ตอนที่ ๑๓: กลิ่นกุหลาบกับความระแวงในใจ

สายลมเช้าแห่งเรือนริมคลองพัดผ่านเบา ๆ พลิ้วไหวอยู่ใต้ชายระเบียง แสงแดดลอดผ่านม่านไม้ไผ่ที่ห้อยอยู่ตามชายคา ทอดเงาลายลงบนพื้นไม้เก่าอย่างอ่อนโยน บนชานเรือน นุชชานั่งเงียบอยู่คนเดียว ดวงตากวาดมองลงไปยังสระบัวที่มีใบสีเขียวเข้มลอยตัดกับดอกสีชมพูสด ราวกับจะใช้ความสงบเบื้องหน้านั้นกลบกลืนความวุ่นวายบางอย่างในใจ

ตั้งแต่เมื่อวาน นางรู้สึกได้ว่าร่างกายผิดแปลกไป แม้จะไม่ได้ทรุดหนักเหมือนครั้งก่อนในวัยเยาว์ แต่ความแน่นหน้าอกและผื่นบางจาง ๆ ที่ขึ้นตามข้อแขนก็บอกนางว่า “ร่างกายยังแพ้ชากุหลาบ...เหมือนเดิม”

นุชชาจำได้ดี—เมื่อวานนี้ขณะที่นางยกถ้วยชาขึ้นแนบริมฝีปาก กลิ่นหอมละมุนเฉพาะตัวของดอกกุหลาบลอยแตะปลายจมูกอย่างชัดเจน นางชะงักไปเพียงครู่ ก่อนจะหันไปถามมุกธิดาเล็กเสียงเบา

> “ชานี้...กลิ่นเหมือนกุหลาบเลยเจ้าค่ะ”

มุกหัวเราะเบา ๆ อย่างอารมณ์ดีแล้วพยักหน้ายืนยัน “ใช่เจ้าค่ะ เป็นชากุหลาบจากบ้านแม่หญิงอุ่นใจ นางฝากมาให้ข้าลองชงดู”

ตอนนั้น นุชชารู้แก่ใจดีว่าตนแพ้กลีบกุหลาบ ไม่ว่าจะในรูปของกลิ่น น้ำมัน หรือชา แต่เพราะคำพูดที่แฝงความไร้เดียงสาของน้องสาว และเพราะสายตาของรณภพกับรัชกรที่มองมาอยู่ใกล้ ๆ นางจึงเลือกที่จะฝืนดื่มเพียงนิด เพียงเพื่อไม่ให้ใคร “รู้” ว่าตนกำลังระแวง

แต่ตอนนี้...หลังจากผ่านไปเพียงวันเดียว ผลของการกระทำก็กำลังย้อนกลับมา

—

เสียงฝีเท้าดังขึ้นบนบันไดเรือน ทำให้นุชชาหลุดออกจากภวังค์ รณภพเดินขึ้นมาพร้อมกระเช้าเล็ก ๆ ในมือซึ่งมีผลไม้จากสวนใกล้คลอง เขามองเธอด้วยแววตาห่วงใยอย่างปิดไม่มิด

“แม่นุช...สีหน้าเจ้าไม่ค่อยดีเลยเจ้าค่ะ เมื่อคืนหลับสบายหรือไม่” เขานั่งลงข้าง ๆ โดยไม่ได้รอคำอนุญาต

นุชชายิ้มบาง “พอใช้เจ้าค่ะ ข้าคงเหนื่อยจากงานเลี้ยงก่อนหน้านี้”

รณภพพยักหน้า แต่ดวงตายังจับจ้องผิวเนื้อบริเวณต้นแขนของนุชชาที่มีรอยแดงจาง ๆ ปรากฏอยู่ เขาเอื้อมมือไปแตะแผ่ว ๆ

> “ข้าเคยเห็นเจ้าผื่นขึ้นแบบนี้ตอนยังเด็กมิใช่หรือ...”

