1

ท่ามกลางการการใช้ชีวิตปกติของคนบนโลก ที่ทุกคนมองว่ามันปกติดีนั้นใครจะรู้บ้าง ว่าในแต่ละวัน แต่ละชั่วโมง แต่ละนาที หรือแม้แต่วินาทีมันเกิดอะไรขึ้น อะไรเปลี่ยนแปลงไปบ้าง

ในขณะที่เรากำลังทานบะหมี่กึ่งสำเร็จรูป ในนาทีเดียวกันนั้นก็จะมีคนที่กำลังทานซูชิคำละหมื่นอยู่ หรือในนาทีเดียวกันนั้นก็อาจจะมีเรื่องเดือดร้อนอยู่เช่นกันและนี่คือเหตุการณ์ที่จะกล่าวถึง ท่ามกลางการใช้ชีวิตปกติของคนทั่วไป ในขณะเดียวกันก็ได้เกิดเรื่องใหญ่กับตระกูลฉีหลินหรือที่ทุกคนรู้จักกันดีในนามตระกูลปกเทวา หัวเรือใหญ่ในตลาดอาวุธถูกกฎหมาย ยา โรงพยาบาล และโรงแรมหกดาว ตระกูลใหญ่หนึ่งในสามของประเทศที ตอนนี้เหล่าคนในตระกูลหลัก ตระกูลรอง ต่างวุ่นวายกับการกระจายกำลังกันตามหาร่องรอยของคนที่ลักพาตัวคุณชายใหญ่ ลูกชายคนแรกที่ลืมตาดูโลกได้หนึ่งสัปดาห์ของผู้นำตระกูลคนปัจจุบัน

"มีคนติดต่อมาบ้างหรือยัง" เสียงทุ้มต่ำที่เต็มไปด้วยอารมณ์ที่หลากหลายมีทั้งความโกรธ ความโมโห ความเครียดและกดดันเอ่ยถามผู้ช่วยคนสนิทที่เดินเข้าในห้องพักผู้ป่วยระดับวีวีไอพีที่ภรรยาเขาเคยรักษาตัวอยู่ และยังเป็นที่เกิดเหตุ ในการหายตัวไปของลูกชายที่เขาเฝ้ารอมาเกือบสิบเดือน เด็กตัวน้อยที่เขาคอยพูดคุยด้วยความรักอยู่ทุกวัน

"ไม่มีใครติดต่อมาเลยครับท่าน "

"คนของเราล่ะมีความคืบหน้าบ้างไหม"

"ทั้งคนของเรา ทั้งคนของตระกูลรองที่ส่งออกไปหาข่าว ไม่มีใครพบเบาะแสเลยครับท่าน"

ผู้ช่วยคนสนิทเอ่ยด้วยความรู้สึกเสียใจ ตัวเขาพยายามประสานงานเต็มที่แล้วแต่ไม่มีวี่แววเลยจริงๆ ถ้าจะเรียกค่าไถ่ก็ควรติดต่อกลับมาได้แล้วเพราะคุณชายใหญ่ของเขาหายตัวไปเกือบยี่สิบสี่ชั่วโมงแล้ว

"ให้คนของเราขยายพื้นที่การค้นหา ถ้าให้เมืองหลวงไม่เจอก็ขยายไปตามเมืองอื่นอีก ถ้ายังไม่เจอก็ขยายพื้นที่ค้นหาไปประเทศใกล้เคียง เวลาแค่นี้คงเดินทางออกไปได้ไม่ไกลไปกว่านี้ แต่อย่าประมาทประสานงานสนามบินทุกแห่งขอความร่วมมือไปใครที่ช่วยหาลูกชายฉันเจอ ถือว่าฉันติดค้างเขาหนึ่งครั้ง "

"ท่านครับ แบบนี้มันจะส่งผลกระทบตามมาทีหลังได้นะครับ ถ้าศัตรูเราฉวยโอกาสนี้ ขอให้ท่านทำอะไร..."

"ประกาศลงไปเถอะ ไม่ว่าใครต้องการอะไร ฉันคนนี้ยินดีจะมองให้ทั้งหมด ขอแค่ได้ลูกชายของฉันคืนมา ต่อให้แลกด้วยชีวิตก็ยอม"

"ครับนายท่าน เอ่อ ท่านครับ เป็นไปได้ไหมที่คุณผู้หญิงจะ.."

