ตอนที่ 3: ระยะที่มองเห็นกันได้พอดี

บ่ายวันนั้น แดดไม่ได้แรงจนเกินไป แต่ตะวันกลับรู้สึกอึดอัดอย่างประหลาด ไม่ใช่เพราะอากาศ แต่น่าจะเป็นเพราะ “ระยะห่าง” บางอย่างระหว่างเธอกับขวัญ

หลังเลิกเรียน เธอตัดสินใจเดินไปเรื่อย ๆ โดยไม่มีจุดหมาย แค่บังเอิญไปเจอขวัญที่นั่งอยู่ตรงม้านั่งใต้ต้นพิกุลเงียบ ๆ คนเดียว

เหมือนขวัญจะรู้ว่ามีคนเดินมาใกล้ แต่ก็ไม่ได้หันไปมอง

เธอแค่นั่งเงียบ ๆ มือยังถือหนังสือเล่มเดิมที่ดูจะเป็นเพื่อนแท้มากกว่ามนุษย์เสียอีก

“เธออยู่คนเดียวเหรอ” ตะวันถาม น้ำเสียงพยายามทำให้เบาเท่าที่ทำได้

ขวัญเหลือบตามองเพียงครู่หนึ่ง แล้วพยักหน้าเบา ๆ

“…อือ”

แค่นั้น ตะวันก็รู้สึกเหมือนได้รับอนุญาตให้ยืนอยู่ตรงนี้ต่อ

“เรา...ขอนั่งด้วยได้มั้ย” ตะวันยังถาม แม้จะยังไม่แน่ใจในคำตอบนัก

ขวัญขยับตัวเล็กน้อย แล้วพูดสั้น ๆ

“ที่ว่าง”

เธอไม่ได้บอกว่า "เชิญ" หรือ "ได้นะ"

เธอแค่บอกว่า "ที่ว่าง"

แต่นั่นก็เพียงพอแล้วสำหรับตะวัน

สองคนที่ดูเหมือนอยู่คนละโลก นั่งอยู่ข้างกัน ใต้ต้นพิกุลที่เงียบสงบ ลมพัดเบา ๆ ใบไม้ปลิวลงมาตามจังหวะของธรรมชาติ เสียงนกร้องบ้างประปราย แต่ไม่มีเสียงบทสนทนาใด ๆ จากทั้งคู่

นานทีเดียว...ก่อนที่ตะวันจะกล้าพูดขึ้นอีกครั้ง

“เธอชอบอยู่เงียบ ๆ แบบนี้เหรอ”

ขวัญไม่ตอบทันที เธอพลิกหน้าหนังสืออีกหน้าหนึ่ง แล้วพูดเบา ๆ

“ชอบอ่าน...คนเยอะแล้วเสียงดัง มันรำคาญ”

“อ๋อ...เราเสียงดังสินะ”

ขวัญไม่ได้ตอบ แต่ตะวันเห็นว่าอีกฝ่ายเม้มปากนิดหนึ่งเหมือนจะกลั้นยิ้ม

เธอไม่รู้ว่าตัวเองคิดไปเองรึเปล่า แต่ก็เลือกจะคิดแบบนั้น เพราะมันทำให้ใจเธอเต้นแรงขึ้นเล็กน้อย

“แต่เธอก็ยังนั่งกับเราอยู่นะ”

ขวัญหลุบตาลง

“…ก็ไม่ได้ไล่”

“เราดีใจนะที่เธอไม่ไล่” ตะวันหัวเราะเบา ๆ “เธอเป็นคนแบบนี้กับทุกคนเลยเหรอ”

“ไม่รู้สิ” ขวัญพูดเสียงเรียบ “…ไม่ค่อยมีใครมานั่งอยู่ด้วย”