ตอนที่ ๑๔: รอยร้าวระหว่างเงา

หลายวันผ่านไปหลังเหตุการณ์น้ำชากุหลาบ นุชชากลับมาแข็งแรงเป็นปกติแล้ว ทว่าในใจยังไม่คลายความระแวง แม้จะทำเป็นไม่รู้ต้นตอของชากุหลาบนั้นเป็นความตั้งใจหรือบังเอิญ แต่นางเริ่มสังเกตพฤติกรรมของมุกธิดาเล็กมากขึ้น โดยเฉพาะรอยยิ้มและแววตาที่ดูเหมือนไม่ใช่เพียงแค่ "น้องสาวผู้น่ารัก" อย่างที่เคย

บ่ายวันหนึ่ง ขณะที่แดดยามสายลูบไล้หลังคาเรือนอย่างอ่อนโยน นุชชาก็ออกจากเรือนไปยังตลาด พร้อมนางบ่าวคนสนิทเพื่อเลือกผ้าผืนใหม่สำหรับทำผ้าห่มถวายวัดตามคำสั่งพี่สาว

“คุณหนูจะเอาผ้าสีไหนดีเจ้าคะ?” นางบ่าวถามขณะยืนหน้าร้านผ้า

“สีอ่อน ๆ ลายเรียบหน่อยจ้ะ จะได้ใช้ได้นาน”

ในขณะที่นุชชากำลังเลือกผ้า หญิงสาวอีกคนก็เดินเข้ามาในร้านเช่นกัน ใบหน้าของนางดูละม้ายกับใครบางคนที่นุชชารู้สึกคุ้น แต่ก็นึกไม่ออกว่าเคยพบกันที่ใด

“เจ้าชอบลายนี้หรือ?” หญิงคนนั้นเอ่ยกับนุชชา ขณะมองผ้าลายดอกพุด

“เจ้าค่ะ ข้าชอบสีนี้ มันดูสบายตาดี”

หญิงคนนั้นยิ้มกว้าง “แปลกนัก ข้าก็เลือกผ้าผืนเดียวกันเมื่อครู่” นางยื่นผ้าลายคล้ายกันในมือให้ดู “ไม่บ่อยนักที่จะเจอผู้หญิงที่ชอบผ้าสีอ่อนลายเรียบเหมือนข้า”

นุชชายิ้มตอบด้วยความรู้สึกอบอุ่นแบบไม่ทันตั้งตัว

“เจ้าชื่ออะไรหรือ?” หญิงคนนั้นถามต่อ

“ข้าชื่อนุชชา เจ้าล่ะ?”

“ข้าชื่อพลับพลึง เจ้ามิรู้จักข้าแน่ เพราะข้าเพิ่งย้ายมาอยู่ที่เรือนแม่หญิงอุ่นใจได้ไม่นาน ข้ามิใช่คนเรือนนี้โดยกำเนิดหรอก”

นุชชาพยักหน้าอย่างเข้าใจ “ข้าก็ไม่ค่อยออกเรือนนัก หายากที่จะได้พบคนใหม่ ๆ เช่นเจ้า”

บทสนทนาเล็ก ๆ ของหญิงสาวทั้งสองเต็มไปด้วยความเป็นธรรมชาติ ราวกับถูกเรียบเรียงมาแล้วในทำนองเดียวกันโดยไม่ได้นัดหมาย

หลังจากเลือกผ้าเสร็จ ทั้งสองก็พากันเดินออกจากตลาด พลับพลึงเสนอเดินเป็นเพื่อนกลับเรือน เนื่องจากเรือนอุ่นใจอยู่ไม่ไกลนัก นุชชาจึงตอบรับด้วยใจยินดี

—

ขณะเดียวกัน มุกธิดาเล็กยืนอยู่ในมุมเรือนหลัง พูดคุยกับบ่าวของเรือนที่ส่งชากุหลาบมาให้เมื่อคราวก่อน

“ข้าต้องการของที่คล้ายกัน แต่แรงกว่าเดิม” มุกพูดเบา ๆ พลางยื่นถุงผ้าสีดำให้ “ไม่ต้องใส่กลิ่นให้เด่นเหมือนครั้งก่อน ข้าจะจัดการเองว่าควรให้ใครดื่ม...”

บ่าวหญิงรับถุงผ้าอย่างเงียบ ๆ ก่อนก้มศีรษะแล้วเดินจากไป ทิ้งให้มุกยืนอยู่เพียงลำพัง ท่ามกลางแสงแดดที่เริ่มจาง

รอยยิ้มของนางค่อย ๆ ปรากฏขึ้นบางเบา...ดวงตาส่องประกายวาววับ