"ถ้าสืบจนแน่ชัดแล้วว่าเธอมีส่วนเกี่ยวข้องฉันจะจัดการเธอให้รู้ว่าการตายทั้งเป็นมันเป็นยังไง ภาวนาให้เธอไม่รู้เรื่องจริงๆ เถอะ"เพราะถ้าผู้หญิงคนนั้นเกี่ยวข้องจริงๆ เขาจะทำให้เธอร้องขอความตายเลยล่ะ

"........" หวังว่าคุณผู้หญิงและคนของตระกูลคุณผู้หญิงจะไม่ทำอะไรที่เป็นการรนหาที่ก็แล้วกัน 

"ไปสั่งงานตามที่ฉันบอกได้แล้ว "

"ครับ"

หลังจากลูกน้องก็สนิทออกไปแล้วฉีหลินเฟยหลงก็ได้แต่นั่งนิ่งคิดกับตัวเอง เขาผิดเองที่ไม่สามารถดูแลลูกชายคนเดียวให้พ้นมือคนคนคิดชั่ว

"เจ้าอย่าได้โทษตัวเองเลย" เสียงที่ดังขึ้นมากระทันหันทำให้ฉีหลินเฟยหลงขยับตัวพร้อมโจมตีอีกฝ่ายทันที

"ใจเย็นๆ ก่อนเถอะ ฟังข้า" ตรงหน้าของเฟยหลงปรากฎร่างชายวัยกลางคนรูปงามสวมใส่ชุดจีนโบราณสีดำมีลวดลายกิเลนสีทองพาดผ่านสวยงามสมจริงราวกับมันขยับไปมาบนชุดของชายคนนั้น

"คุณเป็นใคร เข้ามาห้องนี้โดยที่ผมไม่รู้ตัวได้ยังไง" ถ้าจะเข้ามาลูกน้องที่เฝ้าอยู่หน้าห้องต้องมาแจ้งเขาก่อนอยู่แล้ว แล้วคนๆ นี้เข้ามาได้ยังไง

"นามของข้าคือฉีหลินเว่ยหลาง " ฉีหลินเว่ยหลางเอ่ยด้วยรอยยิ้มบางเบา

"คุณมาหาผมทำไม"เพราะไม่ต้องการให้เสียเวลาเฟยหลงจึงถามเข้าประเด็นทันที"

"ที่ต้องมาเพราะเด็กคนนี้ เขาเป็นลูกชายของเจ้าถูกไหม " ขณะที่พูด ก็ปรากฏร่างของทารกตัวน้อยที่เฟยหลงกำลังตามหาลอยอยู่กลางอากาศ

"คุณทำอะไรลูกผม เอาลูกข่มขืนมา " เฟยหลงตะคอกเสียงหนัก

" เป็นข้าที่ช่วยลูกชายของเจ้าต่างหาก ขณะที่ข้ามาเที่ยวเล่นในโลกใบนี้ พบว่าเด็กคนนี้กำลังจะถูกส่งไปขาย แต่เพราะมีความสัมพันธ์กันบางอย่าง ทำให้ข้าสัมผัสได้ถึงการมีอยู่ของเขาจึงช่วยได้ทัน "

" เป็นคนที่ช่วยลูกผมหรือครับ ขอบคุณมากจริงๆ คุณต้องการอะไรตอบแทนบอกมาได้เลย ผมยินดีจะทำให้ทุกอย่าง " หลังจากที่ทราบว่าชายตรงหน้าคือคนที่ช่วยลูกชาย เขาก็พร้อมที่จะตอบแทน

" สิ่งที่ข้าต้องการคือเขา เด็กคนนี้ ข้าจะพากลับไปดูแล เขามีร่างกายพิเศษ ทรัพยากรของโลกนี้ไม่เพียงพอที่จะให้เขาเติบโตได้อย่างเต็มที่ "

" มันจะเอาลูกผมไปไม่ได้ ให้ตอบแทนอะไรก็ได้ แต่ผมให้ลูกผมไม่ได้ "

"ฟังข้านะ ตอนนี้บ้านของเจ้าไม่ปลอดภัยสำหรับเด็กคนนี้ อีกทั้งเพราะเขามีร่างกายที่พิเศษมาก ถ้าไม่ได้รับการดูแลอย่างถูกต้อง อาจจะทำให้เขามีชีวิตอยู่ไม่เกิน 10 ปี จริงอยู่ที่ในโลกของเจ้ายังมีกลุ่มคนเบื้องหลังที่พอจะมีพลังฝึกตนแต่เจ้าจะมีกำลังพอที่จะเข้าไปขอของวิเศษจากพวกนั้นหรือ ถึงการฝึกตนของพวกเขาจะไม่สูง แต่ถ้าเทียบกับมนุษย์ธรรมดาอย่างพวกเจ้าแล้ว แค่นิ้วเดียวเขาก็ทำพวกเจ้าตายได้ พวกเจ้ายังไม่ใช่คู่ต่อสู้ "

" ผมจะรู้ได้อย่างไรว่าที่คุณพูดมาเป็นเรื่องจริง " เฟยลงขมวดคิ้วในหัวก็คิดอย่างหนัก เขาเคยได้ยินเรื่องโลกเบื้องหลัง แต่ก็ไม่เคยเข้าไปยุ่งเพราะรู้ว่าอันตรายมาก ดังนั้นเขาจึงไม่มีเส้นสายของคนพวกนั้น หรือถึงมีก็ ใช่ว่าจะ ขอของวิเศษง่ายๆ ถ้าเป็นอย่างที่ใช้ตรงหน้าพูดเขายอมให้ลูกชายไปดีกว่าต้องทนเห็นลูกชายอายุสั้น

