"สิเป็นจั๋งใดถ้าหัวใจคุณชายหล่นอยู่...ในนา"

ตอนที่ 4: มือใหม่หัดเกี่ยว (กับใจที่เริ่มฮู้สึก

เช้าอีกวัน พระอาทิตย์ยังไม่พ้นแนวต้นตาล ภพก็โดนเสียงแตรจักรยานปลุกตื่นแบบไม่มีเวลาแม้แต่จะงัวเงีย

“ตื่นได้แล้วคุณชาย! สิไปเกี่ยวกล้า!”

เสียงดาวเหนือดังลั่นมาจากลานหน้าบ้าน พร้อมกับเงาตะคุ่ม ๆ ถือหมวกสานใบเก่ากับผ้าขาวม้าพาดบ่า

ภพสะลึมสะลือตื่น ลูบหน้าแรง ๆ หนึ่งที ก่อนจะคว้าเสื้อผ้าธรรมดา ๆ ใส่แล้ววิ่งลงมา ข้าวเช้ายังบ่ทันตกถึงท้องดี กะต้องไปลุยกลางทุ่งอีกแล้ว

“นี่ผมจะไม่ได้หยุดพักเลยเหรอครับ” เขาถามงึมงำ ๆ ระหว่างเดินตามดาวเหนือที่จ้ำอ้าวนำหน้า

“บ่ได้! อยากเรียนรู้วิถีชาวนา กะต้องเฮ็ดให้ครบทุกขั้นตอน!”

เธอตอบเสียงดัง ไม่แม้แต่หันกลับมามอง

---

กลางทุ่งนา สายลมอ่อนพัดยอดกล้าข้าวไหวเอน หยาดน้ำค้างยังเกาะอยู่ตามปลายใบ กลิ่นสดชื่นของทุ่งโล่งทำให้ภพเผลอยิ้มออกมา

“เกี่ยวกล้าเนี่ย ต้องเงี่ยหัวลงไปแบบนี้” ดาวเหนือสาธิตพร้อมกับใช้มือรวบกล้าขึ้นมาท่อนหนึ่ง แล้วใช้เคียวเล็ก ๆ เฉือนที่รากเบา ๆ “แล้วกะวางเรียงไว้เป็นมัด จั่งสิเฮ็ดให้ง่ายตอนดำนา”

“ครับ…” ภพลองทำตาม แต่ไม่นานก็ “อ๊าาาห์!”

“เป็นหยังอีกล่ะ?” ดาวเหนือขมวดคิ้ว

“นิ้วโดนขอบเคียวเฉือน...นิดหน่อยครับ”

เธอมองมือเขา ก่อนจะถอนใจ เดินเข้าไปหยิบผ้าขาวม้าของตัวเองมาฉีกออกบางส่วนแล้วพันให้อย่างรวดเร็ว

“บ่เคยเฮ็ดกะสิเจ็บแบบนี้ล่ะ แต่เจ็บกะจำ เฮ็ดผิดกะเรียนรู้”

ภพมองมือเธอที่พันแผลให้อย่างคล่องแคล่ว ใกล้กันจนได้ยินเสียงหายใจเบา ๆ และกลิ่นสบู่จาง ๆ ที่คุ้นเคย

แต่เขากลับไม่รู้จะพูดอะไรต่อ เลยได้แต่พยักหน้าเบา ๆ

---

ตอนบ่าย

เสียงจักจั่นเร่งจังหวะกล่อมแดดให้ร้อนขึ้น ภพนั่งพักใต้ต้นไม้ข้างคันนา หน้าเต็มไปด้วยเหงื่อ และหัวใจก็เต็มไปด้วยคำถาม

เขาไม่ได้รู้สึกว่าเธอสวยแบบนางเอกละคร

ไม่ได้รู้สึกหวั่นไหวแบบรักแรกพบ