2

กลางค่ำคืนที่ไร้แสงจันทร์ สายลมเย็นยะเยือกพัดพาไอปราณแห่งความเปลี่ยนแปลงลอยเอื่อยไปทั่วผืนปฐพี ฉีหลินเว่ยหลางยืนอยู่เบื้องหน้าผาสูงสุดขอบโลกา ทารกน้อยในอ้อมแขนยังคงหลับใหลอย่างสงบ ไร้เดียงสา ไม่รับรู้ชะตากรรมอันพลิกผันของตนเอง

เบื้องหน้าเขา เส้นทางเชื่อมโลกาซึ่งถูกปิดผนึกมานับพันปี เริ่มสั่นไหว เส้นแสงสีทองเจือฟ้าสลับม่วงปรากฏเป็นรอยแยกกลางอากาศ ดุจบานประตูแห่งห้วงจักรวาลที่ค่อยๆ คลี่ออก เสียงหวีดหวิวดังแผ่วเบา ราวกับเสียงสะท้อนจากหมื่นพันมิติ

"เจ้าตัวน้อย" ฉีหลินเว่ยหลางกระซิบ พลางก้มลงมองดวงหน้ากลมเล็กที่มีไอพลังอันน่าตกตะลึงแฝงเร้นอยู่

"แม้เจ้าจะถือกำเนิดในโลกมนุษย์นี้ แต่โชคชะตาของเจ้ากลับอยู่เหนือสามภพหกแดน "

ทันใดนั้น กระแสพลังมหาศาลพวยพุ่งออกจากรอยแยก เสียงฟ้าร้องครืนครั่นปานจะฉีกท้องฟ้าเป็นเสี่ยง ลำแสงสีขาวนวลฉายทาบร่างทั้งสอง ราวกับเทพยดากำลังเฝ้ามองพิธีกรรมแห่งโชคชะตานี้

ฉีหลินเว่ยหลางยกมือข้างหนึ่งขึ้น ร่ายอาคมเก่าแก่ที่แม้แต่ผู้ฝึกตนขั้นสูงก็ยังมิอาจเข้าใจ ตัวอักษรเรืองแสงผุดขึ้นรอบกายเขา หมุนวนอย่างเชื่องช้า ก่อนหลอมรวมกลายเป็นสะพานแห่งแสงที่ทอดยาวเข้าสู่รอยแยกเบื้องหน้า

"เราจะไปยังที่ซึ่งเจ้าจะได้เติบโต อาจารย์จะเลี้ยงดูเจ้าอย่างดีที่สุดเจ้าจะเป็นคนที่อยู่เหนือใคร" เขาก้าวเท้าขึ้นสู่สะพานแสงแต่ละก้าวอย่างมั่นคง ไร้ความลังเล ทุกย่างก้าวของเขา โลกเบื้องหลังสั่นสะเทือนเล็กน้อย ราวกับกำลังบอกลาบางสิ่งบางอย่างไปตลอดกาล

เมื่อร่างของทั้งสองจมหายเข้าไปในรอยแยกนั้น สะพานแห่งแสงก็ค่อยๆ เลือนหาย ตัวอักษรล่องหนแตกสลายเป็นผงดาว กระจายไปทั่วท้องนภา เสียงสุดท้ายที่หลงเหลือไว้ มีเพียงเสียงลมหายใจแผ่วเบาของทารก และจิตอธิษฐานจากชายผู้เป็นอาจารย์

"ขอให้สวรรค์เมตตาให้ชีวิตใหม่ของเจ้า จะได้รับสิ่งที่ควรได้ ไม่มีสิ่งใดในโลกนี้สามารถบีบบังคับเจ้าได้ถ้าเจ้าไม่ยินยอม"

