เสียงลมค่ำคืนพัดแผ่วผ่านยอดไม้ ลูบไล้กิ่งไหวพลิ้วคล้ายเสียงสายระนาดเงียบงัน เสียงหัวใจของหญิงสาวเต้นแผ่วบางจนเจ้าตัวเองยังแทบไม่ได้ยิน ร่างของนุชชาที่เพิ่งฟื้นไข้ดีขึ้นนักในวันนี้ พาให้เธอเลือกออกมาเดินเล่นรอบเรือนช่วงย่ำค่ำ เพื่อระบายความอึดอัดในอก แม้ว่าอากาศจะเย็นลงและท้องฟ้าเริ่มมัวมัวหม่น ๆ จากม่านเมฆที่ลอยตัวคลุมเหนือหลังคาเรือนก็ตาม
เธอสวมผ้าสไบสีอ่อนตัดกับผิวขาวนวล ร่างบอบบางเดินเหยียบฝีเท้าเบา ๆ ผ่านแนวไม้ริมเรือน เสียงรองเท้าไม้กระทบพื้นเรือนเบา ๆ อย่างช้า ๆ
แต่ก่อนที่เธอจะได้เดินต่อไป ร่างหนึ่งก็ปรากฏขึ้นตรงมุมเงาใต้ชายคาศาลาไม้ใกล้สระบัว
“นุชชา”
เสียงทุ้มต่ำคุ้นเคยทำให้นุชชาหันขวับ ดวงตากลมโตสบเข้ากับสายตาแน่นิ่งที่ซ่อนความรู้สึกไม่มิดของคุณชายรัชกร
“เจ้ามาทำอันใดที่นี่หรือเจ้าคะ” เธอเอ่ยถาม พลางรีบลดสายตาและถอยหลังเล็กน้อยด้วยความเกรงใจ
รัชกรก้าวช้า ๆ เข้ามาใกล้ ดวงตาเขาแน่วแน่จนหัวใจหญิงสาวเต้นรัว
“ข้าเพียง...อยากมาคุยกับเจ้าเสียหน่อยน่ะ” เขายิ้มเจือจางแต่สายตายังจ้องไม่วาง
“คุยเรื่องอันใดหรือเจ้าคะ?” น้ำเสียงของนุชชาเบาราวสายลม แม้จะมีคำถามในใจหลายอย่าง—ทั้งเรื่องน้ำชา ทั้งเรื่องที่เขาคอยอยู่ข้างเธอเสมอโดยไม่เอ่ยออกมา
รัชกรนิ่งไปอึดใจ แล้วเอ่ยเสียงแผ่ว
“เจ้ารู้หรือไม่...ข้าเป็นห่วงเจ้าเหลือเกินในวันนั้น หากรณภพมาช้าเพียงครู่ ข้าไม่กล้านึกเลยว่าจะเกิดสิ่งใดขึ้นกับเจ้า”
นุชชายิ้มบาง ๆ แต่มิอาจสบตาเขาได้
“ข้ารอดมาได้แล้วเจ้าค่ะ ไม่ต้องห่วงข้าหรอก”
“แต่ข้า อยากห่วง” คำพูดนั้นทำให้นุชชาเงยหน้าขึ้น ดวงตาเขาจริงจังจนเธอรู้สึกร้อนวาบที่แก้ม
รัชกรยื่นมือออกไปอย่างลังเล ก่อนแตะปลายนิ้วนางเบา ๆ ราวกลัวจะละเมิดความรู้สึก
“นุชชา… ข้าไม่รู้ว่าควรจะพูดเรื่องนี้เมื่อไร แต่หลังจากทุกสิ่งที่เกิดขึ้น ข้าก็แน่ใจขึ้นทุกวัน”
นุชชาเม้มปากแน่น หัวใจเธอเต้นถี่ เธออยากถาม—เขาหมายถึงอะไร เขาห่วงเพียงเพราะเธอเป็นน้องสาวของนภัทรหรือไม่ หรือว่า…?
ก่อนจะเอ่ยสิ่งใด รัชกรก็ค่อย ๆ ก้มลงหาเธอ ดวงตาเขายังคงแน่นิ่ง สองมือประคองไหล่ของเธออย่างอ่อนโยน แล้วริมฝีปากของเขาก็แตะลงเบา ๆ ที่หน้าผากของเธอ
นุชชาหลับตาแน่น เธอไม่รู้ว่าความรู้สึกในอกคืออะไร—ตกใจ หวั่นไหว หรือเพียงสับสนกับทุกสิ่ง
รัชกรถอนใบหน้าออกอย่างเชื่องช้า ดวงตาเขายังอ่อนโยนดังเดิม
“ข้าขอโทษ…หากเจ้ารู้สึกว่าเกินเลย แต่ข้าทนเก็บไว้มิได้อีกแล้ว ข้า—”
“ข้าควรกลับเรือนแล้วเจ้าค่ะ” เสียงนุชชาเบาแต่สั่น เธอรีบถอยออกมาเล็กน้อย ไม่กล้าสบตาเขาอีก
รัชกรพยักหน้าเบา ๆ มิได้รั้งไว้ แค่เพียงเอ่ยเสียงอ่อน
“ข้าจะรอ…ไม่ว่าเจ้าจะรู้สึกเช่นไร ข้าก็ยังคงรออยู่ที่เดิม”
นุชชากลับเข้ามาในเรือนอย่างเงียบ ๆ โดยมิได้หันกลับไปมองชายหนุ่มอีก ร่างบางเดินตรงกลับห้องโดยใจยังเต้นไม่เป็นจังหวะ
จุมพิตแรกที่ไม่อาจลืม...กำลังจะเปลี่ยนทุกอย่างไปตลอดกาล
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
อัพเดทถึงตอนที่ 31
กกาวน์โหลดทันที
ชอบผลงานนี้ไหม? ดาวน์โหลดแอพ บันทึกการอ่านของคุณจะไม่สูญหาย
Comments