ุ ตอนที่ ๔: คลื่นใต้น้ำ

เสียงนกร้องเจื้อยแจ้วเหนือยอดไม้ยามเช้า แสงแดดทอดผ่านช่องลมของเรือนไม้ใหญ่ที่ตั้งอยู่ริมคลอง ความสงบในเช้านี้เหมือนจะราบรื่น…แต่แท้จริงแล้วมันกลับซ่อนแรงปั่นป่วนไว้ใต้เงาเงียบ

“คุณหนูเจ้าขา...จะให้แก้วเตรียมเสื้อผ้าสำหรับไปวัดหรือไม่เจ้าคะ?” แก้วถามขึ้นเบา ๆ ขณะรินน้ำชาลงถ้วยเบญจรงค์ตรงหน้า

“ไม่ล่ะ วันนี้อยากอยู่บ้าน...เล่นระนาดสักหน่อย ยังไม่ได้ฝึกเพลงที่ครูฝากไว้เมื่อคราวก่อนเลย” นุชชาตอบเสียงเรียบ เธอสวมชุดผ้าซิ่นสีอ่อนกับเสื้อแขนยาวเรียบร้อย ผมยาวถูกรวบขึ้นด้วยปิ่นไม้ชั้นดี ใบหน้ายังคงนุ่มนวล สงบเสงี่ยมเหมือนเดิม

แก้วพยักหน้า ก่อนจะเดินไปรื้อกล่องเครื่องดนตรีในเรือนกลาง เสียงไม้เคาะเรียงลงระนาดค่อย ๆ ดังขึ้นราวกับเชื้อเชิญจังหวะของโชคชะตาให้ก้าวมาอีกครั้ง

...

อีกด้านหนึ่งที่เรือนชายฝั่งตรงข้าม รัชกรยืนพิงราวเรือนอย่างใช้ความคิด เขาถือถ้วยชาจาง ๆ ไว้ในมือ สายตาเหม่อมองไปยังทางที่เขาเพิ่งผ่านเมื่อวาน — ตลาดที่เขาเผลอพูดออกไปโดยไม่รู้ตัว ว่าชอบผ้าที่ “เธอ” เลือก

รณภพเดินเข้ามาเงียบ ๆ ข้างหลัง ก่อนเอ่ยถามขึ้นด้วยน้ำเสียงกึ่งล้อ

“วันนี้ยังไม่ไปเรือนนั้นอีกหรือขอรับพี่ชาย?”

รัชกรหันมามอง พลางถอนหายใจเบา ๆ “ไปบ่อยเกินไป เดี๋ยวจะดูไร้มารยาท”

“หรือเพราะกลัวว่าหญิงสาวคนนั้นจะรู้ทันจิตใจท่าน?” รณภพยิ้มมุมปากอย่างรู้ทัน

รัชกรนิ่ง ก่อนจะพูดเบา ๆ

“นุชชาไม่ใช่หญิงที่หวั่นไหวเพียงเพราะคำพูดหวาน...ข้ารู้ดี และข้าก็...ไม่อยากให้เธอรู้สึกว่าข้ากำลังจะครอบครองเธอด้วยคำหวานเช่นกัน”

...

ที่เรือนวรดา มุกธิดาเล็กแอบยืนมองพี่สาวผ่านช่องลม เธอเห็นนุชชานั่งเล่นระนาดอยู่ตามลำพัง ลำแสงจากช่องไม้ตกกระทบกับแก้มเนียนราวกับเทพธิดาบรรเลงเพลง

หัวใจของมุกเต้นแรงแต่ไม่ใช่เพราะความรัก...หากเป็นความริษยาที่กัดกินจนแทบจะกลายเป็นเนื้อเดียวกับลมหายใจ

“คิดจะนั่งรอให้ชายทั้งสองมาหลงให้นักหรือพี่นุชชา...ข้าไม่ยอมให้เป็นเช่นนั้นหรอก” เธอพึมพำเบา ๆ แล้วเดินจากไปอย่างเงียบงัน

...