"เจ้ารู้ว่าข้าพูดเรื่องจริง เจ้ารู้ชัดอยู่ในใจแล้วฉีหลินเฟยหลง " ใช่ เขารู้ชัดแล้วว่าคือเรื่องจริง

"ผะ ผม ไม่สิ แล้วเขาจะปลอดภัยใช่ไหม จะเติบโตอย่างแข็งแรงใช่หรือเปล่า สุดท้าวแล้วผมจะมีโอกาสได้เจอลูกของผมอีกไหมครับ" แค่รู้ว่าถ้าอยากให้ลูกมีชีวิตอยู้ก็ต้องพรากจากใจของเขาก็สลายไม่มีชิ้นดี

" เจออยู่แล้ว ข้าจะพาเขามาหาเจ้าทุกปีของโลกนี้ "

" จริงเหรอครับ ขอบคุณ ขอบคุณครับท่านเว่ยหลาง " เฟยหลงเอ่ยขอบคุณเว่ยหลางด้วยความดีใจ

"เอายาสองเม็ดนี่ไป แหวนมิตินี่ด้วย เจ้าหยดเลือดลงไปแล้วจะสามารถใช้งานได้ข้างในมีทรัพยากรเพียงพอให้เจ้าฝึกฝนได้หลายปีเลยล่ะ กลับบ้านแล้วไปกินยาที่ข้าให้เสีย เจ้าต้องกลายเป็นผู้ฝึกตนเพื่อที่จะได้อยู่กับลูกชายเจ้าไปอีกนานๆ "

"ครับ"ถ้าเขากินยาแล้วเป็นผู้ฝึกตนสามารถอยู่ได้นานแบบนั้นลูกชายเขา..

"ไม่เหมือนกัน ลูกชายเจ้าจะใช้การชี้วัดแบบเดียวกันกับคนทั่วไปไม่ได้ ให้เขาไปกับข้านั้นดีที่สุด เพราะข้ามีทรัพยากรอนันต์ ไม่มีสิ่งใดที่ข้าไม่สามารถหามาให้เขาได้ "

" ครับ ผมเข้าใจแล้ว "

"นี่เคล็ดวิชาฝึกตนที่เหมาะกับเจ้าเอาไปฝึกเถอะ "

" ขอผมกอดลูกอีกสักครั้งได้ไหมครับ " ฉีหลินเว่ยหลางไม่ได้ตอบรับแต่ใช้พลังวิญญาณของตนประคองเจ้าตัวน้อยไปให้พ่อของเขา ซึ่งอีกฝ่ายก็รีบรับเอาลูกน้อยไปกอดด้วยความรัก เฮ้อ ถ้าไม่จำเป็นข้าก็ไม่อยากแยกเจ้าพ่อลูกเลย แต่ในโลกใบนี้ข้าไม่สามารถเลี้ยงดูเจ้าตัวน้อยได้เต็มที่ จึงต้องแยกพวกเจ้าจากกันชั่วคราว ถ้าไม่เพราะข้าสัมผัสได้ทางจิตวิญญาณว่าพวกเจ้าเป็นลูกหลานข้า ข้าคงไม่หาเรื่องให้ตัวเองวุ่นวาย

" เวลาที่ข้ากับเขาต้องไปแล้ว "

"ครับ" เฟยหลงปล่อยมือจากลูกชาย เจ้าตัวน้อยก็ลอยไปอยู่ข้างเว่ยหลางตามการชักนำของพลังวิญญาณ

" อ้อ ต้องบอกเจ้าไว้ก่อน โลกของข้ากับเจ้ามันมีความผันผวนทางเวลาต่างกันโลกของเจ้าหนึ่งปี แต่โลกของข้าเวลาจะผ่านไปถึงหนึ่งหมื่นปี ปีหน้าของโลกเจ้าที่ข้าจะพาเจ้าหนูนี่มาหา ลูกเจ้าจะโตแล้ว ข้าบอกไว้ก่อนกลัวเจ้าตกใจ ฮ่าๆๆๆๆ เจ้าทำหน้าอะไรกัน ตัวข้าเองก็มีอายุขัยกว่าสองล้านปีแล้ว "

"ครับ?" สองล้านปี ต่างกันหมื่นปี เท่ากับถ้าอยู่โลกของเขาคนตรงหน้าก็อายุสองร้อยปีแล้ว แต่หน้าตายังหนุ่มขนาดนี้เลย

" ผู้ฝึกตนเมื่อถึงขั้นหยวนอิงร่างกายจะไม่ร่วงโรยไปตามวัย จะกี่ปีก็ยังอ่อนเยาว์อยู่อย่างนั้น ข้าจะไปแล้ว ว่าแต่ลูกของเจ้าเขาชื่ออะไร"

" เฟยเฟย ฉีหลินเฟยครับ"

********************************

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***