ตอนที่ ๑๒ — รอยยิ้มหลังม่านน้ำชา

หลังเหตุการณ์ในคืนงานเลี้ยงผ่านไปหลายวัน ความเจ็บปวดบนร่างกายนุชชาค่อย ๆ จางลง ทว่าความหม่นในใจกลับฝังแน่นลึกยิ่งกว่าสิ่งใด นางเงียบขรึมขึ้นในยามอยู่ลำพัง และแม้จะไม่เคยเอ่ยถึงเหตุการณ์นั้นกับใคร แต่นางกลับจำได้แม่นยำถึงเสียงฝีเท้าในความมืด เงาร่างเล็กบางที่คุ้นตา และกลิ่นหอมอ่อนประหลาดที่แตะจมูกก่อนจะหมดสติ

...แต่เมื่อนึกถึงผู้ที่ช่วยชีวิตตนไว้—รณภพ—หัวใจของนางกลับอ่อนโยนอย่างประหลาด...

"คุณหนูเจ้าคะ วันนี้พอจะลงเดินไหวหรือยังเจ้าคะ?" สาวใช้คนสนิทเอ่ยถามพลางยกสำรับเข้ามาในห้อง

"ดีขึ้นมากแล้วล่ะ...ข้ารบกวนเจ้าอีกแล้วสิ" นุชชาตอบพร้อมรอยยิ้มอ่อนโยน

"มิได้เลยเจ้าค่ะ ข้าเต็มใจ"

หลังอาหารเช้า นุชชาเดินออกไปยังสวนด้านหลังเรือน นางลองหย่อนปลายนิ้วลงบนคีย์ของระนาดเอกอีกครา แม้เพียงเบาแตะ เสียงใสกระทบหูทว่าอารมณ์กลับต่างจากเดิมมากนัก

ในอีกฟากหนึ่งของเรือน มุกธิดาเล็กกำลังนั่งหน้ากระจก มือเรียวกำลังแปรงผมตนเองเบา ๆ แววตาในกระจกสะท้อนความรู้สึกที่มิอาจเดาได้

"ในเมื่อไม่ยอมรู้สึกเสียที...ข้าจะทำให้รู้สึกให้ได้" มุกพึมพำเบา ๆ ก่อนจะลุกขึ้นแล้วจัดแจงเสื้อผ้าให้ดูเรียบร้อย

นางเดินไปที่เรือนหน้าซึ่งขณะนั้นรณภพกำลังช่วยคนสวนตัดแต่งไม้ริมรั้ว

"คุณรณภพเจ้าคะ" เสียงใสเอ่ยขึ้น

ชายหนุ่มหันมาเล็กน้อย “มีอะไรรึคุณหนูมุก”

“วันนี้...ข้าต้มน้ำชาหอมกรุ่นไว้ กะจะดื่มกับผู้ใดสักคน เผอิญเห็นพี่รณภพว่าง จึงอยากชวนมานั่งดื่มด้วยกันเสียหน่อย”

รณภพเลิกคิ้ว "อ้อ ขอบพระคุณขอรับ ข้าจะตามไป"

ขณะกำลังหันกลับไปอีกทาง มุกเหลือบเห็นคุณชายรัชกรที่เพิ่งเดินลงจากเรือนใหญ่เพื่อจะขึ้นเกี้ยวไปหาพระครู

นางแสร้งหันไปมองอีกทางแล้วพูดเบา ๆ พลางหัวเราะน้อย ๆ

“ถึงข้าจะมิได้ชวนพี่รัชกร...แต่หากพี่อยากมาเองก็ย่อมมาได้เจ้าค่ะ มิได้ห้าม...”

