ไม่เคยได้ยินเลย…”
เดือนวาดรู้...แสงเดือนไม่ได้พูดความจริง
...
กลางวัน ณ หลังครัวเรือนจันทร์
แม่ครัวพวงกำลังตำน้ำพริกด้วยท่าทีร้อนรน “แม่ผิน! ไปเอาพริกขี้หนูจากสวนมาให้หน่อย! ข้านี่ลืมไว้ตรงนั้นได้ไง”
ผินหันไปมองสวนข้างต้นโพธิ์แล้วเม้มปาก “ให้แสงเดือนไปได้ไหมเจ้าคะ”
“แหม! ลืมได้ก็ต้องไปเอาเองสิ ข้ากำลังตำน้ำพริกอยู่นี่ จะให้คุณหญิงเธอรอหรือ!”
ในที่สุดผินก็ต้องจำใจเดินเลี่ยงไปทางสวนที่ต้นโพธิ์ตั้งอยู่ เธอพยายามไม่มองขึ้นไปบนกิ่งไม้บนนั้น...
แต่เมื่อเธอหันกลับมา...เห็นเงาดำคล้ายคนแวบอยู่หลังต้นไม้ใหญ่
...
“คุณภาณุมาถึงแล้วขอรับ!” เสียงบ่าวเรือนหน้าเอ่ยเรียกขึ้น
เดือนวาดเงยหน้ามอง เห็นชายหนุ่มร่างสูงในชุดไทยสีน้ำตาลทอง ก้าวเข้ามาด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง แววตาคมกริบ แต่เมื่อสายตาของเขาสบกับเธอ...
ราวกับ...รู้จักกันมานานแสนนาน
“ข้าชื่อภาณุ ขออยู่ที่นี่สักพักตามคำขอของคุณพระ” ชายหนุ่มกล่าว
“เชิญเจ้าค่ะ...” เดือนวาดยิ้มจาง ๆ แต่ในใจยังคงคลาคล่ำด้วยภาพในฝัน
เธอไม่รู้ว่าเขาคือใคร...แต่เธอแน่ใจว่า ในฝันนั้น...เขาก็ยืนอยู่ตรงใต้ต้นโพธิ์
...
คืนนั้น — ลมพัดแรง
ม่านหน้าต่างห้องเดือนวาดปลิวฟาดจนเกิดเสียงดัง เธอลุกขึ้นปิด แต่กลับสะดุ้งเมื่อเงาคนสะท้อนผ่านกระจกบานเงา
หญิงสาวสไบครีม-ทอง ดวงตาขุ่น...กำลังยืนอยู่หลังเธอ
“เจ้าจะช่วยข้า...หรือจะกลายเป็นเหมือนข้า?”
เดือนวาดกรีดร้องสุดเสียง — แสงเดือนวิ่งพรวดเข้ามาพร้อมตะเกียง
“คุณหญิง! เป็นอะไรเจ้าคะ!”
แต่เมื่อหันไปมองหน้าต่างอีกครั้ง — ไม่มีใครอยู่ตรงนั้นแล้ว
...
ตัดภาพไปอีกมุมในเรือน
แม่หญิงทับทิม ยืนแอบฟังหลังฉากกั้น เธอยิ้มเย็น ก่อนจะหันไปพูดกับผิน
“ผีงั้นหรือ...ถ้าผีมันจะเอาเดือนวาดไป ข้าก็ยินดีให้มันช่วย”
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
อัพเดทถึงตอนที่ 13
กกาวน์โหลดทันที
ชอบผลงานนี้ไหม? ดาวน์โหลดแอพ บันทึกการอ่านของคุณจะไม่สูญหาย
Comments