ตอนที่ ๑๐: แว่วลมเงียบในใจ

แสงแดดอ่อนยามสายส่องลอดผ่านหน้าต่างไม้ไผ่

ละอองฝุ่นลอยระริกในแสงนั้น ราวกับภาพฝัน

เสียงนกร้องแผ่วเบาจากยอดไม้ ไม่อาจกลบเสียงกระซิบในใจนุชชาได้

เธอลืมตาขึ้นช้า ๆ พลางขยับตัวเบา ๆ ความปวดที่ท้ายทอยยังคงรบกวน

แต่สิ่งที่รบกวนยิ่งกว่าคือความทรงจำที่ย้อนกลับมาทีละเสี้ยว...ทีละวินาที

“คุณหนู ตื่นแล้วหรือเจ้าคะ!?” เสียงบ่าวสาวผู้ซื่อสัตย์เอ่ยขึ้นทันที

“จ้ะ...พี่มาลิน” นุชชาตอบเสียงนุ่ม ก่อนจะพยายามยกตัวขึ้นนั่ง

มาลินรีบประคองทันที แต่เห็นแววตานายสาวแล้วก็อดไม่ได้จะพูดต่อ

“เมื่อคืนคุณรณภพอุ้มท่านกลับมา รีบให้หมอหลวงมาดู...เจ้าค่ะ ข้ากลัวแทบขาดใจ”

นุชชายิ้มบาง ๆ “ข้าไม่เป็นไรแล้ว ขอบใจนะมาลิน”

เธอยกมือขึ้นแตะท้ายทอยเบา ๆ แล้วหันหน้ามองออกไปนอกหน้าต่าง

ใบหน้าเย็นสงบ แต่ในใจคือพายุ

นางจำได้...เงาร่างนั้น รูปร่างนั้น กลิ่นน้ำอบที่คุ้น

แม้จะมีผ้าคลุมปิดหน้า แต่เสียงฝีเท้า การเคลื่อนไหว และโดยเฉพาะ “จังหวะจิต”

ที่เคยคลุกคลีกันมาแต่เยาว์วัย ไม่มีทางที่นางจะจำผิด

แต่นางยังไม่พูด

ไม่...ยังไม่ใช่เวลา

---

ในช่วงสายของวัน

เรือนใหญ่กลับมาคึกคักเพราะพ่อแม่และพี่สาวมาเยี่ยม

นภัทรโผเข้ากอดน้องกลางทันทีด้วยแววตาอ่อนโยนปนเป็นห่วง

“นุชชา...เป็นอย่างไรบ้าง เจ็บมากหรือไม่?”

“ไม่มากแล้วเจ้าค่ะ พี่นภัทร ขอบคุณที่มา”

เสียงของนุชชาอ่อนโยน ไม่เจือความอิจฉาใดในใจ

มารดานั่งลงข้างเตียง “แม่แทบช็อกตอนรู้ข่าว...ใครมันช่างอุกอาจเช่นนี้!”

“ใช่เจ้าค่ะ...” นุชชาตอบเบา ๆ “แต่ข้า...ไม่ทันเห็นหน้ามันเลยเจ้าค่ะ”

คำโกหกนั้นออกมาอย่างเรียบสนิท...แนบเนียนราวบทขับเสภา

ท่านเจ้าคุณยังมีแววโกรธเต็มดวงหน้า

“พ่อให้รณภพไปตามสืบจากพวกบ่าวที่เห็นหน้าโจรพวกนั้นแล้ว อีกไม่นานคงรู้แน่ว่ามาจากเรือนไหน!”

นุชชารับฟังเงียบ ๆ แต่อยู่ดี ๆ ก็ถามขึ้น

“แล้ว...มุกธิดาเล็กเล่าเจ้าคะ ไม่มาเยี่ยมหรือ?”

พี่นภัทรถอนหายใจเบา ๆ “นางอ้างว่าไม่สบาย นอนอยู่เรือนเล็ก”

นุชชาแค่ยิ้มบาง ๆ

“อืม...แปลกดีเจ้าค่ะ นางไม่เคยละเลยเรื่องใกล้ชิดในครอบครัวเลย”

---

ช่วงเย็นวันนั้น

เมื่อทุกคนกลับไปแล้ว นุชชาลงมานั่งที่ศาลากลางสวน

เธอให้มาลินนำน้ำอบและดอกไม้สดมา

มือละเมียดร้อยมาลัยไปทีละเส้น แต่ในใจคิดอะไรลึกซึ้ง

“นางลงมือแล้ว...”

“เพราะอิจฉา หรือเพราะรัก?”

นุชชาไม่แน่ใจว่าอะไรผลักดันน้องสาวคนนั้นได้ถึงเพียงนี้

แต่ตอนนี้ไม่ใช่เวลาร้องไห้หรือโวยวาย

เธอจะใช้ความเงียบแทนเสียง ใช้ความอ่อนโยนแทนแรงกดดัน

และเมื่อถึงเวลา...

เธอจะวางหมากกลับ

---

ค่ำวันนั้นเอง รณภพก็มาเยี่ยมอีกครั้ง

เขาไม่ได้แต่งตัวเนี้ยบเหมือนในงานเลี้ยง แต่ดูเคร่งเครียดกว่าเคย

“ข้า...อยากมาเห็นกับตาว่าท่านยังปลอดภัย” เขาเอ่ย

น้ำเสียงไม่ห้วน ไม่แสดงความรักใด แต่น้ำหนักในคำ...ลึกพอจะทำให้ใจเต้น

“ข้าขอบคุณที่ท่านช่วยไว้” นุชชาพยักหน้า

รณภพนั่งลงห่าง ๆ เขามองเธออย่างครุ่นคิดอยู่พักหนึ่งก่อนจะเอ่ยว่า

“พวกบ่าวที่ถูกใช้ให้ลวนลามท่าน ข้ายังไม่เค้นคำได้มาก...แต่พวกมันไม่กล้าพูดชื่อผู้จ้างเลย”

“แน่นอนเจ้าค่ะ” นุชชายิ้มเบา ๆ

“เหตุใดท่านถึงพูดเช่นนั้น?” รณภพขมวดคิ้ว

“เพราะผู้จ้าง...อาจเป็นคนที่ไม่มีใครกล้าขัดขืน”

เธอพูดอย่างนุ่มนวล แล้ววางมาลัยลงเบา ๆ

“และเพราะข้าจะเป็นคนเปิดเผยเรื่องนี้เอง...ในเวลาที่เหมาะสม”

รณภพนิ่ง

เขาไม่แน่ใจว่านุชชาหมายถึงใคร

แต่แววตาเธอในยามนี้...สงบนิ่งจนเขารู้สึกได้ถึงบางอย่างที่เปลี่ยนไป

---

ในความเงียบงันของราตรีนั้น

แผนของนุชชากำลังก่อตัว

ไม่ใช่แค่การเอาตัวรอด...

แต่คือการ “ตอบแทน” ที่ลึกซึ้งและแนบเนียนกว่าใครจะคาดคิด

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***