ตอนที่ 2 กลับบ้าน

ช่วงเช้าของอีกวัน

กริ๊ง กริ๊ง!

เสียงนาฬิกาปลุก

ชายหนุ่มเอื้อมมือไปกดปิดเสียงนั่นด้วยความสะลึมสะลือ เขาบิดขี้เกียจก่อนที่จะค่อย ๆ ลืมตาขึ้นมองเพดาน เขาทบทวนเรื่องราวที่เกิดขึ้นเมื่อคืน เรื่องความฝันนั่น!

เวลาผ่านไปสักพักอากาศก็ลุกออกจากที่นอนและเดินไปที่กระดาษที่เขาวางไว้บนโต๊ะเมื่อคืน เขามองกระดาษแผ่นนั้นอย่างพินิจพิจารณา พยายามนึกอย่างหนักว่าตัวเองพยายามจะวาดใครกันแน่

เมื่อนึกเท่าไหร่ก็นึกไม่ออกพานจะทำตัวเองปวดหัวไปเปล่า ๆ เขาวางมันไว้ดังเดิมและเดินไปเข้าห้องน้ำเพื่อจัดการธุระส่วนตัวของตัวเอง

เวลาผ่านไปสักพัก

อากาศออกจากห้องน้ำด้วยผ้าขนหนูผืนเดียวที่ปกปิดส่วนล่างอย่างหมิ่นเหม่ บนตัวของเขามีหยดน้ำเกาะตามตัวดูก็รู้ว่าชายหนุ่มซับน้ำออกอย่างลวก ๆ ก่อนออกจากห้องน้ำ เส้นผมที่เปียกน้ำนั่นทำให้เขาดูดีไม่น้อย

ชายหนุ่มเดินไปหยุดอยู่ที่หน้าตู้เสื้อผ้าและเปิดมันเพื่อหยิบเสื้อมาสวมใส่ เขาไล่นิ้วไปตามไม้แขวนเสื้อไปทีละตัวก่อนที่จะหยิบตัวที่ถูกใจออกมา ลักษณะการแต่งตัวของเขาไม่มีอะไรเป็นพิเศษ ชายหนุ่มชื่นชอบที่จะสวมเสื้อฮู้ดตัวใหญ่โคร่งกับกางเกงยีนสีซีด เป็นการแต่งตัวง่าย ๆ แต่เมื่อมันมาอยู่บนตัวเขาแล้วกลับดูดีราวกับนายแบบ เขาหยิบเครื่องประดับอย่างสร้อยคอมาสวมใส่เพื่อไม่ให้ต้นคอรู้สึกโล่งเกินไป พรมน้ำหอมกลิ่นฝนแรกที่มีเสน่ห์และไม่ลืมหยิบหูฟังครอบหูมาคล้องคอไว้ ชายหนุ่มจัดแจงผมสีน้ำตาลหยักศกของตัวเองให้เป็นระเบียบ นัยน์ตาสีดำสนิทมองตัวเองในกระจกอย่างพอใจก่อนจะเดินไปเก็บกระเป๋าเตรียมตัวกลับบ้าน

ชายหนุ่มเดินใส่รองเท้าที่บริเวณหน้าประตูห้อง ก่อนจะออกจากห้องเขามองสำรวจภายในห้องอย่างถี่ถ้วน แต่สายตาเขาดันไปสะดุดที่โต๊ะริมหน้าต่างที่มีกระดาษวางอยู่เขาเดินไปพร้อมวางกระเป๋าที่สะพายอยู่วางมันไว้บนเก้าอี้และเปิดมันพร้อมกวาดกระดาษเหล่านั้นลงกระเป๋าโดยไม่ได้สนใจว่ามันจะยับหรือเปล่า

กริ๊ง!

เสียงเรียกเข้า

“ฮัลโหล” อากาศหยิบเครื่องมือสื่อสารและกดรับสายเมื่อเห็นว่าปลายสายเป็นเพื่อนของเขา

“จะกลับเลยปะ?” ปลายสายถาม

“อือ กำลังจะออก”

“ดีเลย เดี๋ยวไปรับแล้วไปหาอะไรทานก่อนกลับกัน ไหน ๆ ก็จะห่างกันละ”

“อย่าพูดอะไรให้โอเว่อร์ได้ไหม พูดเหมือนจะไม่ได้เจอกันแล้วแค่กลับบ้านไปฝึกสอนเอง”

“เออน่า ก็ใครให้กลับไปฝึกสอนใกล้บ้านล่ะ ชวนมาฝึกสอนโรงเรียนแถวนี้ก็ไม่เอา”

