เสียงไก่ขันยังไม่ทันหาย กะได้ยินเสียงคนตะโกนอยู่ท้ายครัว
“คุณชายภพ! ถ่าหยังอยู่นั่นล่ะ! ลงมาเร็ว ๆ เด้อ เดี๋ยวแดดแฮงแล้วสิฮ้อนจนปานนั่งอยู่ในหม้อแกง!”
ภพสะดุ้งจากเตียงนอน แสงแดดลอดช่องไม้กระทบหน้าพอดี เขามองนาฬิกา—แค่หกโมงกว่า ๆ เอง
“…นี่มันวันหยุดของผมแท้ ๆ”
เขาพึมพำเบา ๆ แต่สุดท้ายกะต้องลุกขึ้นมา ใส่เสื้อยืดธรรมดากับกางเกงวอร์ม ขณะที่ดาวเหนือนั่งรออยู่ข้างล่าง มือถือคราดไม้พร้อมกับหมวกสานใบใหญ่
“ไปไถนา!”
“หา?” ภพเบิกตากว้าง “ไถนา?”
“เออ! ไถนามือคือสมัยก่อนนี่ล่ะ บ่ได้เอาไถยนต์ลงเด้อ เฮ็ดแบบประหยัดน้ำมันจักหน่อย”
ภพมองไกลออกไป เห็นแปลงนาเปียกโคลนอยู่ลิบ ๆ ในน้ำยังสะท้อนแสงแดดยามเช้า กลิ่นดินชื้นแตะจมูกทันทีที่เดินลงไป
“เอาแขนสอดแบบนี้ แล้วดันไปข้างหน้าโลด” ดาวเหนือสาธิตอย่างคล่องแคล่ว “เฮ็ดบ่ยากหรอก ถ้าบ่ขี้เกียจ”
ภพหัวเราะแห้ง ๆ ก่อนจะรับคราดไม้มากำไว้แน่น
“ผมไม่เคยไถนาแบบนี้เลยนะครับ”
“ดีเลย! เริ่มจากบ่ฮู้ เผื่อสิพัฒนาไปจนไถได้เบิ่ง” ดาวเหนือยิ้มเยาะ ๆ นิด ๆ แล้วเดินลุยน้ำลงไปก่อน
ภพค่อย ๆ ก้าวตาม เขารู้สึกถึงโคลนที่ดูดเท้าไว้แต่ละก้าว มันเย็น มันเหนียว และมันก็…ลื่น!
“โอ๊ยยย!!”
เสียงภพร้องดังลั่น เขาลื่นตูมลงไปนั่งกลางนานั่นล่ะ เสื้อเปียก ขากางเกงเต็มไปด้วยโคลนเหนียว ๆ ดาวเหนือหันกลับมามอง ก่อนจะหัวเราะเสียงดัง
“บักคุณชายเมืองกรุง! ฮ่า ๆ ๆ ๆ ลื่นซะปานเด็กน้อยเพิ่งหัดเดิน!”
ภพมองเธอด้วยสายตาเหนื่อยใจ แต่ก็แอบยิ้มออกมาเล็กน้อย…มันตลกจริงนั่นแหละ
“ช่วยหน่อยได้ไหมครับ?”
“ฮั่นแน่! ปกติเวลาผู้ชายขอผู้สาวช่วย ต้องมีของแลกเด้อ ข่อยบ่เฮ็ดฟรีเด้อ!”
“งั้น…จะกินตำปลาร้ากี่ครกก็ว่ามาเลย”
ดาวเหนือหัวเราะหนักกว่าเดิมอีก แล้วก็ยื่นมือมาให้ ภพจับไว้แน่นก่อนลุกขึ้นอย่างทุลักทุเล
“เจ้าสิเปื้อนเพิ่นเอิ้นว่าฮู้จักนาแล้ว” เธอบอกอย่างภูมิใจ
ภพยิ้มจาง ๆ ก่อนพยักหน้า
“รู้จักนา…แต่ยังไม่แน่ใจว่าจะอยู่กับนาได้นานแค่ไหน”
---
เย็นวันเดียวกัน
ภพนั่งอยู่ใต้ถุนบ้าน เสื้อตัวเดิมตากไว้บนราว หุ่นไล่กาในนาโบกแขนเหมือนจะล้อเลียนเขา
“คุณภพเป็นจั่งได๋แนเด้อ?” ลุงคำดีถามพลางจิบกาแฟ
“เหนื่อยครับ…แต่สนุกดี” เขาตอบอย่างไม่ลังเล “ผมไม่คิดว่าการไถนาจะให้ความรู้สึกเหมือน…เอาชนะตัวเองยังไงไม่รู้”
ลุงคำดีหัวเราะเบา ๆ “อีหยังที่มันบ่เคยเฮ็ด พอเฮ็ดได้ มันกะคือชนะใจโตเองแล้วล่ะ”
เสียงฝีเท้าเบา ๆ ของดาวเหนือดังมาพร้อมกลิ่นสบู่หอมจาง ๆ เธอเพิ่งอาบน้ำเสร็จ ผมยังเปียกน้ำอยู่นิด ๆ
“พรุ่งนี้ถ่าฮู้เรื่องไถแล้ว สิสอนเกี่ยวกล้าเด้อ” เธอว่าแล้วเดินผ่านไป
ภพหันไปมองตามเงาเธอ…ความรู้สึกในใจเขามันแปลก ๆ ไม่ใช่ความหวั่นไหว ไม่ใช่ความชอบ แต่เป็นอะไรที่เหมือนจะเริ่มสะกิด
…แค่ยังไม่ใช่ “โมเมนต์” อย่างที่ใครเขาว่า
แต่เขารู้ดีว่า…
“เธอ...ไม่ธรรมดา”
คนบางคนอาจไม่มีความสวยแบบที่ใคร ๆ วาดไว้
ไม่มีคำพูดหวาน ไม่มีท่าทีอ่อนโยน
แต่เขากลับเริ่มอยากรู้จักเธอ...มากขึ้นเรื่อย ๆ
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
อัพเดทถึงตอนที่ 15
กกาวน์โหลดทันที
ชอบผลงานนี้ไหม? ดาวน์โหลดแอพ บันทึกการอ่านของคุณจะไม่สูญหาย
Comments