รัชกรหันมามองด้วยความแปลกใจ แต่มุกก็รีบหลบตาเสียก่อนจะเผยยิ้มเล็ก ๆ อย่างมีนัย

เวลาไม่กี่นาทีถัดมา ทั้งรณภพและรัชกรก็มาถึงศาลาเล็กใต้ต้นพิกุลซึ่งมุกจัดเตรียมโต๊ะน้ำชาไว้เรียบร้อยแล้ว

ในจานรองแก้วคือขนมทองเอกฝีมือของนาง ส่วนกาน้ำชารูปดอกไม้จีนถูกวางเด่นอยู่กลางโต๊ะ กลิ่นหอมบางอย่างลอยขึ้นมา...เป็นกลิ่นที่อ่อนโยน ละมุนละไม แต่สำหรับใครบางคน...กลับไม่ต่างจากยาพิษเงียบ

นุชชาเดินเข้ามาอย่างไม่รู้ตัว เมื่อเห็นโต๊ะน้ำชานั้น นางก็ยิ้มตามมารยาท และนั่งลงข้างน้องสาวโดยไม่ได้เฉลียวใจ

“เชิญเจ้าค่ะ พี่นุช พี่รณภพ พี่รัชกร ดื่มชากันให้สบายใจเถิด” มุกธิดายิ้มละไม ก่อนรินชาใส่ถ้วยให้คนละใบ

นุชชาหยิบถ้วยชาขึ้นมาด้วยความเคยชิน...แต่ทันใดนั้น กลิ่นหอมอ่อนของกลีบกุหลาบแตะจมูกนาง

หัวใจนางเต้นวูบ

...มันเป็นกลิ่นที่นางจำได้แม่นยำ—กลิ่นที่ลอยในอากาศก่อนนางจะหมดสติในคืนนั้น!

มือที่ถือถ้วยชาเริ่มสั่นเล็กน้อย นางเหลือบมองไปที่ถ้วยนั้นอีกครา ขณะที่มุกธิดานั่งจิบชาอย่างไม่ทุกข์ร้อน

“น้องมุกจ๊ะ...นี่ชาชนิดใดหรือ?” นุชชาเอ่ยเบา ๆ

“อ๋อ...ชากุหลาบเจ้าค่ะ ข้าเพิ่งได้มาจากเรือนแม่หญิงช่อฟ้า กลิ่นหอมดีนัก พี่นุชชาชอบหรือไม่?”

นุชชาไม่ได้ตอบในทันที นางยิ้มบาง ๆ แล้วค่อย ๆ วางถ้วยลง

“อาจจะไม่ค่อยถูกจริตข้าเท่าไร...ข้าเกรงว่าจะแพ้กลิ่นดอกไม้บางชนิดน่ะเจ้าค่ะ”

มุกชะงักไปเล็กน้อย แต่ก็รีบกลบเกลื่อนด้วยการหันไปพูดกับรณภพแทน

“พี่รณภพล่ะเจ้าคะ ว่ากลิ่นเป็นเช่นไร?”

“หอมดีครับ ขอบคุณคุณมุกมาก”

รัชกรที่นั่งฟังเงียบ ๆ จ้องถ้วยชาของนุชชาด้วยความไม่แน่ใจ เขารู้ว่านางไม่ใช่คนเรื่องมาก...แต่คำว่า "แพ้กลิ่นดอกไม้บางชนิด" นั้น ทำให้เขารู้สึกค้างคาใจ

หลังจากเวลาผ่านไปไม่นาน บรรยากาศดูราบรื่นแต่ใต้เงาไม้พิกุลนั้น ความรู้สึกบางอย่างกำลังสะสมเรื่อย ๆ

นุชชานั่งสงบ แต่ภายในใจกลับหมุนวน...หากมุกธิดาเล็กคือผู้ลงมือในคืนนั้นจริง การเลือกชากุหลาบในวันนี้ก็คงมิใช่เพียงเรื่องบังเอิญอีกแล้ว

...หากเจ้าเริ่มก่อน ข้าก็คงไม่จำเป็นต้องปล่อยให้จบลงแบบนี้...

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***