“เอ้า”

“เออ ๆ รอก่อนเดี๋ยวไปรับ ไม่เกิน 20 นาที”

หลังจากที่อีกฝ่ายพูดจบก็กดวางสายทันที อากาศทำได้เพียงรออีกฝ่ายมารับอย่างที่บอก ทั้งสองเป็นเพื่อนที่สนิทกันตั้งแต่สมัยมัธยมเมื่อเข้ามหาลัยต่างคนก็ต่างเข้าเรียนในสิ่งที่ตัวเองสนใจโดยอากาศเลือกเรียนครูศิลปะโดยปีนี้เขาต้องไปฝึกสอนอย่างเต็มตัวต่างจากปีที่ผ่าน ๆ มาที่เขาจะไปสังเกตการณ์สอนเท่านั้น ส่วนเพื่อนสนิทของเขาที่มีนามว่า ภูมิ เลือกเรียนบริหาร ด้วยความที่หลักสูตรการเรียนไม่เหมือนกันทำให้ภูมิเรียนจบก่อน และตอนนี้เขาก็ได้สมัครงานที่แรกในชีวิตที่บริษัทชื่อดังแห่งหนึ่งใจกลางเมือง ส่วนอากาศก็กลับบ้านไปฝึกสอนโรงเรียนแถวบ้าน เขายังไม่ย้ายของออกจากที่พักเพราะยังไงเขาก็ต้องกลับที่มหาวิทยาลัยอีก

การรอคอยสิ้นสุดลงเมื่อภูมิส่งข้อความมาว่าถึงที่พักของเขาแล้ว

“20 นาทีพอดี” ภูมิพูดขึ้นมาเมื่อเห็นเพื่อนของเขาเปิดประตูขึ้นรถ

“เออ”

“เดี๋ยวพาไปกินร้านเด็ดแถวบริษัท รับรองว่ากินแล้วติดใจ” ภูมิสาธยาย

“เร็ว ๆ เถอะ”

ทั้งคู่นั่งรถได้สักพักก็ถึงที่หมาย เป็นร้านอาหารใจกลางเมืองที่มีลูกค้าเข้าออกไม่ขาดสาย

“มากี่ท่านครับ?” บริกรเดินออกมาต้อนรับ

“2 ครับ”

“ได้จองไว้ไหมครับ?”

“ไม่ได้จองครับ”

“งั้นเชิญทางนี้ได้เลยครับ”

บริกรเดินนำทั้งคู่เดินเข้าร้านและเชิญนั่งที่โต๊ะภายในร้าน ทั้งสองสั่งอาหารรอเพียงไม่นานอาหารก็มาเสิร์ฟ พวกเขาพูดคุยเรื่องต่าง ๆ นานา ระหว่างทานอาหารแต่ดูเหมือนว่าจะมีแค่ภูมิที่พูดอยู่ฝ่ายเดียวซะส่วนใหญ่ อากาศมีหน้าที่แค่รับฟังและพูดเพียงนิดเดียวเท่านั้น

เมื่อทานอาหารเรียบร้อยแล้วทั้งคู่เช็กบิลและออกจากร้านมุ่งหน้าตรงไปยังบ้านของอากาศเมื่อมาถึงที่หมายภูมิก็เข้าไปทักทายพ่อกับแม่ของอากาศ

“คุณพ่อ คุณแม่สวัสดีครับ”

“อ้าวลูก มาถึงตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย” คุณแม่อากาศถามขึ้น

“เพิ่งถึงเลยครับ” ภูมิตอบ

“งั้นเข้ามาข้างในก่อน ขับรถมาตั้งไกล”

“เอ่อ...ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวผมต้องไปที่อื่นต่อครับ ขอบคุณครับ งั้นผมลานะครับคุณแม่” พูดจบก็ยกมือไหว้ผู้ใหญ่

หลังจากที่เพื่อนขับรถออกไปแล้ว อากาศก็ขอตัวขึ้นห้องทันที

ห้องนอนของชายหนุ่มไม่มีอะไรมากมีเพียงเตียงนอนตู้เสื้อผ้าและโต๊ะริมหน้าต่างและอุปกรณ์งานศิลปะมีถูกเก็บอย่างเป็นระเบียบเพราะนาน ๆ ครั้งชายหนุ่มจะกลับบ้านแม่ของเขาจึงอาสาเข้ามาเก็บกวาดทุกอย่างให้อยู่ในสภาพดีซึ่งต่างจากหอพักที่เขาอยู่มาก ที่นั่นไม่ได้เป็นระเบียบเหมือนที่นี่

