ตอนที่ 2: ขวัญคือชื่อคน ไม่ใช่คำว่าสบายใจ

และชื่อคนที่ว่าก็ไม่สบายใจเอาซะเลย

เสียงฝนโปรยลงบนหลังคาตึกเก่าเสียงดังเปาะแปะ ขณะที่ตะวันลากกระเป๋าผ้าที่เปียกโชกจนสีเข้มขึ้นมาเกือบสองเฉดเดินเข้ามาในห้องพักใหม่ของตัวเอง ซึ่งดูไม่ใหม่เลยสักนิด

“เฮ้อ…ทำไมฉันต้องมาอยู่ห้องนี้ด้วยนะ…” เขาพึมพำกับตัวเองขณะปิดประตูลง

ห้องกว้างพอประมาณแต่ตกแต่งน้อยมาก ข้าวของทุกอย่างวางอย่างเรียบง่าย ราวกับเจ้าของห้องไม่ได้ต้องการให้มันอบอุ่นหรือรู้สึกว่าเป็น "บ้าน" เลยแม้แต่น้อย

ชายหนุ่มอีกคนที่อยู่ในห้องหันมามองเขาแวบหนึ่ง ขวัญ—ชายผู้พูดน้อยราวกับกลัวว่าคำพูดจะทำลายสมดุลของโลกไป

“ขอโทษนะครับพี่…” ตะวันพูดเสียงเบาเมื่อเห็นอีกคนไม่พูดอะไร “คือ…ฉันเป็นรูมเมตใหม่ ชื่อ ตะวัน ครับ”

“ขวัญ” เสียงตอบเบา ราบเรียบ ไม่แม้แต่จะหันหน้ามามองอีกฝ่าย

“…อืม พี่ชื่อขวัญเหรอครับ?”

“อืม”

ตะวันยิ้มเจื่อน ๆ พยายามไม่ให้อาการกระอักกระอ่วนแสดงออกจนเกินไป เขาเดินไปวางของลงอย่างเบามือที่สุด กลัวว่าจะรบกวนคนที่ดูเหมือนไม่ชอบเสียงพูดแม้แต่น้อย

ในตอนแรก เขาคิดว่าขวัญเป็นเพียงคนเงียบ ๆ แต่พออยู่ไปเรื่อย ๆ ก็เริ่มเข้าใจว่าขวัญไม่ใช่แค่เงียบ…แต่คือ “นิ่ง”

นิ่งจนตะวันรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังอยู่กับผนังห้องมากกว่ามนุษย์คนหนึ่ง

ผ่านไปสามวัน ขวัญยังคงนิ่งอยู่เหมือนเดิม ตะวันเริ่มพูดกับตัวเองมากขึ้นเรื่อย ๆ เพราะถ้าไม่ทำแบบนั้น เขาคงคลั่งไปก่อน

“วันนี้ฝนตกอีกแล้วเนอะ…น่าเบื่อจัง”

“ซื้อขนมมาฝากพี่ขวัญด้วยนะ ไม่รู้ชอบมั้ย”

“ตอนเย็นมีซีรีส์เรื่องใหม่ออกด้วย สนใจดูด้วยกันมั้ยครับ?”

คำตอบทั้งหมดคือ “…”

หรือไม่ก็ “อืม”

หรือบางวันขวัญไม่แม้แต่จะมองหน้าตะวัน

แต่ถึงอย่างนั้นตะวันก็ยังยิ้มทุกวัน

—

ค่ำวันหนึ่ง ขวัญนั่งอ่านหนังสือที่ดูเหมือนจะเก่าเก็บมานาน ตะวันนั่งบนพื้นห้อง หัวพิงขอบเตียงเพราะไม่กล้านั่งบนเตียงอีกฝ่าย เขาหยิบโน้ตบุ๊กขึ้นมาเปิดดูอะไรสักอย่าง

เสียงฝนข้างนอกดังอีกครั้ง แล้วทันใดนั้น ไฟก็ดับพรึ่บ

“เหวอ!” ตะวันร้องเสียงหลง โน้ตบุ๊กดับไปพร้อมกับแสงไฟ

ขวัญยังนั่งนิ่ง

“พี่ขวัญ ไฟดับอะ!”

“…เห็น”

“เอ่อ เรามีเทียนหรือไฟฉายมั้ยอะครับ?”

“ลิ้นชัก”

ตะวันรีบคลำหาไปในความมืด ก่อนจะเจอไฟฉายเล่มเล็ก แล้วเปิดมันขึ้น แสงสีเหลืองอ่อนส่องทั่วห้องเล็ก ๆ ขวัญยังคงนั่งอยู่ในท่าเดิม ดวงตานิ่งสงบในความมืด

“พี่ไม่กลัวเหรอครับ?”

“…กลัวอะไร”

“ก็แบบ…ฝนตก ไฟดับ อยู่กับคนแปลกหน้าอะไรเงี้ย”

ขวัญเหลือบตามองเล็กน้อยก่อนตอบสั้น ๆ

“ไม่แปลก”

“หืม?”

“นายเสียงดังเกินกว่าจะเป็นคนแปลกหน้า”

“…”

ตะวันหัวเราะออกมาเบา ๆ เขารู้ว่าอีกฝ่ายไม่ได้หมายความว่า "สนิท" แต่ก็นับว่าเป็นคำพูดที่ยาวที่สุดที่ขวัญเคยพูดกับเขา

“ขอบคุณนะครับ…ที่พอจะฟังกันบ้าง”

ขวัญไม่ตอบอะไรอีก เขาแค่เอนตัวพิงผนัง สายตายังจ้องออกไปนอกหน้าต่าง ดูฝนที่ตกไม่หยุด

—

หลังจากวันนั้น ตะวันก็สังเกตว่าขวัญเริ่ม “มองเขา” มากขึ้นเล็กน้อย แค่เล็กน้อย

เช่น เวลาเขาวางของเสียงดังไปนิด จะโดนเหล่มา

หรือเวลาเขาร้องเพลงตอนล้างจาน เสียงจะเบาลงเพราะขวัญเงยหน้าขึ้นมาจากหนังสือแป๊บเดียว

แต่สิ่งที่แปลกไปจริง ๆ คือ…

ตะวันเริ่มรู้สึกว่าความเงียบของขวัญ ไม่ได้น่ากลัวขนาดนั้นอีกแล้ว

กลับกัน มันกลายเป็นเหมือนสนามแม่เหล็กประหลาด ที่ดึงเขาให้เข้าใกล้ขึ้นทีละนิด โดยที่เขาไม่รู้ตัวเลย

และเมื่อคืนนี้เขาบังเอิญเห็นขวัญยืนรดน้ำต้นไม้เล็ก ๆ ที่มุมห้อง—มันคือต้นเดียวในห้องที่มีชีวิต ตะวันก็เริ่มเข้าใจแล้วว่า…

บางที ขวัญ อาจไม่ได้เย็นชาเสมอไป

แค่คนอื่น…ยังไม่ถึงเวลา ที่จะได้เห็นความอบอุ่นนั้น

—

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***