นุชชานิ่งงัน หัวใจเต้นแรงในอก มือข้างหนึ่งจับแขนเสื้อดึงลงเล็กน้อย พยักหน้าช้า ๆ

“อืม...เจ้าก็จำได้สินะ ข้าแพ้กลีบกุหลาบ” น้ำเสียงเธออ่อนโยนแต่แฝงความเศร้าเอาไว้ลึก ๆ

“แล้วเหตุใดจึงไม่บอก...ว่าชานั้นคือชาที่เจ้าดื่มไม่ได้?” เขาถามทันที แววตาฉายแววไม่เข้าใจ

“ข้าไม่อยากให้เสียมารยาท...และไม่อยากให้ใครคิดว่าข้าอคติต่อน้อง ข้าก็แค่...ไม่อยากให้เกิดเรื่องในตอนนั้น”

รณภพถอนหายใจ เขาวางกระเช้าผลไม้ลงบนพื้นแล้วหันไปมองใบหน้าเรียบเฉยของหญิงสาว “เจ้านี่ช่างใจอ่อนนัก แม้ต่อผู้ที่อาจมิได้หวังดีกับเจ้า”

นุชชายิ้มจาง “บางครั้ง...ความหวังดีที่แสดงออกมา มันก็ยากจะตัดสินได้ว่าแท้จริงแล้วมาจากใจหรือจากอื่น ข้าก็แค่ไม่อยากคิดให้มากไป”

คำพูดของนุชชาทำให้รณภพนิ่งงันไปชั่วครู่ เขารู้ดีว่านางหมายถึงใคร — มุกธิดาเล็กน้องสาวของนางนั่นเอง

—

ขณะที่ทั้งสองพูดคุยกันอย่างเงียบสงบภายใต้แสงแดดอุ่นยามสาย รัชกรก็ยืนอยู่เงียบ ๆ ที่มุมหนึ่งของระเบียงด้านหลัง เขามิได้ตั้งใจจะดักฟัง แต่เมื่อได้ยินชื่อ “ชากุหลาบ” จากริมฝีปากของรณภพ ใจเขาก็หวิววูบขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก

“นุชแพ้ชากุหลาบอย่างนั้นหรือ...แล้วทำไมมุกจึงเลือกชาชนิดนี้...”

เขานิ่งเงียบอย่างตรึกตรอง ดวงตาคมลึกฉายความเคร่งเครียดออกมาเพียงเล็กน้อย เพราะหากมุกธิดารู้ว่านุชชาแพ้กลีบกุหลาบ แล้วจงใจชงชานี้ให้นางดื่ม — นั่นย่อมไม่ใช่การกระทำของน้องสาวธรรมดา หากแต่เป็นการเจตนา

—

เย็นวันนั้น บรรยากาศในเรือนอึมครึมกว่าทุกวัน นภัทรซึ่งกลับจากวัดมาเพียงครู่เดียว ก็สัมผัสได้ถึงความเงียบประหลาดที่อบอวลอยู่ทั่วเรือน

นางเดินขึ้นเรือนแล้วก็พบกับมุกธิดาเล็กที่นั่งจัดพวงมาลัยอยู่หน้าชาน ท่าทางของน้องสาวดูราบเรียบเป็นปกติ แต่ดวงตากลับมองต่ำ ไม่สบตาผู้ใด

“วันนี้นุชชาอยู่ไหนรึ มิเห็นเลย” นภัทรถาม

มุกเงยหน้าขึ้น ยิ้มบาง ๆ “อยู่หลังเรือนเจ้าค่ะ นางไม่สบายเล็กน้อย พักผ่อนอยู่”

“เหตุใดถึงไม่บอกข้าตั้งแต่แรก” นภัทรขมวดคิ้วเบา ๆ

มุกธิดาเลี่ยงสายตา “ข้าเห็นว่าไม่มากมายนักเจ้าค่ะ”

แต่รัชกรที่เดินตามมาภายหลังก็เอ่ยขึ้นเสียงเรียบ

> “ข้าว่าน้องนุชควรได้พักผ่อนมากกว่านี้ และไม่ควรดื่มชาที่ตนแพ้อีก...ใช่หรือไม่ มุกธิดา”

เสียงเขาทำให้ทุกคนในเรือนหันมามอง

มุกธิดาชะงักเพียงครู่ ดวงตาสั่นไหวเล็กน้อยก่อนจะปรับสีหน้าให้เรียบสนิท

> “หากพี่รัชกรหมายถึงชากุหลาบเมื่อวันก่อน ข้าก็ขออภัยด้วยเจ้าค่ะ ข้าหาได้รู้ไม่ว่านางแพ้”