ชายหนุ่มวางกระเป๋าไว้บนเตียงนอนและเดินไปนั่งที่โต๊ะริมหน้าต่าง เขาเปิดแล็ปท็อปเพื่อเตรียมพร้อมกับการฝึกสอนในอาทิตย์หน้า เมื่อเตรียมทุกอย่างเรียบร้อยแล้วชายหนุ่มก็เดินไปที่เตียงนอนและล้มตัวนอน ชายหนุ่มเพียงต้องการที่จะงีบเท่านั้นแต่ด้วยความเหนื่อยล้าจากการเดินทางทำให้เขาผล็อยหลับไป

ชายหนุ่มบิดขี้เกียจและลุกขึ้นนั่งขัดสมาธิบนที่นอนก่อนจะหยิบเครื่องมือสื่อสารขึ้นมาเพื่อดูเวลา

17.30

เวลาที่แสดงอยู่บนหน้าจอโทรศัพท์

ชายหนุ่มสะบัดหัวเพียงเล็กน้อยเพื่อไล่ความมึนงงออกไป

‘นี่เราหลับยาวขนาดนี้เลยเหรอ?’ เขาพึมพำกับตัวเอง

อากาศเดินไปเปิดสวิตช์ไฟในห้องให้ห้องสว่างก่อนที่เดินไปปิดประตูหน้าต่างเพื่อกันยุงไม่ให้เข้า เมื่อเข้าเอื้อมมือเพื่อปิดหน้าต่างนั้นสายตาของชายหนุ่มกลับไปสะดุดกับห้องหนึ่งที่อยู่บ้านตรงข้าม ประตูหน้าต่างถูกปิดสนิทพร้อมม่านสีขาวที่ไม่มีการเคลื่อนไหว

เมื่อมองเข้าไปราวกับว่าถูกสะกดจิต ชายหนุ่มรู้สึกคิดถึงใครบางคนเมื่อมองที่ยังห้องนั้น รู้สึกทั้งคิดถึงและรู้สึกผิดในเวลาเดียวกัน ไม่รู้ว่านานแค่ไหนที่เขามองห้องนั้นกว่าจะรู้ตัวอีกทีก็มีน้ำตาไหลออกมา

ชายหนุ่มรู้สึกตัวเพราะน้ำที่ไหลออกจากดวงตา เขารีบเช็ดและรีบปิดหน้าต่างห้องตัวเองไม่วายดึงม่านปิดอีกชั้นและเดินลงไปชั้นล่างของบ้าน

“อ่าว ลงมาแล้วเหรอลูก? มานั่งกินข้าวเร็วค่ะ วันนี้มีแต่ของโปรดลูกทั้งนั้นเลย” คุณแม่ของชายหนุ่มเห็นเขาเดินลงบันไดก็เรียกให้มานั่งที่โต๊ะทานอาหารเพราะได้เวลาได้ทานอาหารเย็นพอดี

“ขอบคุณครับ”

“เป็นอย่างไรบ้าง?” พ่อของเขาถามขึ้น

“ก็ดีครับ อาทิตย์หน้าเตรียมตัวไปฝึกสอนแล้วครับ”

“อืม”

“นี้ๆ เดี๋ยวแม่ตักให้ กินเยอะ ๆ นะจ๊ะ”

“ขอบคุณครับแม่”

“จ๊ะ”

หลังจากนั้นพวกเขาก็ทานอาหารเย็นอย่างปกติสุข หลังจากที่ทานอาหารเย็นเสร็จชายหนุ่มขอตัวขึ้นห้อง

ตอนนี้ชายหนุ่มอยู่ในห้องเพียงลำพังเขานั่งนิ่งอยู่ที่โต๊ะริมหน้าต่าง ชายหนุ่มนั่งทบทวนตัวเองกับสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อตอนเย็น มันค่อนข้างน่าแปลกใจที่อยู่ ๆ เขาก็มีความรู้สึกเหล่านั้น

ชายหนุ่มตัดสินใจเปิดม่านและหน้าต่างออกอีกครั้ง เขาจ้องไปยังห้องฝั่งตรงข้าม เขารู้เพียงว่าบ้านหลังนั้นไม่มีใครอยู่มาหลายปีแล้วจากคำบอกเล่าของแม่

อากาศคืนนี้ดีมากไม่มีพายุมีเพียงลมเย็น ๆ เท่านั้น แต่ผ่านไปสักพักใบไม้แห้งที่ร่วงบนพื้นกลับปลิวว่อนอย่างไม่มีที่มาที่ไปทั้ง ๆ ที่คืนนี้ท้องฟ้าโปร่งเป็นไปไม่ได้ที่ใบไม้แห้งเหล่านั้นจะปลิวว่อนราวกับมีพายุ

ชายหนุ่มรีบปิดหน้าต่างทันที เพราะอยู่ ๆ เขาก็รู้สึกขนลุกขึ้นมาทั่วตัว

.

