ตอนที่ ๕: ใต้เงารำพึง

แสงแดดยามสายทอลงมายังลานเรือนอย่างอ่อนโยน ลมพัดเอื่อยจนใบมะม่วงที่ปลายรั้วแกว่งไหวเบา ๆ นุชชาก้าวลงจากเรือนด้วยอิริยาบถเรียบร้อยเช่นทุกวัน มือบางประคองตะกร้าหวายใส่ผ้าไหมที่จะนำไปเลือกเย็บชุดใหม่ที่ตลาดวัดท้ายคลอง

"จะไปตลาดหรือเจ้าคะคุณนุชชา?" แก้วรีบเดินตามลงมา

"จ้ะ ไปดูผ้าสักหน่อย เผื่อจะได้ลายสวย ๆ มาเย็บเสื้อผ้าให้คุณแม่กับพี่นภัทร"

นุชชาไม่เอ่ยถึงตนเองเลยสักนิด ราวกับการตัดเย็บเพื่อผู้อื่นคือความสุขของเธอ และเธอเอง…ไม่จำเป็นต้องสวยงามเกินไปนัก

เมื่อเรือพายลำเล็กพาเธอไปถึงตลาด วัดท้ายคลองเริ่มคึกคักด้วยผู้คน ทั้งชาวบ้านและแขกจากพระนครที่มักจะมาเดินเล่นในวันอากาศดี

"คุณนุชชา!" เสียงหนึ่งร้องเรียกจากทางแพลาน้ำ

หญิงสาวหันไปตามเสียง เห็นรัชกรในชุดผ้าไหมสีน้ำตาลทองกับเสื้อราชปะแตนสีขาวสะอาดตา ยืนยิ้มให้เธออยู่ริมเรือ

“ช่างบังเอิญนัก…” เขากล่าว พลางก้าวขึ้นจากเรือเข้ามาใกล้เธอ

นุชชายกมือไหว้ตามมารยาท “คุณชายมาทำธุระหรือเจ้าคะ?”

“มาหาผ้าให้ท่านย่า…แต่ไม่รู้ว่าแบบไหนที่ท่านจะชอบ เลยตั้งใจจะขอคำปรึกษาสักหน่อย”

เขาหมายความเช่นนั้นจริงหรือ? หรือเพียงใช้ข้ออ้างเพื่อให้ได้อยู่ใกล้เธออีกหน?

เธอยิ้มบาง ไม่ตอบรับทันทีแต่ก็ไม่ปฏิเสธ รัชกรเดินเคียงข้างนุชชาไปร้านผ้าในตลาด กลิ่นหอมของขนมหวานลอยคลุ้งอยู่กลางอากาศ หญิงสาวจับดูผ้าลายดอกจันทน์ ก่อนจะหันไปพูดเสียงนุ่ม

"ลายนี้เหมาะกับผู้ใหญ่ค่ะ เรียบร้อยแต่ดูมีพลังดี"

เขายิ้ม ยืนมองเธออย่างเงียบ ๆ จนเธอรู้สึกถึงสายตานั้นแล้วต้องหันหนี

...

ที่เรือนวรดา มุกธิดาเล็กยืนอยู่ที่ช่องลม มองไปทางคลองด้วยสายตาเย็นชา

“ไปกับเขาอีกแล้ว…พี่นุชชา” เสียงเธอแผ่วเบา

แต่ดวงตานั้นเต็มไปด้วยอารมณ์ปั่นป่วน ราวกับคลื่นลึกในมหาสมุทรที่ไม่อาจมองเห็นจากผิวน้ำ

ในห้องนอนของเธอ ภาพวาดระนาดที่เธอเขียนเลียนแบบของพี่สาววางอยู่ข้างเตียง…เธอเก็บมันไว้ แม้ไม่เคยให้ใครเห็น

มุกนั่งลงข้างภาพนั้น เอามือลูบไปตามลายเส้นเบา ๆ

"ข้าทำไม่ได้อย่างเจ้าหรอก...นุชชา"

เสียงเธอสั่นน้อย ๆ ไม่แน่ชัดว่านั่นคือความอิจฉา ความเศร้า หรือ…ความรักกันแน่

"แต่ข้าก็หยุดไม่ได้เหมือนกัน" เธอกระซิบต่อกับตัวเอง

...

ตกเย็นนุชชากลับถึงเรือน พี่สาวและแม่ออกไปเยี่ยมญาติ มุกธิดาเล็กนั่งรอเงียบ ๆ พร้อมถ้วยน้ำฝรั่งเย็นวางอยู่

“กลับมาแล้วหรือนุชชา” น้ำเสียงนั้นสุภาพแต่ไม่อาจซ่อนความเย็นเฉียบที่แฝงไว้

“จ้ะ” นุชชาตอบ พร้อมวางตะกร้าผ้าลงบนโต๊ะ

มุกเดินเข้ามาใกล้ หยิบผ้าผืนหนึ่งขึ้นดู ก่อนจะเอ่ยช้า ๆ

“คุณชายรัชกรตามไปด้วยหรือเจ้าคะ?”

นุชชาหันมองด้วยความสงสัย

“เขาแวะมาเจอน่ะจ้ะ ไม่ได้ตั้งใจไปด้วยกัน”

“เขาคงไม่ได้ตั้งใจ...แต่พี่นุชชาเองตั้งใจหรือเปล่า?” น้ำเสียงของมุกยังนุ่มแต่เจือคำถามคม

นุชชาเงียบไปชั่วครู่ ก่อนตอบอย่างใจเย็น

“น้องมุก ข้าคงไม่เหมาะกับเรื่องพวกนั้นเท่าไรนัก...คนที่เหมาะจะมีคู่ คงเป็นหญิงที่มีเสน่ห์ น่ารัก สดใส ไม่ใช่ข้าที่วัน ๆ เอาแต่ซ้อมระนาดกับอ่านตำราดน่ะจ้ะ”

มุกมองพี่สาวนิ่ง…นาน…ก่อนจะยิ้มบาง ๆ

“บางที...อาจจะใช่เจ้าค่ะ”

คำตอบนั้นดูธรรมดา แต่ในใจของเธอเริ่มก่อร่างความคิดบางอย่างขึ้นมาอย่างเงียบงัน

...

กลางดึกในเรือนเงียบสงบ มุกธิดานั่งเขียนจดหมายโดยใช้ชื่อปลอม…แอบส่งไปให้แม่นายบ้านข้างเรือนของรัชกร

“ได้ยินมาว่าบุตรชายของท่านสนิทสนมกับหญิงชาวบ้านที่บรรเลงระนาดไม่เป็นรองใคร หากปล่อยให้เขาไปมาหาสู่กันบ่อย ๆ อาจจะเป็นเรื่องไม่งาม…”

มุกยิ้มเล็ก ๆ

ไม่ใช่แค่ให้ใครรู้สึกไม่สบายใจ…แต่เธอกำลังปูทางให้ใครบางคน "มองพี่สาวในแง่ที่ไม่บริสุทธิ์"

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***