โลกผู้ฝึกตน

ดินแดนลับเร้นที่ตั้งของเรือนพักอาจารย์ฉีหลินเว่ยหลาง มิอาจพบได้ด้วยตาเปล่าหรือจิตสัมผัสธรรมดา มันถูกซ่อนอยู่ภายในหุบเขาเมฆาไร้เงา สถานที่ที่แม้แต่แผนที่ของโลกผู้ฝึกตนยังเว้นว่างไม่กล้าแตะต้อง

เมื่อก้าวพ้นม่านหมอกลวงตาซึ่งห่อหุ้มดินแดนไว้ ทุกสรรพสิ่งก็แปรเปลี่ยนจากความว่างเปล่าสู่ความงดงามเหนือจินตนาการ ผืนฟ้าเบื้องบนทอดยาวเป็นสีครามใสเจือม่วงอ่อน ราวกับถูกวาดด้วยปลายพู่กันของเซียน เมฆสีเงินลอยเอื่อยอยู่เหนือยอดเขา กลิ่นไอปราณเย็นสงบที่ช่วยให้จิตใจบริสุทธิ์เพียงได้สูดเข้า

เรือนพักตั้งอยู่ริมหน้าผา แทรกตัวอยู่ระหว่างต้นหลิวพันปีที่ใบอ่อนร่วงหล่นไม่สิ้นสุด เสียงสายลมพัดลอดใบไม้คล้ายเสียงดนตรีจากพิณฟ้า ตัวเรือนสร้างจากไม้โบราณสีดำอมม่วงที่ไม่ผุกร่อนแม้กาลเวลาจะผ่านไปเป็นหมื่นปี หน้าต่างทุกบานเปิดรับแสงจากกลีบดอกไม้สีทองที่ลอยละล่องอยู่ในอากาศโดยไม่รู้จบ

กลางลานกว้าง มีสระน้ำใสราวกระจกสะท้อนภาพท้องฟ้า และแสงจันทร์ที่ไม่เคยดับลงแม้ยามกลางวัน ดอกบัววิญญาณสีฟ้า ผลิบานอยู่กลางสระ กลีบของมันเปล่งแสงเรืองรองราวกับรับรู้ถึงการมีอยู่ของผู้ฝึกตนอันยิ่งใหญ่

ใต้ต้นไม้ใหญ่ใกล้สระนั้น มีศาลาไม้เล็กๆ ที่อาจารย์เว่ยหลางชอบนั่งจิบชาและเหม่อมองไกลออกไปในทะเลเมฆ เสียงน้ำตกจากหน้าผาไกลๆ เคล้าเสียงนกวิญญาณร้องประสานอย่างกลมกลืน ไม่มีสิ่งใดเร่งรีบ ไม่มีความวุ่นวาย มีเพียง ‘ความสงบ’ ที่แม้แต่เวลายังหลงลืม

ในดินแดนราวฝันเช่นนี้ จะเป็นที่ให้ทารกน้อยนามฉีหลินเฟย เติบโตขึ้นท่ามกลางความสงบอันลึกล้ำ สายตาของอาจารย์เว่ยหลางมองลูกศิษย์เพียงหนึ่งเดียวด้วยความอ่อนโยน แม้ใบหน้าจะเย็นชาไร้ความรู้สึก ทว่าความเมตตาที่แฝงอยู่ในทุกการกระทำ กลับอบอุ่นราวแสงอาทิตย์ยามเช้า

“เฟยเฟยจากนี้ที่นี่จะเป็นบ้านของเจ้า เจ้าดูสิบรรดาของวิเศษเหล่านี้จะทำให้เจ้าเติบโตมาอย่างดีแน่ๆ มาเถอะอาจารย์จะเอาผลน้ำนมให้เจ้าลองชิมดู ถ้าเจ้าไม่ชอบอาจารย์จะหาสิ่งอื่นมาทดแทนให้”

