ตอนที่ ๑๘: คนแปลกหน้าในเรือนคุ้นเคย

"ข้ารดน้ำไว้ตอนสาย ๆ แล้ว พี่รณภพอย่าลืมใส่ปุ๋ยให้นะเจ้าคะ" นุชชายิ้มให้อย่างจริงใจ มือบางยื่นถังน้ำขนาดย่อมให้รณภพที่ยังนั่งเงียบ ๆ อยู่ริมแคร่

"เจ้ามีรอยยิ้มแล้ว...ข้าก็ดีใจ" เขาพูดเบา ๆ

นุชชาหลบตา หัวใจเธอยังไม่สงบดีนักแม้จะพยายามฝืนตนเองให้เป็นปกติเท่าใดก็ตาม

บ่ายวันนั้น ขณะนุชชากำลังนั่งจัดผ้าต่วนเนื้อดีที่ซื้อมาเมื่อวันก่อน เสียงฝีเท้าจากทางหน้าประตูเรือนก็ดังขึ้นอย่างไม่คุ้นเคย บ่าวไพร่เดินนำหญิงสาวแปลกหน้ารูปร่างสันทัด ใบหน้าคมสวย มีรอยยิ้มที่ดูลึกลับเข้ามา

"มุกธิดาเล็กพาเพื่อนมาหรือเจ้าคะคุณนุชชา" บ่าวเอ่ย

"เพื่อน?" นุชชาขมวดคิ้วมอง หญิงสาวยกมือไหว้พร้อมรอยยิ้ม

"ข้าชื่อ ‘ขวัญชีวา’ เป็นเพื่อนมุกธิดาเจ้าค่ะ เจอกันที่งานเลี้ยงก่อนหน้า...ท่านคงไม่เห็นข้า ข้าอยู่ด้านหลัง" เธอหัวเราะเบา ๆ ก่อนจะหยิบพวงมาลัยดอกพุดมาถวายให้

"ยินดีที่ได้พบเจ้าค่ะ" นุชชารับไหว้อย่างสุภาพ แม้ใจจะกังวลเล็ก ๆ ด้วยสัญชาตญาณที่เตือนว่าหญิงคนนี้ไม่น่าไว้ใจ

มุกธิดาเดินเข้ามาพร้อมรอยยิ้มบาง ๆ "พี่นุชชา วันนี้ข้าเบื่อ อยากให้ขวัญอยู่เล่นด้วยเสียหน่อย...เจ้าว่างหรือไม่?"

นุชชามองไปยังผ้าพับหนึ่งที่ยังจัดไม่เสร็จ แล้วจึงพยักหน้า "ได้เจ้าค่ะ ข้ากำลังจะพักมือพอดี"

บทสนทนาดำเนินไปอย่างสุภาพ แต่ทุกประโยคของขวัญชีวานั้นแฝงการจับจ้องรอบตัว ราวกับสังเกตทุกซอกมุมของเรือน...รวมถึงตัวนุชชา

“ท่านเล่นระนาดใช่หรือไม่?” เธอถามพลางมองไปยังห้องเล็กที่มีระนาดตั้งอยู่

"เจ้าค่ะ" นุชชาตอบ "เป็นของที่ข้ารักมาก"

"ข้าก็พอเล่นได้นะเจ้าคะ แต่อาจยังไม่ไพเราะเท่า..." น้ำเสียงที่อ่อนโยนกลับแฝงแววท้าทาย

นุชชายิ้มน้อย ๆ ไม่ตอบโต้ใด ๆ

ระหว่างที่นั่งจิบน้ำสมุนไพรอยู่นั้น เสียงฝีเท้าหนักของชายหนุ่มดังขึ้นที่หน้าบันได

"รัชกร..." มุกธิดาเล็กหันไปมองเขาแล้วรีบปรับสีหน้าให้สดใสขึ้นทันที

"มาเยี่ยมท่านพ่อ ท่านแม่ แล้วจะกลับเรือนพอดี...แวะมาส่งข่าว" เขากล่าวเรียบ ๆ ก่อนสายตาจะเผลอเหลือบไปสบกับนุชชา...ซึ่งเธอก็เพียงพยักหน้าน้อย ๆ และหันกลับไปจิบชา

ใจของชายหนุ่มกระตุกแผ่ว

เธอยังหลบตาเขา...ยังไม่ยอมสบตาเลยแม้แต่ครั้งเดียว

"ท่านอยู่พักก่อนสิเจ้าคะ" ขวัญชีวาเอ่ยขึ้นอย่างคล่องแคล่ว รอยยิ้มของเธอแผ่เสน่ห์อย่างเปิดเผยราวกับเชิญชวน

"ไม่ดีกว่า ข้าต้องกลับ" เขามองหน้ามุกธิดาเล็กเล็กน้อยก่อนจะหันไปทางนุชชาอีกครั้ง "แล้วเจ้าก็พักผ่อนมาก ๆ อย่าฝืน" น้ำเสียงของเขานุ่มลงเล็กน้อย

"เจ้าค่ะ" เธอตอบแผ่วเบา แต่ไม่เงยหน้าขึ้นมองเขาเลย

เมื่อรัชกรจากไปแล้ว ขวัญชีวาหันไปทางมุกธิดาด้วยสีหน้าที่เปลี่ยนไปจากเมื่อครู่ทันที

"เขาหล่อมากนะ ข้าเข้าใจแล้วว่าทำไมเจ้าถึงหวงเขานัก" เธอพูดเบา ๆ อย่างมีเลศนัย

มุกธิดายิ้ม...แต่รอยยิ้มนั้นไม่เหมือนยิ้มของคนมีความสุข

"ข้าไม่หวง...หรอก ถ้าเขาไม่ต้องการข้า ข้าก็จะ เล่นกับสิ่งที่เขาต้องการแทน"

สายตาของนางเหลือบไปทางนุชชา...ซึ่งในตอนนี้กำลังจิบชาต่อไป โดยไม่พูดอะไรเลย

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***

