ตอนที่ ๙: ไฟในอก

เสียงฝีเท้าหนักแน่นของรณภพดังสะท้อนบนพื้นไม้

เขารีบอุ้มนุชชาที่ไร้สติขึ้นเรือนของเธออย่างทะนุถนอม

บ่าวไพร่ที่เฝ้าเรือนต่างแตกตื่น เมื่อเห็นนุชชาหมดสติในอ้อมแขนของชายหนุ่มแปลกหน้า

“นางเป็นอะไรเจ้าคะ!? เกิดอะไรขึ้นกับคุณหนู!”

รณภพกัดฟันแน่น เสียงเขาเข้มอย่างไม่เคยเป็น “เรียกหมอมาด่วนที่สุด!”

เสียงวิ่งวุ่น เสียงเปิดกล่องยาสมุนไพร เสียงต้มน้ำร้อนดังประสานกันชั่วขณะ

รณภพนั่งรอหน้าห้อง ข้างในคือหมอหลวงและบ่าวผู้ซื่อสัตย์ของเรือน

หัวใจเขาเต้นแรง ตึงแน่นไปหมด

ภาพที่เห็นเมื่อครู่ยังไม่จางจากสมอง...หากเขามาช้าเพียงเสี้ยวนาที

เขาไม่อยากจินตนาการด้วยซ้ำว่าอะไรจะเกิดขึ้น

ประตูห้องเปิดออก

หมอหลวงเดินออกมาด้วยสีหน้าครุ่นคิด

“โชคดีที่นางยังหายใจปกติ ไม่มีบาดแผลลึกภายใน แต่ต้องพักผ่อน ข้าจะให้ยาบำรุงไว้”

รณภพลุกขึ้นทันที “ขอบคุณมากขอรับ...ข้า...ข้าต้องไปบอกพ่อแม่ของนาง”

เขาชะงัก ไม่แน่ใจว่าควรพูดอย่างไรดี

แต่นี่ไม่ใช่เวลาลังเล—เขาต้องทำ

---

เมื่อเขากลับมาถึงเรือนใหญ่ งานเลี้ยงยังดำเนินอยู่ แต่บรรยากาศเริ่มซาลง

เสียงหัวเราะเริ่มแผ่ว เหลือเพียงเสียงพิณที่บ่าวคนหนึ่งดีดเบา ๆ

รณภพตรงเข้าไปที่กลุ่มผู้ใหญ่ โดยไม่สนใจว่าใครจะมอง

“คุณพ่อ...คุณแม่...คุณชายรัชกร” เขาก้มหัวเคารพอย่างรวดเร็ว

พ่อของนุชชาเลิกคิ้ว “อ้าว เจ้าหายไปไหนมา แล้วนุชชาล่ะ?”

รณภพสบตาผู้เป็นพ่ออย่างแน่วแน่ “นาง...นางถูกทำร้ายขอรับ”

“ว่าอะไรนะ!?”

เสียงของท่านเจ้าคุณพ่อของนุชชาดังลั่น จนทุกคนในงานเงียบกริบ

แม่นางผู้เป็นแม่หน้าถอดสีทันที

รณภพเล่าเรื่องทั้งหมด ตั้งแต่ที่เขาตามนุชชาออกไป

การพบเห็นเงาแปลก ๆ จนกระทั่งลงมือช่วยเธอไว้

เขาไม่รู้ว่าใครคือผู้กระทำ แต่ทุกอย่างมันตั้งใจชัดเจน

“นางโดนตีจนสลบขอรับ...ถ้าข้าไปไม่ทัน...นางคง...”

ท่านเจ้าคุณกัดฟันแน่น มือกำแน่นจนเส้นเอ็นปูด

“ใครมันบังอาจ! บ่าวไพร่จากเรือนไหนกัน!”

“ข้ายังไม่รู้แน่ชัดขอรับ แต่จำหน้าได้ ข้าจะไปตามสืบให้ถึงที่สุด”

คุณชายรัชกรที่เงียบอยู่ตลอด เงยหน้าขึ้นอย่างนิ่งสงบแต่แววตา...เดือดดาล

“เจ้าทำดีแล้วภพ...นุชชารอดเพราะเจ้า ข้าจะไม่ให้อภัยคนที่ทำร้ายหล่อนเด็ดขาด”

แม่ของนุชชาถึงกับน้ำตาคลอเบ้า “ลูกข้า...ลูกข้าทำกรรมอะไรไว้”

นภัทรที่ยืนฟังอยู่เงียบ ๆ ก้าวเข้ามาจับแขนแม่

เธอรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ น้องสาวเธอไม่เคยมีศัตรู

ใครกันเล่าที่จงใจถึงเพียงนั้น

---

อีกด้านหนึ่ง—มุกธิดาเล็กเดินกลับถึงเรือนเล็กเงียบ ๆ

เธอถอดผ้าคลุมสีเข้มออกแล้วซุกซ่อนไว้ในหีบ

แววตาเยือกเย็นของเธอฉายแววพอใจเล็กน้อย...แม้ภารกิจจะยังไม่สำเร็จ

“อย่างน้อย...เจ้าน่าจะกลัวบ้างแล้วล่ะ นุชชา” เธอกระซิบเบา ๆ

แต่เธอก็รู้ในใจเช่นกัน—เมื่อรณภพเห็นหน้าเหล่าบ่าวพวกนั้นแล้ว

ทุกอย่างอาจเริ่มเปลี่ยนไป

เธอต้องระวังมากขึ้น และซ่อนความจริงให้แนบเนียนกว่าเดิม

---

เช้าวันถัดมา

นุชชาตื่นขึ้นในห้องนอนของตนเอง พร้อมกับความปวดตุบ ๆ ที่ท้ายทอย

บ่าวของเธอรีบเข้ามาประคอง “คุณหนู! ฟื้นแล้วเจ้าค่ะ!”

นุชชาเบิกตากว้าง “ข้า...กลับมาได้อย่างไร?”

“คุณรณภพอุ้มท่านมาน่ะเจ้าค่ะ ท่านช่วยไว้ทัน”

ดวงตาของนุชชานิ่งงันไปชั่วขณะ

เธอเริ่มจำภาพเลือนลางก่อนสลบได้

และทันทีที่ภาพเงาผู้หญิงคนหนึ่งผุดขึ้นมาในหัว...หัวใจเธอเต้นวูบ

“ใช่...” เธอพึมพำเบา ๆ

“มันคือมุก...มุกธิดาเล็ก”

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***