บทที่ 1: กลิ่นของลม

ลมเช้าตรู่พัดเบาอย่างไม่เร่งรีบ ราวกับมันเองก็ยังไม่ตื่นดีจากค่ำคืนยาวนาน กลิ่นหญ้าหลังฝนโชยอ่อนบาง ชื้นและเขียวกรุ่นคล้ายห่มใจ เวหาก้าวเท้าเปล่าเดินช้าๆ บนสนามหลังบ้าน ชุดนอนสีอ่อนหลวมๆ กับเส้นผมยุ่งนิดหน่อยจากหมอนที่นอนไม่ค่อยหลับ

เขาไม่แน่ใจว่าตัวเองตื่นตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่ก็แน่ใจอย่างหนึ่ง—เขาฝัน... ฝันถึงใครบางคนอีกแล้ว

เขาไม่รู้ว่ามันเป็นฝันที่เดิมหรือฝันใหม่ แต่ทุกครั้งมันจบตรงที่เดิมเสมอ

ใบหน้าที่ค่อยๆ เลือนหายไปใต้แสงตะวัน เสียงสุดท้ายที่แผ่วเบาจนคล้ายลมพัด

“...เวหา... อย่าร้องนะ”

แม้เวลาจะผ่านมานานเท่าไหร่ แต่เขาก็ยังไม่ลืมเสียงนั้น ไม่ลืมแม้แต่เงาหลังสุดท้าย

“เวทย์...” เขาพึมพำชื่ออีกคนออกมาเบาๆ ราวกับกลัวว่าหากพูดเสียงดังเกินไป ความฝันนั้นจะสลายกลายเป็นเพียงภาพลวงตา

ต้นจำปีต้นใหญ่ที่ปลูกอยู่หลังบ้านตั้งแต่เขายังเด็กยังคงอยู่เช่นเดิม ใบไม้สีเขียวอ่อนไหวเอนรับลม ดอกขาวเล็กเบาบางบางร่วงหล่นอย่างแผ่วเบาราวกับหิมะกลางฤดูร้อน เวหายืนอยู่ใต้ร่มไม้เงียบๆ สายตาเหม่อมองไปยังผืนฟ้าที่วันนี้ดูโปร่งโล่ง แต่ลึกในใจกลับอึมครึมเสียจนหายใจติดขัด

ไม่รู้ว่าทำไมวันนี้มันถึงได้รู้สึกเหงาเป็นพิเศษ

หรือบางที...อาจเป็นเพราะวันนี้คือ “วันนั้น” อีกครั้ง

วันที่เขาเคยบอกกับใครบางคนไว้ว่า “เราจะไม่ห่างกัน”

แต่นั่นแหละ… ชีวิตไม่ใช่นิทาน และสัญญาไม่ใช่เวทมนตร์

“คุณเวหา... จะทานข้าวเช้าเลยไหมคะ?” เสียงแม่บ้านที่เพิ่งเปิดประตูหลังบ้านถามอย่างเคยชิน เธอถือจานผลไม้ในมือ ก่อนจะชะงักเล็กน้อยเมื่อเห็นเจ้านายหนุ่มยืนอยู่กลางลานหญ้าโดยไม่ได้ใส่รองเท้า

“เดี๋ยวผมเข้าบ้านครับ พี่แสงวางไว้เลยก็ได้” เวหายิ้มบางๆ ให้หญิงวัยกลางคนที่ดูแลเขามาตั้งแต่เด็ก พี่แสงมองชายหนุ่มตรงหน้าอย่างห่วงๆ

“เมื่อคืนฝันร้ายอีกหรือเปล่าคะ?”

เวหาไม่ตอบ เขาเพียงยิ้มน้อยๆ แล้วพยักหน้าเบาๆ แทนคำพูด

“พี่แสง... คนเราจะลืมใครบางคนได้จริงไหมครับ?” เขาถามด้วยน้ำเสียงนิ่งเรียบ แต่ในแววตาเต็มไปด้วยคำถามที่ลึกเกินกว่าจะมีใครตอบแทนได้

แม่บ้านมองเขานิ่ง ก่อนจะถอนหายใจเบาๆ แล้วเดินเข้าบ้าน ปล่อยให้เวหายืนอยู่ตรงนั้นคนเดียว

เขาไม่ได้คาดหวังคำตอบหรอก เพียงแต่บางที...การถามออกมาอาจช่วยให้หัวใจที่หนักอึ้งเบาลงนิดหน่อยก็ยังดี

เสียงนกร้องเบาๆ คลอไปกับลมอ่อนยามเช้า สวนหลังบ้านเต็มไปด้วยกลิ่นหอมของดอกไม้ที่กำลังบานสะพรั่ง ทั้งพุดซ้อน ลั่นทม และชมนาด เวหาค่อยๆ เดินไปนั่งตรงศาลาไม้หลังเล็กที่อยู่ใต้ร่มจำปี มือเรียวบางของเขายกขึ้นแตะลำคอตัวเองเบาๆ จุดที่เคยมีจี้เงินห้อยอยู่...จี้รูปปีกผีเสื้อคู่นั้น

แต่ตอนนี้ มันไม่ได้อยู่กับเขาอีกแล้ว

เวหาหลับตาลงช้าๆ ปล่อยให้ตัวเองจมอยู่กับความเงียบของเช้าวันใหม่ และเสียงในหัวที่ยังคงวนเวียนอยู่กับชื่อเดียว

เวทย์...

—

ในอีกมุมของเมือง ที่ห่างออกไปราวกับคนละโลก

ร่างหนึ่งนั่งอยู่ใต้เงาไม้ของสวนรกร้างริมเนินเขา มือเรียวกำผ้าคลุมสีซีดที่พันอยู่รอบบ่าแน่น ใบหน้าไร้สีเลือด และแววตาที่จ้องมองเบื้องหน้า—ไม่ใช่ความว่างเปล่า แต่เป็นทิศที่เขาเชื่อว่าอีกคนยังอยู่

“วันนี้...นายยังอยู่ที่นั่นไหม เวหา”

เสียงเบาเหมือนลมหายใจพึมพำออกมา ก่อนที่แสงแดดอ่อนจะส่องผ่านร่างของเขาอย่างเบาบาง

ราวกับร่างกายนั้นไม่อยู่ในโลกแห่งความจริงอีกต่อไป

แต่หัวใจยังคงจดจำทุกอย่างไว้ชัดเจน... แม้แต่ความเจ็บปวดที่ไม่ได้ร่ำลากัน

เขาคือเวทย์

วิญญาณที่ยังไม่ยอมเดินทางไปไหน

เพราะเขายังมีคำหนึ่งที่อยากพูดกับเวหาอีกครั้ง...เพียงสักครั้ง

“กลับมา...”

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***