ตอนที่ ๑๙ — แววตาที่เปลี่ยนไป

เสียงระนาดแผ่วเบาดังลอดออกมาจากเรือนไม้ยกสูงกลางสวน พัดโบกเบา ๆ ขับไล่ความร้อนของแสงแดดยามสาย ต้นโมกข์ที่ปลูกริมระเบียงโปรยกลีบดอกขาวละมุนลงบนพื้นไม้ราวกับกลีบหิมะ

"คุณหนูยังฝึกระนาดทุกวันเลยหรือเจ้าคะ?" แม่บัว บ่าวคนสนิทเอ่ยถาม ขณะเดินมาส่งน้ำเย็นให้

นุชชาพยักหน้าอย่างนุ่มนวล ดวงตาเรียบสงบ "เจ้าค่ะ ข้าเพียงอยากให้เสียงมันชัดเจน...อย่างที่เคยเป็น"

ถึงแม้รอยแผลจะเลือนหายไปแล้ว แต่ภายในใจของหญิงสาวยังคงจำเรื่องราวในคืนนั้นได้อย่างชัดเจน นุชชาไม่ได้เอ่ยถึงชื่อผู้ร้ายหรือความสงสัยใด ๆ เลย เธอเลือกที่จะเก็บทุกอย่างไว้กับตัวเอง แสร้งทำเป็นไม่รู้… เพื่อรอเวลา

ในขณะเดียวกัน คุณชายรัชกรก็มายืนอยู่ใต้ต้นโมก ใกล้เรือน ระยะที่เขาสามารถมองเห็นเธอได้อย่างชัดเจน แต่ยังไม่เอ่ยเรียก

เสียงระนาดหยุดลงเมื่อหญิงสาวสัมผัสได้ถึงสายตาคู่นั้น นุชชาหันไปเห็นร่างสูงในชุดผ้าไหมสีน้ำเงินเข้ม ยืนทอดสายตานิ่ง ๆ มองมาอย่างเงียบงัน

"คุณชาย..." นุชชาพึมพำ

รัชกรยกมือไหว้เบา ๆ ก่อนจะยิ้มมุมปาก “ข้ามิกล้ารบกวน เพียงแต่ผ่านมาเห็นเจ้าเล่นระนาด… ข้าคิดถึงเสียงนี้”

“ข้า…ก็นึกว่าไม่มีใครชอบมันนักแล้วเจ้าค่ะ” นุชชาตอบเรียบ ๆ มือยังแตะอยู่ที่ไม้ระนาด

“มีสิ… และคนผู้นั้นยังรอฟังอยู่ทุกวัน” เขาเอ่ยอย่างอ่อนโยน

นุชชาเงียบ ดวงตาสบกับดวงตา ไม่อาจหลบได้ในช่วงชั่ววินาทีหนึ่ง จนกระทั่งแม่บัวกลับเข้ามาอีกครั้ง ทำให้บรรยากาศพลันขาดสะบั้น

รัชกรจึงเอ่ยเบา ๆ ก่อนจะผละไป “ข้าจะมาวันพรุ่ง... หากเจ้ามิรังเกียจ”

---

วันถัดมา รัชกรก็กลับมาจริง ๆ คราวนี้เขาไม่เพียงแค่มาฟังระนาด แต่ยังถือพวงดอกไม้แห้งฝีมือเด็ก ๆ จากวัดใกล้เรือนมาให้นุชชา

“เจ้าชอบดอกอะไรหรือไม่?” เขาถาม

“ข้าชอบดอกไม้ที่อยู่ทน” นุชชาตอบอย่างมีนัย

รัชกรยิ้ม แต่ในดวงตาเขาแฝงความเข้าใจ “เช่นดอกบัว หรือไม่ก็...ดอกรัก”

“ดอกรักมิค่อยทนหรอกเจ้าค่ะ” หญิงสาวตอบพร้อมรอยยิ้มบาง

“แต่มันทนในใจได้นาน…”

คำพูดของเขาทำให้นุชชานิ่งงัน ใจสั่นไหวแต่ยังรักษาท่าทีเรียบเฉย

ขณะเดียวกัน รณภพที่เพิ่งเดินผ่านมาก็ได้ยินเข้าพอดี เขาเงียบ ไม่กล่าวอะไรออกมา แต่อะไรบางอย่างในแววตาเปลี่ยนไปชั่วขณะ

---

เวลาผ่านไปหลายวัน คุณชายรัชกรแวะเวียนมาหานุชชาบ่อยขึ้น ไม่ใช่ด้วยเหตุผลใด นอกจากแค่อยากอยู่ใกล้เธอ นุชชารับรู้ แต่เธอยังไม่เปิดใจเต็มที่ ยังคงกั้นกำแพงบาง ๆ ไว้ ด้วยความกลัว ความไม่แน่ใจ และความเข้าใจผิดในเรื่องของพี่สาวของเธอ

แม้นุชชาจะเห็นความอบอุ่นในสายตาของคุณชาย แต่ใจลึก ๆ ยังคิดว่าเขาอาจมีใจให้นภัทรมากกว่า และการที่รณภพเองก็เริ่มทำดีด้วยมากขึ้น ก็ยิ่งทำให้หัวใจเธอว้าวุ่น

---

ปลายตอน

คืนหนึ่งที่แสงจันทร์เต็มฟ้า นุชชาออกมาเดินเล่นที่สวนหลังเรือนเพียงลำพัง เสียงฝีเท้าเบา ๆ ดังขึ้นจากอีกฟากหนึ่งของทางเดิน

คุณชายรัชกรปรากฏตัวในชุดเรียบง่าย ดวงตาคมลึกสบตาเธอ

“ข้ามิอาจอยู่เฉยได้อีกต่อไป นุชชา… หากเจ้ารู้ว่าข้าคิดสิ่งใดต่อเจ้า เจ้าจะกลัวหรือไม่?”

นุชชานิ่ง เงยหน้าขึ้นสบตาเขา “หากข้ากลัว...ข้าคงมิยืนอยู่ตรงนี้”

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***