บ่ายวันเดียวกัน นภัทร พี่สาวคนโตกลับมาจากวัดพร้อมกล่องของฝาก ขณะนั้นนุชชากำลังรดน้ำต้นไม้ที่ชายเรือน

“นุชชา...มีข่าวจะเล่าให้ฟังจ้ะ” นภัทรยิ้มหวาน ริมฝีปากยังเปื้อนรอยยิ้มเหมือนเช่นทุกวัน

นุชชาวางขันเงินลง ก่อนเช็ดมือและหันมาฟังอย่างตั้งใจ

“วันนี้แม่ชีในวัดเล่าให้พี่ฟังว่า เมื่อเช้าคุณชายรัชกรแวะไปที่วัด ท่านถวายผ้าไตรสวยมาก แล้วก็ทักว่าถ้าพี่ไปวัดบ่อย ๆ เช่นนี้ คงได้เจอกันอีกหลายครา...”

นุชชายิ้มบาง ๆ แต่ในใจกลับรู้สึกแปลกประหลาด คล้ายมีอะไรบางอย่างสะกิดเบา ๆ — ไม่ใช่ความหึงหวง หากเป็นความสงสัย

เหตุใดเขาถึงไปวัด...เขาคิดอะไรอยู่กันแน่?

...

ตกเย็น มุกธิดาเล็กแต่งชุดสวยเป็นพิเศษ เดินยิ้มแย้มมาในเรือนกลางที่ทุกคนมานั่งดื่มน้ำชาเย็น

“คุณแม่เจ้าขา มุกเพิ่งทราบจากข้างบ้านว่าคุณชายรณภพจะไปดูการแสดงโขนในงานวัดเดือนหน้า มุกเลยคิดว่าจะไปด้วย...เผื่อเจอคนรู้จักให้ท่านแม่รู้จักมั่งเจ้าค่ะ”

คุณหญิงวรดายิ้มเอ็นดู “ไปเถอะลูก พาเจ้าพี่กับนุชชาไปด้วยก็ดีนะจ๊ะ”

มุกหันไปมองพี่สาวทั้งสองแวบหนึ่ง ก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่คล้ายชวน แต่แฝงเชิงชิงดี

“แต่มุกว่า...คนบางคนอาจจะไม่สนใจหรอกเจ้าค่ะ เพราะมักจะหมกมุ่นแต่กับระนาด…”

คำพูดนั้นคล้ายขนนกแหลมที่พุ่งเสียบลงกลางอก นุชชาเพียงยิ้มบาง ๆ ก่อนจะกล่าวเบา ๆ ว่า

“ก็เพราะข้ารักเสียงดนตรีน่ะสิ หากวันใดที่ใจว้าวุ่นเกินไป ข้าคงดีดไม่ถูกเสียงหรอก...”

รัชกรที่เพิ่งก้าวเข้ามายืนฟังอยู่เงียบ ๆ ไม่ห่างจากประตู ยิ้มเล็กน้อยก่อนจะกระแอมเบา ๆ

“แล้วหากวันใด...ข้าคือเหตุให้เสียงนั้นเพี้ยนล่ะ คุณนุชชาจะโกรธหรือไม่?”

นุชชาชะงักไปเล็กน้อย ก่อนจะยิ้มตอบ

“ข้าก็จะหัดให้ชินกับเสียงเพี้ยนเสียเองเจ้าค่ะ จะได้ไม่ต้องเปลี่ยนเครื่องดนตรีใหม่ทุกครา”

คำตอบนั้น ทำเอาหลายคนอึ้งงัน — ไม่ใช่เพราะนุชชากล่าวแรง หากเป็นเพราะความนิ่งและแยบคายของเธอเกินหญิงใด

มุกธิดากำมือแน่นเงียบ ๆ ใต้ผ้าซิ่นสีอ่อน

อยากให้เขาหันมองเจ้ามากใช่ไหมพี่นุชชา...ข้าจะทำให้ไม่มีใครหันมองเจ้าอีกต่อไป

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***