ฉีหลินเว่ยกลางกล่าวออกมาอย่างง่ายดาย แต่มันเป็นความง่ายดายที่ถ้าใครมาได้ยินคงแทบอยากจะบีบคอเขาให้ตาย เพราะใครโลกแห่งนี้ใครเล่าจะกล้าไม่รับผลน้ำนมที่มีค่าจนแม้แต่ผู้ฝึกตนขั้นเหอถี่ยังแย่งชิงกันกว่าจะได้มาสักลูก

แต่ที่อื่นหายากแล้วอย่างไร ฉีหลินเว่ยหลางมีต้นน้ำนมเป็นของตัวเอง ต้นน้ำนมนี้เติบโตอยู่ใต้รัศมีแสงแห่งจันทราสวรรค์ ลำต้นของมันเป็นสีเงินบริสุทธิ์ เปล่งประกายแผ่วเบาราวกระจกใส สะท้อนแสงดาวที่ไม่มีใครมองเห็น ดอกของมันมีเพียงดอกเดียวในทุกพันปี และเมื่อดอกนั้นบาน มันจะให้กำเนิด ‘ผลน้ำนม’

ผลทรงกลมสีขาวนวลคล้ายหยาดน้ำค้างที่กลั่นมาจากความบริสุทธิ์แห่งโลกวิญญาณ ภายในผลนั้นมีน้ำสีขาวขุ่นเนื้อเนียนละเอียด มีกลิ่นหอมละมุนอ่อนๆ ราวกลิ่นน้ำนมแม่ผสมกลิ่นดอกไม้แรกแย้ม ทว่าแฝงไว้ด้วยคลื่นพลังวิญญาณอันหนาแน่นจนแม้แต่สัตว์อสูรขั้นสูงยังรู้สึกเคารพเมื่อเข้าใกล้

ผลน้ำนมมิใช่เพียงของวิเศษ หากแต่เป็น ‘ของมีชีวิต’ ที่จะเลือกผู้ครอบครองด้วยตนเอง หากวิญญาณผู้ถูกเลือกไร้ความบริสุทธิ์เพียงพอ มันจะปิดตนเองและเหี่ยวแห้งภายในลมหายใจเดียว

แต่เมื่อฉีหลินเฟย ทารกที่ถือกำเนิดมาพร้อมจิตวิญญาณทั้งเก้าธาตุและร่างจิตเก้าสี ได้เข้าใกล้ผลน้ำนม แสงสีขาวนวลจากผลก็เปล่งประกายราวกับจันทราส่องฟ้าในคืนมืด น้ำภายในผลไหลเอื่อยรินลงสู่ขวดหยกที่ฉีหลินเว่ยหลางเตรียมไว้โดยเฉพาะ ความอบอุ่นจากของเหลวนั้นแผ่กระจายทั่วบริเวณ ราวกับเสียงขับกล่อมของเทพธิดา

เพียงหยดแรกที่ไหลผ่านริมฝีปากเล็กของทารกน้อย ร่างกายที่ยังไม่เจริญเติบโตก็สั่นสะท้านเบาๆ เส้นปราณที่ควรยังปิดตายกลับสว่างขึ้นเลือนลาง อวัยวะภายในทุกส่วนค่อยๆ บ่มเพาะจากภายใน พลังแห่งชีวิตสะสมโดยไม่ก่ออันตราย เหมือนต้นกล้าแรกผลิที่ได้รับหยาดฝนแรกของฤดู

ผลน้ำนมนี้กลายเป็นรากฐานแรกเริ่มของฉีหลินเฟยเสมือนจุดเริ่มต้นของผู้ฝึกตนที่แท้จริง

“ดูท่าเจ้าจะชอบ ดื่มเยอะๆเลยนะอาจารย์มีพวกมันหลายแสนลูก ถ้าไม่เพียงพออาจารย์จะสร้างค่ายกลเร่งเวลาให้ต้นน้ำนมเร่งผลิดอกออกผลให้เจ้า”

“แอ้ อืม อ่า”

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***