ตอนที่ 4: พื้นที่ที่เธออนุญาตให้ฉันยืนอยู่

เสียงนาฬิกาในโรงเรียนดังขึ้นเป็นสัญญาณบอกเลิกคาบเรียนสุดท้าย เด็กนักเรียนต่างทยอยกันเดินออกจากห้อง เสียงพูดคุย เสียงหัวเราะ และเสียงฝีเท้าดังก้องไปทั่วทางเดิน แต่ในความวุ่นวายนั้น ขวัญยังคงเป็นเหมือนเดิม—คนที่เงียบที่สุดคนหนึ่งในห้อง

ตะวันมองแผ่นหลังของอีกฝ่ายที่เก็บของเสร็จและเดินออกไปโดยไม่พูดกับใคร เธอไม่ได้อยากตามไปทันที แต่ก็รู้สึกเหมือนใจมันขยับไปเอง

หลังจากเก็บของเสร็จ เธอจึงเดินไปยังสนามหลังโรงเรียนที่เธอเคยเจอกับขวัญเมื่อวันก่อน และก็ไม่แปลกใจนักที่เธอยังเห็นขวัญอยู่ตรงนั้น ใต้ต้นพิกุลต้นเดิม

ขวัญกำลังนั่งเขียนอะไรบางอย่างลงในสมุดเล่มหนึ่ง ดินสอในมือนิ่งแต่เคลื่อนไหวอย่างมั่นคง เส้นสายที่ลากผ่านหน้ากระดาษเต็มไปด้วยความตั้งใจ

“สวัสดีอีกครั้งนะ” ตะวันส่งเสียงเบา ๆ ขณะเดินเข้าไปใกล้

ขวัญเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย เห็นตะวันแล้วก็กลับไปสนใจหน้ากระดาษเหมือนเดิม

“…อือ”

“ยังเขียนอยู่เลยเหรอ”

“อือ” ขวัญตอบอีกครั้ง ราวกับคำตอบนี้ใช้ได้กับทุกคำถามของโลก

ตะวันนั่งลงข้าง ๆ โดยไม่ได้ขออนุญาต เพราะรู้ว่าขวัญคงไม่ว่าอะไร ถ้าไม่ชอบก็คงลุกหนีไปแล้ว

“เธอเขียนอะไรอยู่เหรอ”

“…ความฝัน” ขวัญตอบหลังจากเงียบไปครู่หนึ่ง

“ฝันว่าอยากเป็นอะไร?”

“นักวาด”

คำสั้น ๆ ที่ทำให้ตะวันยิ้มกว้างขึ้นโดยไม่รู้ตัว เธอเคยเดาไว้เหมือนกัน ว่าขวัญอาจจะเป็นคนที่มีโลกของตัวเอง โลกที่เงียบ โลกที่ใช้เส้นสายแทนคำพูด

“แล้ววาดอะไรอยู่เหรอ ขอเราดูได้มั้ย”

ขวัญลังเลเล็กน้อย แต่สุดท้ายก็พลิกสมุดให้ดูหน้าหนึ่ง มันเป็นภาพของต้นพิกุล ภาพที่ดูมีชีวิตแม้จะไม่มีสี ภาพที่เหมือนต้นพิกุลจริง ๆ ต้นนี้

“สวยจัง” ตะวันพูดเบา ๆ

ขวัญไม่ได้ยิ้ม แต่อย่างน้อยเธอก็ไม่ได้หันหน้าหนี

“เธอวาดเก่งนะ เราไม่คิดว่าเธอจะวาดอะไรแบบนี้ได้เลย”

“…ทำไม?”

“ก็…เธอดูเหมือนคนที่ไม่สนใจอะไรนอกจากหนังสือไง” ตะวันพูดตามตรง ไม่ใช่เพราะดูถูก แต่เพราะเธอมองเห็นว่าคนตรงหน้านี้มีอะไรมากกว่าที่ใคร ๆ เข้าใจ

ขวัญนิ่งไปนาน ก่อนพูดอีกครั้ง

“คนชอบคิดงั้น”

“แต่เราว่าแบบนี้ดีแล้วล่ะ เวลาคนเข้าใจเราผิด แล้วเรามีอะไรดี ๆ ซ่อนอยู่ มันเหมือนได้เซอร์ไพรส์เขาไง”

ขวัญไม่ได้ตอบอะไร เธอหันกลับไปวาดต่อ ริมฝีปากยังคงแน่นสนิท แต่ในใจกลับเต้นผิดจังหวะ เพราะไม่มีใครเคยพูดแบบนั้นกับเธอมาก่อน ไม่มีใครพยายามเข้าใจเธอขนาดนี้

“ขวัญ”

“…”

“เธอ…รู้มั้ย ว่าเราเริ่มรู้สึกดีที่ได้รู้จักเธอ”

ขวัญหยุดมือ ดินสอหยุดเคลื่อนไหวแต่หัวใจกลับเต้นแรงขึ้นอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน เธอไม่รู้ว่าตะวันพูดเพราะอะไร หรือพูดเล่นหรือจริงจัง

แต่เธอรู้แค่ว่า นี่เป็นครั้งแรกที่เธอไม่อยากให้ใครคนหนึ่งหายไป

“…เราไม่ดีเท่าไหร่หรอก” ขวัญพูดเบา ๆ สายตายังคงมองสมุด

“แต่เราชอบแบบเธอนะ”

เงียบ…

เสียงลมพัดผ่านใบไม้ เสียงนกร้องแว่ว ๆ ยิ่งทำให้บรรยากาศดูเหมือนหยุดนิ่ง

ตะวันขยับเข้าไปใกล้ขึ้นเล็กน้อย แต่ไม่ได้แตะต้อง

เธอแค่…อยากอยู่ข้าง ๆ แบบนี้ไปเรื่อย ๆ

ขวัญหลุบตาลง ซ่อนสายตาที่เริ่มสั่นไหวเล็ก ๆ

บางที ระยะห่างที่เคยมีระหว่างเธอกับโลก อาจกำลังมีใครสักคนเดินข้ามเข้ามาอย่างช้า ๆ

และขวัญ…ก็ไม่ได้อยากผลักเขาออกไปอีกแล้ว

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***