.

.

เช้าวันต่อมา

เมื่อคืนเขาหลับไปตอนไหนไม่รู้จำได้แค่ว่าเมื่อคืนเขานั่งวาดรูปอยู่ที่โต๊ะแท้ ๆ แต่ที่น่าแปลกคือเมื่อคืนเขาไม่ฝันเรื่องเดิมทั้ง ๆ ที่เมื่อคืนชายหนุ่มพยายามวาดรูปนั้นที่อยู่ในความทรงจำ ชายหนุ่มหวังว่าเขาจะวาดมันสำเร็จ

ชายหนุ่มลุกขึ้นและลงไปข้างล่าง เขาล้างหน้าล้างตาและเดินออกไปข้างนอกบ้านที่มีคุณพ่อที่กำลังกวาดพื้นหญ้าและแม่ของเขานั่งอ่านหนังสือที่โต๊ะหินอ่อน

“คุณพ่อ คุณแม่สวัสดีครับ” ชายหนุ่มทักทาย

“ตื่นเช้าจังลูก อาหารอยู่บนโต๊ะในครัวนะ”

“เรียบร้อยครับ ขอบคุณครับ”

ชายหนุ่มเดินไปที่โต๊ะและนั่งข้าง ๆ แม่ของเขา อยู่ ๆ แม่ของเขาก็พูดขึ้นว่า “คิดถึงเนอะ”

“ครับ?” ชายหนุ่มทำหน้าสงสัย

“แม่คิดถึงเฉย ๆ น่ะ”

“คิดถึงอะไรเหรอครับ?”

“คิดถึงคนที่เคยอยู่บ้านข้าง ๆ เราน่ะ หลังนั้น” คุณแม่ชี้ไปยังบ้านข้าง ๆ ซึ่งเป็นบ้านที่ถูกทิ้งร้างมาหลายปี

“มันเคยเป็นบ้านของใครเหรอครับ?” ชายหนุ่มถามขึ้นเมื่อเกิดความสงสัยในบ้านหลังนั้น

“บ้านหลังนั้นเคยเป็นเพื่อนบ้านเราเมื่อหลายปีก่อน เป็นครอบครัวที่เพิ่งย้ายเข้ามา มีแค่สามคนพ่อ แม่ และลูกสาว ลูกสาวเขาน่ารักมาก ๆ เลยนะ ตอนนั้นน้องชอบมาเล่นกับเราด้วยนะไม่รู้เราจะจำได้หรือเปล่า”

“น้องเหรอครับ?” ชายหนุ่มพยายามนึก

“ใช่ค่ะ น้องชื่อ ฟองฝน”

“ฟองฝน..” ชายหนุ่มพยายามนึกตามที่แม่ของเขาพูดแต่เขากลับรู้สึกปวดหัวจี๊ดเมื่อเสียงของใครบางคนเข้ามาให้หัว

‘พี่อากาศ ยิ้มหน่อย!’

โอ๊ย!

อากาศกุมขมับตัวเอง

“เป็นอะไรหรือเปล่าลูก?” แม่ของชายหนุ่มรีบถามทันทีที่เห็นลูกตัวเองกุมหัว

“ผมปวดหัวครับ”

“งั้นเข้าบ้านไปพักเถอะลูก”

“ครับ” พูดจบเขาก็เดินเข้าบ้านไป

ชายหนุ่มพยายามนึกเหตุการณ์ที่คุณแม่เล่า เขาเดาว่าน่าจะเกิดขึ้นก่อนที่เขาจะประสบอุบัติเหตุก่อนที่ความทรงจำบางส่วนจะหายไป ชายหนุ่มเดินขึ้นไปยังชั้นบนและเดินไปเข้าห้องของตัวเอง และสายตาของชายหนุ่มกลับไปสะดุดกับสมุดเล่มหนึ่งที่ถูกเสียบไว้ ชายหนุ่มหยิบมันขึ้นมาเปิดปรากฏว่าภายในสมุดเล่มนั้นว่างเปล่า ชายหนุ่มพลิกหน้ากระดาษไปเรื่อย ๆ ก่อนที่จะเจอกับข้อความหนึ่งในหน้าสุดท้ายที่เขียนว่า

‘พี่ขอโทษ กลับมาได้ไหม สัญญาว่าจะไม่พูดอย่างนั้น’

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***