ดั่งปรารถนา

ตอนที่ 1 ฉายซ้ำ

ภายในห้องนอนที่ภายในห้องประกอบด้วยเตียงโต๊ะข้างหน้าต่างที่บนโต๊ะมีกระดาษวางอยู่อย่างกระจัดกระจายไม่เป็นระเบียบเสมือนว่ามันไม่ได้ถูกเก็บอย่างเป็นระเบียบเรียบร้อย

กระดาษที่วางซ้อนทับกันหลายๆ แผ่นที่อยู่บนโต๊ะนั้นจะเป็นอะไรไปไม่ได้นอกจากกระดาษที่เอาไว้ร่างรูปภาพที่ดูเหมือนราวกับว่ามันยังถูกวาดไม่เสร็จดี

มองออกไปจะเป็นประตูหน้าต่างของห้องที่อยู่ติดกับโต๊ะที่ไม่ได้ปิดสนิท กระดาษที่อยู่บนโต๊ะถูกพัดปลิวหล่นจากโต๊ะราวกับว่าข้างนอกนั่นมีลมพัดเข้ามาแต่เมื่อมองออกไปข้างนอกแล้วนั้นกลับไม่มีแม้แต่ลมเย็นที่พัดเข้ามา ไม่มีแม้แต่ความพลิ้วไหวของใบไม้ มันค่อนข้างน่าแปลกใจที่กระดาษเหล่านั้นปลิวพัดทั้ง ๆ ที่ไม่มีลมแม้สักนิดเดียว

เมื่อมองไปรอบ ๆ ห้องนี้แล้วก็พอจะเดาออกได้เลยว่าเจ้าของห้องมีรสนิยมประมาณไหน ชื่นชอบอะไรเพราะภายในห้องนอนแห่งนี้ถูกตกแต่งด้วยงานศิลปะมากมายถ้าให้เดาคงเป็นผลงานจากเจ้าของห้องที่กำลังนอนหลับอุตุอยู่ในตอนนี้

เจ้าของห้องเป็นเด็กหนุ่มวัย 22 ปีมีนามว่า อากาศ ที่มีขนตาเป็นแพยาวเมื่อหลับตา ผมหน้าม้าหยักศกปกคลุมกรอบหน้าดูไม่เป็นทรง คิ้วเรียงเส้นสวย จมูกโด่งเป็นสันรับกับริมฝีปากอย่างพอดี

ในตอนนี้ดูเหมือนว่าเขากำลังฝันอะไรบางอย่าง อาจจะเป็นได้ทั้งฝันดีและฝันร้ายแต่ท่าทางกระสับกระส่ายของชายหนุ่มในตอนนี้คงไม่ใช่ฝันดีแน่ ๆ

‘เมื่อเวลา 15.00 นาฬิกาของวันที่ 17 ตุลาคม ได้เกิดอุบัติเหตุรถชนกับรถบรรทุกจนเสียหลักชนเข้ากับต้นไม้ใหญ่ระหว่างทางเข้าเมือง เสียชีวิตยกคัน เบื้องต้นตำรวจให้การว่าเป็นครอบครัวหนึ่งที่คาดว่ากำลังเดินทางกลับบ้าน’

เฮือก!

เสียงสะดุ้งตื่น

ชายหนุ่มที่นอนอยู่สะดุ้งตื่นพร้อมหายใจหอบแรงและเหงื่อไหลเต็มกรอบหน้า

ตี 3.00 นาฬิกา

ชายหนุ่มหันไปมองนาฬิกาที่บอกบ่งบอกว่าเวลาในตอนนี้

หลังจากที่ตั้งสติได้เขาก็ทบทวนกับสิ่งที่เกิดขึ้น

‘นี่เราฝันเรื่องนี้อีกแล้วเหรอ’

ชายหนุ่มพึมพำกับตัวเองเสียงเบา

เมื่อตั้งสติได้ชายหนุ่มผู้นั้นรีบคว้ามือถือและกดเข้าไปในแชตของเพื่อนสนิทของเขาทันที

‘นอนหรือยัง?’

‘ยัง มีอะไรหรือเปล่า?’ หลังจากที่ส่งข้อความไปไม่นานอีกฝ่ายก็ตอบกลับมา

‘ฝันเรื่องเดิมอีกแล้ว’ เขาตอบกลับไป

‘อีกแล้วเหรอ?’

