"สิเป็นจั๋งใดถ้าหัวใจคุณชายหล่นอยู่...ในนา"

ตอนที่ 2: บ่ได้เลือกฮัก แต่หัวใจกะดันเดินไปหา

"นี่บ้านลุงคำดีจริง ๆ เหรอครับ?"

เสียงของภพถามขึ้นเบา ๆ ขณะยืนมองเรือนไม้เก่า ๆ แต่แข็งแรงตั้งตระหง่านอยู่กลางลานดินที่ปูด้วยฟางแห้ง กลิ่นข้าวหอม ๆ ลอยมากับลมอ่อนพัดจากทุ่งหลังบ้าน

“แม่นจ้า” ดาวเหนือว่า พลางยิ้มให้ “ลุงคำดีเป็นเพิ่นอ้ายของแม่ข่อยเอง ข่อยกะเลยแวะเวียนมาที่นี่บ่อย”

ประตูบ้านเปิดออกช้า ๆ พร้อมเสียงฝีเท้าหนักของชายวัยห้าสิบปลาย ๆ ใบหน้าคร้ามแดดแต่เปี่ยมด้วยความเมตตา

“โอ๊ะ! นี่คือน้องชายลุงเรืองบ่นี่นา! หน้าตาไปทางกันอยู่” ลุงคำดีว่า ก่อนเดินตรงเข้ามาตบบ่าภพเบา ๆ อย่างคนบ้านนอกที่แสดงความยินดีแบบตรง ๆ

ภพยิ้มเจื่อน ๆ เขาไม่ได้คุ้นกับความเป็นกันเองเช่นนี้มานานแล้ว

“เชิญขึ้นบ้านก่อนเด้อหล่า น้ำท่าเฮามีคือกัน บ่ต้องเกรงใจ”

หลังจากภพตามขึ้นเรือนไปแล้ว ดาวเหนือก็นั่งอยู่ใต้ถุนบ้าน เล่นกับแมวสีสวาดตัวเดิมที่ตอนนี้กระโดดขึ้นมาเกาะตักเธอพอดี

“คุณชายภพนั่น...คือสิอยู่ได้อยู่บ่เนาะ อยู่กับบ้านเฮาแบบนี้”

เธอพูดกับแมวเสียงเบา แต่มือก็ลูบขนมันไปเรื่อย ๆ แววตาเธอดูไม่มีแววสนใจในความหล่อเหลา หรือการแต่งตัวของผู้ชายเมืองหลวงคนนั้นเลยสักนิด—แค่รู้สึกว่า เขาไม่เหมาะกับที่นี่…แค่นั้น

ภายในเรือน ภพนั่งดื่มน้ำข้าวคั่วหอม ๆ พร้อมฟังลุงคำดีเล่าความเป็นมาของหมู่บ้านนี้อย่างสนุกสนาน ทั้งเรื่องการทำนา การปลูกผักสวนครัว การแข่งเรือช่วงออกพรรษา

“…แล้วเจ้าสิอยู่ดนบ่ล่ะหล่า?” ลุงคำดีถามขึ้น

“ก็...ไม่แน่ครับ แค่พักหายใจสักพัก อาจแค่ไม่กี่วัน”

ลุงคำดีหัวเราะร่วน “หึ ๆ อยู่ไปเถอะบักหล่า คนบ้านนี้ใจดี๋…โดยเฉพาะดาวเหนือนั่นแหละ ขยัน แข็งแรง เฮ็ดหยังเฮ็ดได้เบิด แต่นิสัยกะตรงโพด บางเทื่อเฮ็ดไผเพี้ยงเอาง่าย ๆ เด้อ”

ภพพยักหน้าช้า ๆ หันมองลอดช่องไม้ลงไปยังใต้ถุน เห็นสาวเจ้าคนที่ว่า กำลังหัวเราะคิกคักอยู่กับแมวเหมียว

เขายังไม่เข้าใจว่าคนที่ไม่มีอะไรเลยจะหัวเราะได้ขนาดนั้นได้ยังไง…

---

วันต่อมา

แดดตอนเช้าอ่อนกว่าทุกวัน เสียงไก่ขันพร้อมกับกลิ่นข้าวสุกจากครัวลอยมาจากหลังเรือน

“คุณชายภพจ๋า! ลงมากินข้าวแหน่ มาโลด!”

เสียงเรียกพร้อมสำรับที่ถูกวางไว้ใต้ถุนบ้าน ข้าง ๆ เป็นวงข้าวเหนียวในกระติบ ผักจิ้ม น้ำพริกปลาร้า ไข่ต้ม และต้มจืดผักกาดใส่ซี่โครงหมู

ภพเดินลงมาช้า ๆ ใบหน้ายังดูไม่คุ้นชินกับบรรยากาศแบบนี้เท่าไหร่

“เช้านี้มีแต่ของพื้นบ้านครับ…”

“แม่นแล้ว! ถ้าบ่ถูกปาก สิบอกแม่ให่หุงข้าวญี่ปุ่นแถมแซลมอนแช่น้ำแข็งไว้รอบ่ล่ะ?” ดาวเหนือลอยหน้าตอบกลับ เล่นเอาภพสะอึกไปเล็กน้อย

แต่สุดท้ายเขาก็นั่งลง และคีบผักไปจิ้มน้ำพริกปลาร้าอย่างลังเล

ดาวเหนือจ้องเขาแบบไม่วางตา “ถ้ากลืนบ่ลง สิให่เอิ้นหมอมาล้างไส้เลยบ่ล่ะ?”