ตอนที่ 1: คุณชายหลงทาง

“เฮ้ย! นี่มันทางไหนวะเนี่ย…”

เสียงสบถเบา ๆ ของชายหนุ่มในเสื้อเชิ้ตแขนยาว รีดเนี้ยบจนแทบไม่มีรอยยับ ดังก้องอยู่กลางทุ่งหญ้าโล่ง ๆ ที่ดูไม่มีสิ้นสุด ใบหน้าคมคายของเขาเต็มไปด้วยเหงื่อไหลย้อย ทั้งจากแดดเปรี้ยงกลางวัน และความหงุดหงิดที่ค่อย ๆ เพิ่มขึ้นทุกก้าว

เขาคือ ภพ หรือที่ใคร ๆ ในเมืองเรียกว่า “คุณภพ” หรือ “คุณชายภพ” ทายาทนักธุรกิจใหญ่ที่หายตัวไปจากโลกโซเชียลแบบไร้ร่องรอยหลังจบปริญญาโทจากอังกฤษ และอยู่ดี ๆ ก็ดั้นด้นมาถึงดินแดนชนบทแดนอีสาน ด้วยเหตุผลที่แม้แต่ตัวเขาเองยังไม่แน่ใจนัก

“ก็แค่มาหาแรงบันดาลใจ…สักพักก็กลับ” เขาบ่นกับตัวเอง มือหนึ่งยกมือถือที่ไม่มีสัญญาณดูด้วยความหงุดหงิด

เสียงจักจั่นดังแข่งกับลมหายใจเหนื่อยหอบ เขาเดินหลบแดดไปยืนใต้ต้นตาลสูงใหญ่ ทิ้งตัวลงนั่งบนขอนไม้ข้างทาง พลางปาดเหงื่อออกจากหน้าผากแล้วถอนหายใจยาว

“ไผสิไป๋๋่ฮอดคนเมืองสิทนได้แบบนี้วะ…”

เสียงหญิงสาวแว่วมาแต่ไกล ก่อนจะตามมาด้วยภาพของหญิงสาวคนหนึ่งในชุดผ้าซิ่นลายดั้งเดิม เสื้อคอกระเช้าแขนสั้นสีฟ้าสด ผมถักเปียข้างเดียวไว้ด้านหน้า หน้าตาไม่ได้สวยจัด แต่สดใสราวกับดอกไม้ที่เบ่งบานกลางแดด

เธอคือ ดาวเหนือ ลูกสาวคนโตของแม่บัวคำ เจ้าของนาแถบนี้

“คุณเอ้ย! มานั่งฮ่มตาลแต่กลางท่ง กลัวไผบ่แหล่ว!” เธอแหย่ พลางจอดจักรยานไว้ข้างทาง แล้วหยิบขันน้ำอลูมิเนียมในตะกร้ามาถือไว้

ภพหันไปมองเธออย่างระแวดระวัง ก่อนจะเอ่ยถามเสียงเรียบ

“แถวนี้...มีรถผ่านบ้างไหมครับ?”

ดาวเหนือหัวเราะกิ๊ก “มีอยู่...แต่บ่แม่นตอนนี่ รถแถวนี้กะมีแต่รถอีแต๊ก รถเกี่ยวข้าว รถอีแต๋น สิให้ซ้อนท้ายไปบ่?”

เขานิ่งไป ไม่แน่ใจว่าควรตอบรับอย่างไรกับความเป็นกันเองแบบไม่ทันตั้งตัวของเธอ

“เอ้า! น้ำเย็น ๆ ก่อนเด้อคุณชาย...” เธอยื่นขันน้ำให้ พร้อมรอยยิ้มซื่อ ๆ

ภพลังเลแต่ก็ตัดสินใจรับไว้ ลองจิบแล้วพบว่าน้ำในขันเย็นเฉียบอย่างน่าแปลกใจ

“ขอบคุณครับ...คุณชื่ออะไรครับ?”