‘อือ’

‘กี่ปีแล้วที่ฝันเรื่องเดิม ๆ แบบนี้’

‘ไม่รู้สิ หลายปีได้แล้วแหละมั้ง หลังจากที่เกิดอุบัติเหตุครั้งนั้น’

‘นานแล้วนะนั่น’

‘ก็ใช่...ตั้งแต่เป็นนักศึกษาใหม่ ๆ จนตอนนี้จะได้ไปฝึกสอนแล้ว’ อากาศตอบกลับเพื่อนของเขาไป

‘ลองไปหาหมอไหม?’ เพื่อนของเขาเสนอ

ข้อความนั้นไม่ถูกกดอ่าน

ชายหนุ่มเหลือบไปเห็นกระดาษที่ปลิวไปทั่วห้อง ชายหนุ่มที่นั่งอยู่บนเตียงด้วยท่าทางกึ่งนั่งกึ่งนอนมองกระดาษที่อยู่บนพื้น เขาลุกขึ้นออกจากเตียงและเดินตรงไปยังกระดาษเหล่านั้น

เขาหยิบมันขึ้นมาและมองออกไปที่หน้าต่างและทำหน้าสงสัยในเมื่อข้างนอกนั่นไม่มีลมเลยสักนิดเดียวแล้วกระดาษพวกนี้จะปลิวได้อย่างไร ชายหนุ่มคิดในใจ

ติง!

เสียงแจ้งเตือนข้อความเข้า

ชายหนุ่มไม่สนใจเสียงนั้น เขาเอื้อมมือไปปิดหน้าต่างและวางกระดาษที่เก็บจากพื้นมาวางไว้บนโต๊ะดังเดิม ก่อนจะละมือจากกระดาษเหล่านั้นเขาสังเกตเห็นรูปภาพที่เขาวาดบนกระดาษนั่น

มันเป็นรูปภาพที่มองอย่างไรก็ดูเหมือนกับว่ามันยังวาดไม่เสร็จ ชายหนุ่มพยายามจะวาดใบหน้าของใครสักคนที่อยู่ในความทรงจำแต่ยิ่งวาดออกมาเท่าไหร่ก็ไม่สำเร็จสักที เพราะแต่ละใบนั้นเขาทำได้เพียงแต่วาดชิ้นส่วนบนใบหน้าเท่านั้น อย่างใบแรกที่เขาจับเป็นรูปดวงตาหนึ่งคู่ แผ่นต่อไปเป็นริมฝีปาก ชายหนุ่มสลับกระดาษแต่ก็ดูเหมือนว่าเขาจะวาดรูปเดิม ๆ ซ้ำ ๆ อย่างไม่เป็นรูปเป็นร่าง

ชายหนุ่มละมือจากกระดาษตรงหน้าและวางมันไว้บนโต๊ะอย่างเรียบร้อย

ติง!

เสียงข้อความเข้าไม่หยุด

ชายหนุ่มเดินไปที่เตียงที่เพื่อล้มตัวนอนไม่วายหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเพื่อตอบข้อความเพื่อนสนิทของเขา เมื่อเปิดดูแชตก็เห็นข้อความหลายข้อความที่ถูกส่งมาว่า

‘เอ้าหายไปไหน?’

‘หลับแล้วหรือไง?’

‘กลับมาก่อน คิดจะมาก็มาคิดจะไปก็ไป’

‘งั้นนอนก่อนละ’

หลังจากที่อ่านจบแล้วชายหนุ่มที่ปิดเครื่องมือสื่อสารนั้นทันที ชายหนุ่มพยายามข่มตานอนหลับอีกครั้งเขาภาวนาว่าหลังจากหลับไปจะไม่ฝันเรื่องเดิม ๆ นั่นอีก เพราะนี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาฝันเรื่องนี้

ทุกครั้งที่เขาพยายามวาดรูปใบหน้าคนที่อยู่ในความทรงจำของเขา ในคืนนั้นเขาจะฝันเหตุการณ์เดิมๆ ทุกครั้งไป มันเป็นสิ่งที่น่าแปลกใจ อากาศได้นำเรื่องนี้ไปปรึกษาแม่ของเขาและไปหาหมอตามคำแนะนำของเพื่อนสนิท คุณหมอวินิจฉัยได้เพียงว่ามันอาจจะเป็นผลข้างเคียงจากอุบัติเหตุที่เขาเคยประสบก็เป็นไปได้

‘แม่ครับผมฝันเรื่องเดิมอีกแล้ว’

‘เรื่องอุบัติเหตุนั่นหรือ?’

‘ใช่ครับ’

‘ทำไมกันนะ เรื่องมันก็ผ่านมาหลายปีแล้ว’

‘เรื่องอะไรเหรอครับ’ เมื่อแม่ของเขาพูดเช่นนั้นจึงอดถามออกไปไม่ได้

‘ไม่มีอะไรหรอก’ แม่ของเขาตอบปัด

‘ครับ’

‘ใกล้วันหมอนัดแล้วนี่ลูก อีกสองวันเตรียมตัวด้วยนะ’ แม่ของเขาเปลี่ยนเรื่อง

‘ครับ’

วันหมอนัด

‘สวัสดีครับคุณหมอ’

‘สวัสดีครับ เชิญนั่งก่อนครับ’