ตอนที่ ๑๖: บางสิ่งในหัวใจ

หลังจากคืนที่มีจุมพิตอ่อนโยนใต้เงาจันทร์ นุชชาก็แทบไม่ได้พบหน้าคุณชายรัชกรอีกเลย ไม่ใช่เพราะเขาหลบเลี่ยง แต่เป็นเธอเองที่เลือกหลีกหนี รู้ดีว่าหัวใจของตนเริ่มหวั่นไหว และนั่นคือสิ่งที่นุชชาไม่อยากยอมรับในยามนี้

ภายในเรือน ทุกอย่างดูเป็นปกติ—แต่เพียงภายนอกเท่านั้น เพราะลึก ๆ แล้ว บรรยากาศในใจของใครหลายคนต่างร้อนรุ่มโดยเฉพาะมุกธิดาเล็ก ผู้ที่แอบมองนุชชาด้วยแววตาแฝงอารมณ์หลากหลาย

“พี่นุชชาเจ้าคะ วันพรุ่งจะมีตลาดผ้าเปิดท้ายตรงวัดท้ายสวน บ่าวในเรือนเพื่อนของข้าเอ่ยถึงผ้าจากเมืองเพชรที่งามนัก ไม่ไปดูหรือเจ้าคะ?” มุกธิดาเล็กถามด้วยรอยยิ้มหวานแต่สายตาแฝงเลศนัย

นุชชาเงยหน้าจากผ้าไหมในมือ นึกอยากเปลี่ยนบรรยากาศอยู่พอดี จึงพยักหน้ารับ

“ดีเลยเจ้าค่ะ ข้าก็อยากหาผ้ามาตัดเสื้อไว้ใส่ต้อนรับฤดูฝนเช่นกัน”

เช้าวันต่อมา นุชชาเดินทางไปตลาดท้ายสวนพร้อมบ่าวคนสนิท โดยมีมุกธิดาเล็กตามมาภายหลังพร้อมเพื่อนสนิทคนหนึ่งของเธอ ชื่อ “ช้องนาง” หญิงสาวจากเรือนฝั่งใต้ผู้มีใบหน้าอ่อนหวานแต่สายตาคมกริบ

“นั่นใช่เจ้าเด็กคนกลางจากเรือนท่านวรดาหรือไม่เจ้าคะมุก?” ช้องนางถามเบา ๆ พลางพิจารณาเรือนร่างนุชชา

“ใช่เจ้าค่ะ นางน่ารักแต่แสนโง่เง่า คิดว่าคนอย่างคุณชายรัชกรจะมาสนใจนางจริง ๆ” มุกกระซิบตอบเบา ๆ

ขณะเดียวกัน นุชชาเองก็กำลังเลือกผ้าอย่างตั้งใจ สายตาเธอพลันไปสะดุดเข้ากับเงาหนึ่งที่คุ้นตา

“คุณชายรณภพ?” เธอเอ่ยเรียกเบา ๆ

ชายหนุ่มที่กำลังเดินเลือกผ้าอยู่อีกฟากของร้าน หันมาอย่างรวดเร็วและยิ้มกว้างเมื่อเห็นนุชชา

“พอดีข้าตามหาผ้าสำหรับเสื้อคลุมใหม่ แต่ไม่คิดว่าจะพบเจ้าที่นี่” รณภพยิ้มอบอุ่น ก่อนจะเอ่ยต่อ “ข้าช่วยเจ้าเลือกผ้าได้ไหม?”

“เจ้าค่ะ ข้ายินดีนัก” นุชชายิ้มตอบ แม้ภายในใจจะยังว้าวุ่นจากเรื่องเมื่อคืนก่อน

ทั้งสองเลือกผ้าอยู่พักหนึ่ง ก่อนจะมีเสียงมุกธิดาเล็กเอ่ยแทรกขึ้นมา

“พี่นุชชาเจ้าคะ ข้าไม่รู้ว่าท่านชายรณภพมาด้วย หากรู้คงเชิญชวนตั้งแต่ต้นเลยนะเจ้าคะ”

“ข้าแค่ผ่านมาเจ้าค่ะ มิได้มีนัดหมาย” รณภพตอบกลับสุภาพแต่ห่างเหิน

มุกยิ้มน้อย ๆ แต่แววตาดูไม่พอใจนัก เธอกำมือแน่นกับผ้าพันคอผืนบาง ก่อนจะหันไปกระซิบกับช้องนาง

“เห็นหรือไม่...พี่รณภพมองแต่นุชชา ข้าไม่เข้าใจเลยว่าเพราะเหตุใด ทั้งพี่รณภพ ทั้งพี่รัชกร ถึงได้มองแค่นาง”

ช้องนางยักไหล่ “หรือเพราะนางไม่รู้ว่าโดนมองก็เป็นเสน่ห์อย่างหนึ่ง”

นุชชาและรณภพยังคงเดินคุยกันไปตามร้านค้า ชายหนุ่มดูใส่ใจเธอมากเป็นพิเศษ จนนุชชาเองเริ่มรู้สึกไม่สบายใจนัก เธอรู้ดีว่าหัวใจของตนเริ่มสั่นไหวให้คุณชายรัชกรตั้งแต่เสียงระนาดคืนแรก—แม้จะพยายามกลบเกลื่อนสักเท่าใด

เมื่อกลับถึงเรือน มุกธิดาเล็กเงียบขรึมตลอดทาง ราวกับมีบางอย่างรอวันปะทุ

ตกค่ำ นุชชานั่งมองผืนผ้าไหมสีฟ้าอ่อนในมือ พลางถอนหายใจแผ่ว

เสียงประตูห้องแง้มเบา ๆ ก่อนที่เสียงของนภัทรจะเอ่ยขึ้น

“เจ้ารู้หรือไม่ว่าใครบางคนทำท่าจะหึงเจ้าอยู่รอมร่อ”

นุชชาหันมามองพี่สาว พยายามทำสีหน้าเรียบเฉย

“ใครกันเจ้าคะ?”

“คุณชายรัชกร” นภัทรยิ้มมุมปาก

“ข้าไม่แน่ใจว่าเขาชอบข้าจริง หรือเพียงเพราะคิดว่าข้าเป็นน้องของพี่ภัทร...” เสียงนุชชาแผ่วเบา เธอไม่กล้าพูดสิ่งที่อยู่ในใจให้ใครรู้มากกว่านี้

นภัทรเดินเข้ามานั่งข้าง ๆ ยิ้มอ่อนโยนก่อนจะวางมือลงบนมือของน้องสาว

“เจ้าจะรู้คำตอบเอง...แต่จงเชื่ออย่างหนึ่งนะนุชชา ใจของคนเราไม่เคยโกหก—มันอาจจะเงียบ แต่มันจริง”

นุชชานิ่งงันกับคำพูดนั้น ความอุ่นจากมือของพี่สาวค่อย ๆ ซึมลึกเข้าสู่ใจ

เธอไม่รู้ว่ารัชกรคิดอย่างไรกับเธอแน่… แต่สิ่งหนึ่งที่แน่นอน—หัวใจของเธอกำลังสั่นไหว และคงไม่สามารถเก็บซ่อนไว้ได้นานนัก

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***