บทที่ 3: เส้นทางของใจ

หลังจากภาพของชายหนุ่มร่างบางในสวนเมื่อเช้าเลือนหายไปพร้อมเสียงลมอ่อน ๆ ที่พัดผ่าน เวหาก็ยังยืนอยู่ที่เดิมราวกับเวลาได้หยุดหมุน หัวใจเต้นรัวอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน ความรู้สึกอึดอัดและบางสิ่งบางอย่างในอกเหมือนกำลังจะทะลักออกมา

เขาหันมองไปทางที่อีกฝ่ายเดินจากไป...แล้วก้าวเท้าตามไปช้า ๆ อย่างไม่รู้ตัว

“คุณครับ…!” เวหาเรียกเสียงไม่ดังนัก แต่ก็ดังพอจะทำให้คนเบื้องหน้าหยุดเดิน

เวทย์หันกลับมาเล็กน้อย แววตาสงบนิ่งแต่ซ่อนประกายบางอย่างไว้ เขามองเวหานิ่ง ๆ ราวกับ…เคยเห็นมาก่อน

เวหาเดินเข้าไปใกล้อีกไม่กี่ก้าว สบตาคู่นั้นอีกครั้ง แล้วถามเสียงเบา

“เรา…เคยเจอกันมาก่อนหรือเปล่า?”

เวทย์นิ่งไปชั่วครู่ ก่อนจะส่ายหน้ายิ้มบาง ๆ “ไม่ครับ ผมเพิ่งมาอยู่แถวนี้ได้ไม่นานเอง อาจจะเป็นคนหน้าเหมือนกระมังครับ”

“แต่…ผมรู้สึกเหมือน…” เวหาพึมพำ กลืนคำพูดส่วนท้ายลงคอ

เวทย์กลับส่งยิ้มอีกครั้งแทนคำตอบ แล้วเอ่ยเบา ๆ “ถ้าผมบอกว่า…ผมก็รู้สึกแปลก ๆ เหมือนกัน…คุณจะเชื่อไหมครับ?”

เวหาชะงักไปเล็กน้อย สายตาจับจ้องอีกฝ่ายนิ่ง เขายิ้มจาง ๆ เป็นครั้งแรกของวัน “ผมเชื่อ”

“ผมชื่อเวหาครับ” เขายื่นมือออกไป

เวทย์มองมือนั้นครู่หนึ่งก่อนจะยื่นมาจับไว้เบา ๆ “เวทย์ครับ”

มือของทั้งสองคนสัมผัสกันเพียงไม่กี่วินาที ทว่าในวินาทีนั้น หัวใจของทั้งคู่กลับเต้นประสานราวกับเคยจดจำกันมาเนิ่นนาน เวหาเบิกตากว้างเล็กน้อยเมื่อลมหายใจของเขาแทบสะดุด

เวทย์เองก็เช่นกัน ดวงตาเขาสั่นระริกเล็กน้อยโดยไม่รู้สาเหตุ

ในหัวใจของเขา...มีเสียงกระซิบแผ่วเบาว่า

“นี่คือโอกาส...อย่าปล่อยให้มันหลุดไปอีก”

วันต่อมา เวหากลับมาที่สวนเดิมอีกครั้งเร็วกว่าทุกวัน เขาไม่แน่ใจว่าอีกฝ่ายจะมาหรือไม่ แต่หัวใจเขาเลือกแล้วว่าจะรอ

และเขาก็ไม่ต้องรอนาน

เวทย์เดินเข้ามาช้า ๆ ในชุดเสื้อเชิ้ตสีขาวสะอาดสะอ้านเหมือนเมื่อวาน รอยยิ้มจาง ๆ ยังติดอยู่บนใบหน้า

“เรามาเวลาเดียวกันอีกแล้วนะครับ” เวทย์พูดเบา ๆ

เวหาพยักหน้า “สงสัยจะเป็นโชคชะตา”

เวทย์หัวเราะน้อย ๆ “คำพูดแบบนั้น...ผมเคยได้ยินจากใครคนหนึ่ง”

“ใคร?”

เวทย์นิ่งไปครู่หนึ่ง รอยยิ้มเลือนลงนิดหน่อย “ผมจำไม่ได้ครับ...แต่ใจมันบอกว่า ผมเคยรู้จักคำนี้มาก่อน มันอบอุ่นมาก”

เวหามองเขาเงียบ ๆ ก่อนจะเอ่ยช้า ๆ “ถ้างั้น...เรามาทำความรู้จักกันใหม่ดีไหม?”

เวทย์เงยหน้าขึ้นสบตาเขา “...ก็ได้ครับ”

ทั้งคู่ใช้เวลาหลายวันหลังจากนั้นในการพูดคุย เดินเล่นรอบสวน ดื่มกาแฟจากร้านใกล้ ๆ และนั่งบนม้านั่งยาวใต้มะฮอกกานีต้นใหญ่ เวหาหัวเราะมากกว่าที่เคยในช่วงหลายปีที่ผ่านมา ส่วนเวทย์เองก็ค่อย ๆ มีรอยยิ้มที่สดใสมากขึ้นทีละวัน

แต่ในใจของทั้งคู่...กลับรู้สึกเหมือนกำลังเดินเข้าสู่บททดสอบของอะไรบางอย่างที่มองไม่เห็น

คืนหนึ่ง ขณะเวทย์กลับบ้าน เขายืนอยู่หน้ากระจกแล้วจ้องมองใบหน้าตัวเอง

“ทำไม...ใจมันเจ็บแบบนี้ทุกครั้งที่มองตาเขา”

เวทย์แตะอกตัวเองเบา ๆ แล้วหลับตาลง

เสียงหนึ่งกระซิบในใจเบา ๆ

“เพราะความรักของเจ้ากำลังจะจำได้...”

อีกฝั่งหนึ่งของเมือง เวหากำลังเปิดกล่องไม้ใบหนึ่งที่อยู่ลึกในตู้เสื้อผ้า กล่องที่เขาไม่ได้เปิดมาหลายปีแล้ว

ในนั้นมีเพียงสมุดบันทึกเก่า ๆ และภาพวาดที่เขาเคยฝันถึง...ดอกไม้กลางทุ่ง หญ้าสีเขียว เส้นทางที่ทอดไกล และมือสองข้างที่เคยกุมกันแน่น

เวหาไล้ปลายนิ้วไปตามภาพวาดเหล่านั้น หัวใจเขาเจ็บอย่างไร้สาเหตุ

แล้วเขาก็เปิดสมุดหน้าสุดท้าย

มีข้อความหนึ่งเขียนไว้ด้วยลายมือของเขาเอง...แต่เขากลับจำไม่ได้ว่าเคยเขียนมันไว้เมื่อไหร่

> “ถ้าเราได้พบกันอีกครั้ง...แม้จะไม่มีความทรงจำใดหลงเหลือ แต่ขอให้หัวใจจำได้ ว่าฉันรักเธอมากแค่ไหน”