“ดาวเหนือจ้า เรียกดาวเฉย ๆ กะได้ บ่ต้อง ‘คุณ’ ดอก ฟังแล้วมันคันหูยังบ่ฮู้” เธอหัวเราะเบา ๆ พลางหยิบผ้าโพกหัวออกมาพัดให้เขา

“คุณภพครับ…ผมมาหาญาติแถวนี้ แต่เหมือนจะหลงทาง”

ดาวเหนือเอียงคอมองเขา แล้วพึมพำเบา ๆ ว่า “ญาติไผน้อ ในหมู่บ้านนี้ข่อยกะฮู้จักเกือบเบิด”

“เขาชื่อ...ลุงคำดีครับ”

“โอ๊ย! ลุงคำดีอยู่หม่องโน่น!” เธอชี้ไปทางทิศเหนือ “แต่ทางนั้น...คือสิบ่มีทางรถเข้า ต้องปั่นไปทางโค้งอีสานก่อน แล้วค่อยอ้อมนาไปอีกบ่แม่น้อย”

ภพถอนใจยาว “แบบนี้ผมคงต้องรบกวนคุณช่วยพาไปแล้วล่ะครับ”

ดาวเหนือยิ้มกว้าง “บ่เป็นหยังดอกคุณชาย เดี๋ยวซ้อนท้ายไปโลด แต่ว่าต้องช่วยจับตะกร้าแน่ เดี๋ยวมันสิเขวี้ยงลงนาเอา”

เธอพูดไปหัวเราะไป แต่ภพกลับหน้าเรียบเฉย ซ้อนท้ายเธอขึ้นจักรยานอย่างเก้ ๆ กัง ๆ แล้วรถก็ออกตัวโคลงเคลงกลางแดดจ้า ล้อบดกับถนนดินแดงจนฝุ่นตลบ

“ไผว่าสาวบ้านนอกสิซิ่งบ่ได้ ฮั่นแน่! จับแน่เด้อคุณชาย!”

เขาต้องกัดฟันเบา ๆ เพื่อไม่ให้แสดงออกว่ากลัวตก — นี่มันไม่ใช่ชีวิตที่เขาคุ้นเคยเลยสักนิด

---

ผ่านมาสิบนาที...

ดาวเหนือจอดรถหน้าเรือนไม้ชั้นเดียวทรงสูง หลังคามุงสังกะสีเก่า ๆ แต่สะอาดสะอ้านอย่างน่าประหลาด

“พักก่อนเด้อคุณภพ เดี๋ยวข่อยสิไปบอกลุงคำดีให้”

“อ้อ...ครับ” ภพพยักหน้า พลางเหลือบมองรอบ ๆ บ้านที่เต็มไปด้วยของพื้นบ้าน – ตะกร้าหวาย พวงมะนาว ต้นตะไคร้ และแมวสีสวาดนอนเหยียดตัวใต้ถุนบ้าน

ไม่มีแอร์ ไม่มีพัดลม ไม่มีคาเฟ่ ไม่มีสิ่งที่เขาเคยชินเลยสักอย่าง...

แต่แปลก…เขากลับรู้สึกว่าสายลมที่พัดมานั้นเย็นชื่นใจกว่าทุกวัน

และตอนนั้นเอง ที่เขาได้ยินเสียงเพลงพื้นบ้านลอยมาแต่ไกล

“...สาวบ้านนาหน้าฝน ย่างจนตีนเปียกบ่เคยหวั่น…”

เขาไม่รู้ชื่อเพลง แต่ท่วงทำนองนั้น...ทำให้เขาเงยหน้ามองฟ้า แล้วเผลอยิ้มบาง ๆ

---

> คุณชายภพอาจหลงทาง...แต่บางทีหัวใจเขาอาจเริ่มหล่นอยู่แถวนี้แล้วก็ได้

แม้จะยังไม่รู้ตัวเลยก็ตาม

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***