งานเลี้ยงยังไม่จบ เสียงหัวเราะยังดังก้องทั่วเรือน
บ่าวไพร่ต่างคอยเดินเติมของว่าง เสิร์ฟน้ำตะไคร้ และเก็บจานชามกันอย่างขะมักเขม้น
แต่ในมุมหนึ่งของเรือนใหญ่—นุชชาเอามือแตะแขนตัวเองเบา ๆ ราวรู้สึกไม่สบาย
“น้องนุชเป็นอะไรหรือเปล่า” นภัทรทักขึ้นเมื่อเห็นว่าน้องสาวหน้าซีด
หญิงสาวส่ายหน้าน้อย ๆ “มิเป็นอันใดเจ้าค่ะ...แค่รู้สึกมึนนิดหน่อย”
“ให้เรียกหมอไหมเจ้า?” รณภพถามอย่างห่วงใย
แต่ยังไม่ทันได้ตอบ รัชกรก็เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงสุภาพ
“หากนุชชาไม่สบาย เช่นนั้นข้าจะอาสาไปส่งเจ้าเอง”
นุชชาชะงักเล็กน้อย ไม่กล้าสบตาเขา
เธอยังเข้าใจผิด—ยังคิดว่าความห่วงใยนี้เป็นของพี่สาว ไม่ใช่ของตน
“ขอบคุณเจ้าค่ะคุณชาย...แต่อย่าดีกว่า ข้ากลับเองได้”
“แต่—”
“ไม่เป็นไรจริง ๆ เจ้าค่ะ แค่เดินไม่กี่ก้าว”
นุชชาพนมมือไหว้ผู้ใหญ่ ก่อนขอตัวกลับเรือนเล็ก
แม้ทุกสายตาจะมองตามอย่างเป็นห่วง แต่ไม่มีใครคิดว่าค่ำคืนนี้...จะอันตรายถึงเพียงนี้
---
แสงตะเกียงรายทางส่องลอดเงาไม้
นุชชาเดินช้า ๆ ฝืนก้าวเท้าแม้หัวจะยังหนักและใจจะยังสับสน
เสียงจั๊กจั่นกลางคืนดังประสานกับเสียงลม
หญิงสาวยกมือกอดตัวเองเบา ๆ สัมผัสถึงบางสิ่งที่ไม่ปกติ
เธอไม่ได้สังเกตเลยว่า...มีเงาหนึ่งก้าวตามมาตั้งแต่ออกจากเรือนใหญ่
ทันทีที่เดินถึงซอยเล็กใกล้แนวไผ่—เงานั้นก็พุ่งเข้ามา
“เพี๊ยะ!”
ไม้ในมือนั้นกระแทกลงต้นคอของนุชชาเต็มแรง
หญิงสาวร้องไม่ออก ล้มลงทันที
“หึ...” เสียงแหบต่ำเปล่งออกจากปากของผู้ที่ลอบตี
มุกธิดาเล็ก ยืนจ้องร่างของพี่สาวที่หมดสติด้วยแววตาเย็นเฉียบ
ในใจเธอ...ไม่มีคำว่าเมตตาอีกต่อไป
“คิดว่าเจ้าน่ารัก ใคร ๆ ก็รัก? ได้...จะให้รู้เสียบ้างว่ารักมากก็ทุกข์มาก”
เธอผิวปากเบา ๆ เรียกชายแปลกหน้าสองคนซึ่งซุ่มอยู่ในเงามืด
ทั้งสองคือบ่าวไพร่จากเรือนอื่น ที่ถูกจ้างมาให้ “จัดการ” ตามคำของมุก
“เอาให้นางกลัวจนไม่กล้าเงยหน้าอีก” เธอว่า
แต่ในวินาทีที่เงื้อมือจะคว้าตัวนุชชา...
“หยุดเดี๋ยวนี้!”
เสียงนั้นดังมาก่อนเงาร่างของใครบางคนจะพุ่งเข้าใส่ชายสองคนนั้น
รณภพ—ไม่รู้ว่าเพราะอะไร เขาถึงรู้สึกผิดปกติและเลือกเดินตามนุชชาเงียบ ๆ
เขาไม่ทันเห็นมุก...เพราะเธอหลบเข้าพงไม้ทันทีที่เห็นเขา
แต่เขาเห็นภาพชัดเจนว่าเกิดอะไรขึ้นกับนุชชา
รณภพต่อยชายคนนึงจนร่วง ก่อนจะเหวี่ยงอีกคนจนล้มแน่นิ่ง
เขารีบประคองร่างของนุชชาขึ้นมา
“นุช...นุช! ลืมตาสิ เจ้าไม่เป็นอะไรใช่ไหม!?”
หญิงสาวยังไม่รู้สึกตัว
แต่เสียงหายใจของเธอยังคงสม่ำเสมอ
รณภพกัดฟันแน่น “ใครมันกล้าทำแบบนี้กับเจ้า...ข้าจะไม่ปล่อยไว้แน่”
---
ในเงามืด มุกธิดาเล็กยืนกอดอกแน่น
แววตาเคียดแค้นจนแทบกัดฟัน
“เจ้ายังโชคดี...แต่นั่นไม่ใช่ครั้งสุดท้ายหรอกนุชชา”
เธอหายไปกับความมืด—ทิ้งไว้เพียงความสับสน ความกลัว และ...ความลับ
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
อัพเดทถึงตอนที่ 31
กกาวน์โหลดทันที
ชอบผลงานนี้ไหม? ดาวน์โหลดแอพ บันทึกการอ่านของคุณจะไม่สูญหาย
Comments