ตอนที่ ๑๑: ลมหายใจของไม้ผุ

ยามเช้าของเรือนใหญ่ในวันที่อากาศสดใส

สายลมพัดเอากลิ่นดอกจำปีจากท้ายสวนลอยมาแตะจมูกนุชชาที่กำลังร้อยพวงมาลัยอยู่ริมชาน

แม้รอยช้ำบนต้นคอยังไม่จางดีนัก แต่สีหน้าของเธอกลับสดชื่นกว่าเดิมหลายส่วน

“คุณหนูเจ้าคะ ท่านแม่ให้คนมาบอกว่าหากหายดีพอแล้ว อยากให้ไปช่วยเลือกผ้าตัดชุดใหม่ที่ตลาดบ่ายนี้”

นุชชาพยักหน้ารับเบา ๆ แล้วจัดมาลัยที่ร้อยเสร็จลงพานเงิน

“ไปก็ดีเหมือนกัน ข้าอยากเดินดูอะไรบ้าง...อยู่เรือนนานเกิน เริ่มอึดอัดแล้ว”

---

บ่ายคล้อย แสงแดดไม่ร้อนจัดเหมือนวันก่อน

นุชชานั่งอยู่บนรถม้าพร้อมบ่าวสองคน

ปลายทางคือตลาดผ้าใกล้ริมคลอง ซึ่งขึ้นชื่อว่ามีผ้าฝ้ายทอมือฝีมือดีจากช่างพื้นถิ่นมาวางขายเป็นประจำ

เมื่อถึงตลาด

กลิ่นหอมของไม้หอม ผ้าผง และหมี่กรอบลอยตลบอยู่ในอากาศ

ผู้คนสวมเสื้อผ้าแพรบางสีเรียบ เดินเลือกจับสินค้าอย่างมีจริตในท่าที

นุชชายืนพิจารณาผ้าผืนหนึ่งอยู่หน้าร้าน

ผ้าฝ้ายย้อมครามลายล่องน้ำเนื้อนุ่ม ลายประณีตเสียจนต้องเอ่ยชม

“ผืนนี้ลายงดงามนักเจ้าค่ะ แต่แพงอยู่มาก” มาลินกระซิบเบา ๆ

“ลวดลายดี สีไม่กรัง เย็บเป็นเสื้อคอกระเช้าก็ยังสง่า”

เสียงหนึ่งดังขึ้นจากด้านหลัง พร้อมเงาร่างสูงโปร่งในชุดเสื้อม่อฮ่อมสะอาดตา

นุชชาหันไปมอง ชายผู้นั้นมีใบหน้าเรียบเฉย

ท่าทางเป็นชาวบ้าน แต่ในแววตากลับมีความรู้และความเฉียบแหลม

“ข้า...ไม่เคยเห็นท่านมาก่อน” นุชชาเอ่ยเบา ๆ

เสียงเรียบเฉย แต่ไม่หยาบคาย

ชายคนนั้นยิ้มบาง “ข้าพึ่งย้ายกลับมาจากเมืองเหนือ มาทอผ้าให้ร้านญาติอยู่พักหนึ่ง เห็นท่านสนใจลายนี้ก็เลยอดเอ่ยปากไม่ได้”

“ขอบคุณท่าน...” เธอพยักหน้าอย่างมีมารยาท

“ชื่อของท่าน?”

“เรียกข้าว่า 'สาคร' ก็ได้ขอรับ” เขายกมือไหว้เล็กน้อย “ข้าไม่ได้มีฐานะใหญ่โต...แต่หากมีเรื่องใดเกี่ยวกับผ้าทอ ข้าพอจะแนะนำได้บ้าง”

---

หลังจากเดินตลาดกันอีกครู่ นุชชาก็หันกลับไปมองชายผู้นั้นอีก

เขายังยืนอยู่หน้าร้านเดิม ท่าทางสงบ เรียบง่ายแต่มั่นคง

น่าแปลก...เขาไม่เหมือนคนทั่วไปที่นางเคยพบ

เขาไม่ได้มองนางด้วยแววตาลุ่มหลง ไม่ใช่สายตาที่หื่นกระหายหรือหวังผล

แต่เป็นสายตาของคนที่ ‘มองออก’...และ ‘เข้าใจ’ อะไรบางอย่าง

นั่นทำให้นุชชาเริ่มสงสัยว่า...เขาอาจมีบทบาทสำคัญกว่าที่เห็น

---

เมื่อกลับถึงเรือนในช่วงเย็น

นุชชานั่งเรียงผ้าใหม่ที่เพิ่งซื้อมา แล้วหยิบผืนครามลายล่องน้ำขึ้นมาดูอีกครั้ง

ปลายนิ้วแตะลายผ้าอย่างแผ่วเบา

ดวงตาหวานละมุนของเธอเปลี่ยนเป็นแววแน่วแน่ขึ้นมา

“ไม้ผุ หากปล่อยไว้...ก็จะเน่าไปทั้งต้น”

เธอพึมพำกับตัวเองเบา ๆ

---

คืนนั้น หลังอาหาร

นุชชาเดินไปยังเรือนเล็ก เงียบเชียบราวกับเงา

ไฟในห้องน้องสาวยังสว่าง...นางกำลังสางผมหน้ากระจก

“มุกธิดาเล็ก...น้องยังไม่หลับหรอกหรือ?”

มุกสะดุ้งเล็กน้อย แต่รีบปรับสีหน้า

“เปล่าจ้ะ พี่นุชชา...แค่กำลังจะเข้านอน นี่พี่มาเยี่ยมข้าเชียวหรือ?”

“ใช่จ้ะ พี่เห็นว่าเรายังไม่ได้พูดกันตั้งแต่ข้าล้มป่วย”

นุชชายิ้มบาง แล้วนั่งลงที่เก้าอี้ตรงข้าม

“มุก...อยากจะพูดอะไรกับพี่หรือไม่?” น้ำเสียงอ่อนโยนจนอีกฝ่ายไม่กล้าตอบทันที

“จะ...จะให้พูดอะไรล่ะจ๊ะ พี่นุชชา พี่เป็นอะไรไปหรือเปล่า?”

“เปล่าหรอก พี่แค่อยากฟังเสียงของน้องให้มั่นใจว่า...ทุกอย่างยังเหมือนเดิม”

มุกธิดาเล็กยิ้มเจื่อน ๆ

“แน่นอนสิจ๊ะ...พี่ก็ยังเป็นพี่ของข้าเสมอ”

“งั้นก็ดีแล้วจ้ะ...พี่ดีใจ” นุชชาพยักหน้า ลุกขึ้นอย่างสง่างาม

“ราตรีสวัสดิ์นะมุก”

“...ราตรีสวัสดิ์จ้ะ พี่นุชชา”

---

เมื่อประตูปิดลง

มุกธิดาเล็กนั่งนิ่งอยู่พักใหญ่

มือที่สางผมอยู่สั่นเล็กน้อยโดยไม่รู้ตัว

เธอรู้...นุชชารู้

แต่สิ่งที่น่ากลัวยิ่งกว่าการถูกจับได้

คือการที่นางไม่พูดอะไรเลย

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***