ตอนที่ ๓: สายลมเปลี่ยนทาง

แสงแดดยามสายค่อย ๆ ร้อนแรงขึ้นเรื่อย ๆ เมื่อรถม้าคันงามเคลื่อนผ่านถนนในพระนคร เสียงล้อไม้กระทบพื้นดินดังเป็นจังหวะคล้ายเสียงมโหรีเบา ๆ ภายใต้หลังคาผ้าโปร่งสีขาวนั้น ร่างอรชรของนุชชานั่งเรียบร้อยอยู่ข้างใน ดวงหน้าเรียบสงบ ข้างกายนั้นคือหญิงรับใช้คู่ใจชื่อแก้วที่คอยปรนนิบัติและพูดคุยคลายเหงา

“คุณหนูเจ้าขา ถึงหน้าตลาดแล้วเจ้าค่ะ” แก้วว่าพลางเปิดม่านผ้าออก

นุชชาพยักหน้าน้อย ๆ ก่อนจะลงจากรถม้าด้วยความนุ่มนวล ท่ามกลางสายตาหลายคู่ที่จับจ้อง บ้างก็รู้จักเธอในนาม "บุตรีคุณหญิงวรดาแห่งเรือนสายน้ำ" บ้างก็เพียงแต่มองด้วยความชื่นชมจากความงามสง่า

เสียงพ่อค้าแม่ค้าร้องขายของขานกันไม่ขาดปาก กลิ่นดอกไม้สดจากร้านข้างทางลอยมาแตะจมูก นุชชาเดินทอดน่องอย่างสุขุม มีบ่าวคอยกางร่มให้ หญิงสาวตั้งใจจะมาหาผ้าพื้นเมืองเนื้อละเอียดสำหรับตัดชุดใหม่สำหรับงานทำบุญเดือนหน้า

เธอเอื้อมมือไปลูบเนื้อผ้าสีครามที่จัดวางอย่างเรียบร้อย ปลายนิ้วเรียวยังกวาดไปแตะผ้าลายลวดลายละเอียดอีกผืน ก่อนจะเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย

“ผืนนี้เนื้อนุ่มดีนัก ช่างเหมาะกับชุดเดินเรือ...” เธอพึมพำเบา ๆ กับตนเอง

ทว่าเสียงหนึ่งก็ดังแทรกขึ้นจากด้านหลัง

“คุณหนูช่างมีตาดีจริง ผ้าลายนี้ชาวบ้านเมืองเพชรเพิ่งนำมาส่งเมื่อวานเองขอรับ”

นุชชาหันกลับไปช้า ๆ ดวงตาเบิกกว้างเล็กน้อยเมื่อพบว่าเจ้าของเสียงคือคุณชายรัชกรนั่นเอง เขายืนอยู่ในชุดเสื้อแขนยาวสีงาช้าง กางเกงโจงกระเบนสีน้ำเงินเข้ม ท่าทางสุภาพและสง่าเกินชายหนุ่มทั่วไป

“คุณชาย...เหตุใดถึงมาอยู่ที่นี่เจ้าคะ?” นุชชาถามด้วยน้ำเสียงประหลาดใจ

รัชกรยิ้มมุมปากเล็กน้อย “พอดีรณภพน้องข้าอยากมาหาซื้อของขวัญให้ผู้ใดสักคน ข้าก็เลยถือโอกาสเดินดูผ้าด้วย”

เพียงประโยคเดียว นุชชาก็รู้สึกวูบวาบในอก รณภพ...จะซื้อของขวัญให้ผู้ใดกันหรือ?

ขณะที่ความคิดเริ่มพันกัน เสียงเล็ก ๆ ของหญิงคนหนึ่งก็ดังแทรกขึ้นจากอีกมุมหนึ่งของแผงผ้า

“อ้าวคุณชายรัชกร! บังเอิญแท้หนอเจ้าค่ะ มุกเองก็มาที่นี่!”

นุชชาชะงักเล็กน้อย หันไปพบว่ามุกธิดาเล็กน้องสาวของเธออยู่ในชุดผ้าไหมสีชมพูอ่อน ผิวขาวจัด ท่าทางสดใสร่าเริงราวกับนางเอกละครกลางแสงอาทิตย์

มุกยิ้มหวาน ก่อนจะรีบเดินเข้ามาเกาะแขนรัชกรเบา ๆ อย่างสนิทสนม “มุกตั้งใจจะหาผ้าไปตัดชุดใส่ในงานหน้าค่ะ อยากให้คุณชายช่วยเลือกให้หน่อย ไม่รู้ว่าผ้าแบบไหนถึงจะเหมาะกับคนที่ชอบดนตรี...”

คำพูดนั้นจงใจมากพอให้นุชชารู้ว่ากำลังเหน็บแนมเธอโดยตรง เธอยิ้มบาง ๆ แล้วหันไปเลือกผ้าต่ออย่างไม่แสดงท่าทีใด ๆ

รัชกรชำเลืองมองใบหน้าสงบของนุชชา ก่อนจะเอ่ยขึ้นเบา ๆ “สำหรับข้า...คนที่เล่นดนตรีไพเราะ ย่อมเหมาะกับผ้าที่สะท้อนความนิ่งสงบ ไม่ฉูดฉาดนัก”

สายตาเขาจับจ้องที่ผ้าสีครามในมือนุชชา ทำเอามุกชะงักไปชั่วขณะ

แก้วที่ยืนใกล้ ๆ หันไปกระซิบกับนุชชาเบา ๆ “คุณหนู...ดูเหมือนคุณชายจะชมคุณหนูอยู่นะเจ้าคะ”

นุชชาไม่ตอบ เพียงแต่หันหลังกลับไปจ่ายเงิน แล้วเดินออกมาจากร้านผ้าช้า ๆ พร้อมกับพึมพำในใจ

ชม...หรือพูดให้ใครบางคนหมั่นไส้กันแน่

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***