บทที่ 4: ลมหายใจที่ผูกพัน

เช้าวันถัดมา เวหาตื่นขึ้นพร้อมหัวใจที่หนักอึ้งกว่าทุกวัน ภาพในสมุดที่เขาพบเมื่อคืนยังติดอยู่ในหัว ดวงตาคมหม่นเศร้าอย่างเงียบงัน เขาเอื้อมมือไปแตะแก้มตัวเอง...ยังรู้สึกอุ่นจากหยดน้ำตาเมื่อคืนอยู่เลย

"เวทย์..."

เสียงกระซิบแผ่วเบาหลุดจากริมฝีปาก

เขาไม่รู้ว่าชื่อนั้นเกี่ยวข้องกับเขาอย่างไร รู้แค่เพียงว่ามันสำคัญ และทุกครั้งที่พูดชื่อออกมา...หัวใจก็เหมือนจะหล่นไปอยู่ที่ปลายเท้า

.

.

เวทย์เองก็ไม่ต่างกัน เขานั่งอยู่บนม้านั่งไม้ในสวน ยามเช้าในวันฟ้าเปิดแสงแดดอ่อน ๆ ทอดเงาลงมาบนพื้นหญ้า ผีเสื้อสีฟ้าบินวนอยู่รอบตัวคล้ายกับทุกครั้งที่เขานั่งอยู่ตรงนี้

แต่วันนี้ต่างออกไป

หัวใจเขาหนักแน่นจนรู้สึกอึดอัด ทั้งที่สายลมอ่อนโยน ทุกอย่างรอบข้างดูเหมือนเดิม แต่ลึกในใจเวทย์กำลังสั่นสะเทือน

“ความรู้สึกนี้…มันคืออะไร”

เวทย์หลับตาลง สูดลมหายใจลึก…แล้วภาพบางอย่างก็แวบเข้ามาในหัว

เสียงหัวเราะ

มืออุ่นที่เคยกุมไว้

ใบหน้าของใครบางคนที่มองเขาด้วยความรัก

เสียงที่บอกว่า “อย่าหายไปไหนอีกนะ”

เวทย์เบิกตากว้าง หันมองรอบตัวทันที แต่ก็พบเพียงความว่างเปล่า

เขาทรุดตัวลงนั่ง กำเสื้อที่อกแน่น

"ผม...รู้จักเขามาก่อนใช่ไหม..."

.

.

บ่ายวันนั้น เวหาเดินทางมาที่สวนเช่นเคย คราวนี้เขาไม่ได้มาคนเดียว เขาพกสมุดเล่มนั้นติดมือมาด้วย พร้อมกับคำถามในใจนับร้อยข้อ

และเขาก็พบเวทย์นั่งอยู่ก่อนหน้าแล้ว ร่างบางหันมองเขาอย่างตกใจเล็กน้อย ก่อนจะส่งยิ้มจาง ๆ เหมือนทุกครั้ง

เวหาเดินไปนั่งข้าง ๆ ก่อนจะเอ่ยเบา ๆ

"ผมมีอะไรบางอย่าง...อยากให้คุณดู"

เวทย์มองเขาอย่างสงสัย ก่อนจะยื่นมือรับสมุดเล่มนั้นมาเปิดดูช้า ๆ

หน้าที่มีภาพวาด...

ข้อความที่เหมือนคุ้นเคย...

ชื่อของเขาในบรรทัดสุดท้าย...

เวทย์ชะงัก

“นี่มัน…”

“ผมวาดมัน…เมื่อหลายปีก่อน แต่ผมจำไม่ได้ว่าเพราะอะไร หรือเพราะใคร” เวหากล่าวเสียงเครือ “ผมแค่รู้ว่า ทุกครั้งที่ผมหลับตา...ผมเห็นคุณในฝัน”

เวทย์หันไปสบตาเขา น้ำตารื้นขึ้นในดวงตาทั้งสองข้าง

“ผม...ก็ฝันแบบเดียวกัน”

เวหายื่นมือไปจับมืออีกฝ่ายไว้แน่น

“คุณเป็นใครกันแน่ เวทย์…”

เวทย์สั่นเล็กน้อยก่อนจะหลับตาแน่น

แล้วเสียงหนึ่งก็ดังขึ้นในหัว

เสียงของหญิงชราแผ่วเบา...เสียงของผู้พิทักษ์แห่งฟ้า

> "เจ้าจำเขาไม่ได้...แต่หัวใจของเจ้ายังรักเขาอยู่

จงฟังเสียงหัวใจของเจ้า...มันจะพาเจ้ากลับไปสู่ความจริงที่เจ้าควรรู้"

เวทย์ลืมตาขึ้น หายใจถี่เล็กน้อย เขากระชับมือเวหาไว้แน่น แล้วกระซิบเสียงแผ่ว

“ผม...จะหาคำตอบมาให้ได้”

.

.

คืนเดียวกัน เวทย์นอนไม่หลับ เขาลุกขึ้นมาเดินออกไปนอกบ้านยามดึก ฟ้าคืนนี้เต็มไปด้วยดวงดาว สายลมเย็นพัดผ่านเบา ๆ คล้ายมีเสียงกระซิบของดวงวิญญาณในห้วงท้องฟ้า

เขาหลับตา สูดลมหายใจ...แล้วพูดออกมาช้า ๆ

“หากสวรรค์ฟังอยู่…หากอดีตของผมยังมีอยู่ที่ไหนสักแห่ง…ได้โปรด บอกผมที…ว่าเราสองคนเคยเป็นอะไรกัน”

เสียงเงียบงันอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่ผีเสื้อสีฟ้าจะบินผ่านหน้าเขาช้า ๆ ไปยังทิศตะวันออก

เวทย์มองตามมันไป...ก่อนจะตัดสินใจในใจเงียบ ๆ

“ผมจะไปที่นั่น...ผมจะหาความจริงให้ได้”

.

.

อีกด้านหนึ่งของสวรรค์...

ชายชราผู้หนึ่งกำลังนั่งอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่ สวมเสื้อผ้าแบบโบราณ ดวงตาของเขาสะท้อนดวงดาว และในมือเขาถือหนังสือเล่มหนึ่งที่เปิดค้างอยู่

เขาหันไปทางวิญญาณผู้พิทักษ์แล้วเอ่ยเสียงเรียบ

“วิญญาณของเวทย์เริ่มจดจำแล้วใช่ไหม”

“ใช่ค่ะท่านอาจารย์” วิญญาณหญิงตอบ “เขากำลังเดินเข้าสู่เส้นทางที่เคยผูกไว้กับเวหา”

“งั้นพวกเราก็ทำได้แค่...เฝ้ามองพวกเขาเลือกเส้นทางด้วยตัวเอง”

“แต่ถ้าพวกเขา...ฝืนกฎ...”

ชายชราปิดหนังสือในมือลงช้า ๆ

“ก็จะไม่มีวันกลับมาสู่สวรรค์ได้อีก”

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***