ตอนที่ ๒– เงาใจใต้ชายคา

เสียงระนาดที่เคยบรรเลงอยู่ริมระเบียงเรือนในวันนั้นยังคงฝังแน่นอยู่ในความทรงจำของรัชกร แม้เวลาจะผ่านไปหลายเพลา แต่ทุกครั้งที่หลับตา เขายังคงเห็นภาพของหญิงสาวในชุดสไบสีอ่อนนั่งเล่นระนาดด้วยท่วงท่าที่สง่างามและนุ่มนวลราวหิมะแรกแย้ม สายตาเธอเหลือบขึ้นสบกับเขาเพียงครู่ แต่ครู่นั้น...เหมือนหยุดทั้งลมหายใจ

“คุณชายเจ้าคะ...ถึงแล้วเจ้าค่ะ” เสียงบ่าวสาวหน้าตาเรียบร้อยที่นั่งมาด้วยกันในเรือเอ่ยเบา ๆ เป็นเชิงบอกให้เขาเตรียมตัว ข้าง ๆ เขา...รณภพนั่งเงียบ ไม่เอ่ยคำใด มีเพียงสายตาที่มองทอดไปยังเรือนไทยกลางสวนดอกไม้ราวกับครุ่นคิด

วันนี้ครอบครัวของนางสาวนุชชาได้เชิญทั้งเขาและรณภพมาเยี่ยมเรือน ด้วยน้ำใจของคุณวรดา มารดาของนุชชา ที่เคยมีสัมพันธ์กับบ้านของเขามาตั้งแต่ครั้งอดีต ทั้งยังเป็นความตั้งใจของมุกธิดาเล็ก บุตรีคนสุดท้อง ที่อยากให้สองบ้านรู้จักสนิทกันมากขึ้น...โดยเฉพาะกับรณภพ

“ขอบพระคุณที่กรุณาแวะมาถึงเรือนเจ้าค่ะคุณชาย เชิญข้างในก่อนนะเจ้าคะ” เสียงของคุณวรดาดังขึ้นอย่างนอบน้อมเมื่อรัชกรและรณภพก้าวขึ้นจากเรือ มีข้ารับใช้มารับของและนำทางเข้ามายังเรือนกลาง

นุชชาในชุดผ้าไหมพับจีบเรียบร้อย นั่งอยู่เบื้องหน้ากับสำรับน้ำชา สายตาของเธอเงยขึ้นมาเพียงชั่วครู่แล้วรีบก้มลงอย่างเรียบร้อย ภายในใจของหญิงสาวคนกลางนั้นกำลังว้าวุ่น แม้จะไม่แสดงออกทางสีหน้า แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่า...สายตาที่คุณชายรัชกรมอง “พี่นภัทร” ไม่ได้ธรรมดาเลยสักนิด

“พี่นภัทรเจ้าคะ ข้ารู้สึกเหมือนคุณชายมองพี่บ่อย ๆ ท่าทางเขาชอบพี่นะเจ้าคะ” เสียงกระซิบของมุกธิดาเล็ดลอดมาถึงหูของนุชชา เธอเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย แล้วก็รีบหันกลับไปสนทนากับรณภพแทน แต่ใจกลับรู้สึกแปลบแปลกอย่างบอกไม่ถูก

“แท้จริงแล้ว...เขาไม่ได้มองฉันเลยอย่างนั้นหรือ”

อีกฟากหนึ่ง รัชกรจิบชาเงียบ ๆ แต่ในใจกลับเต็มไปด้วยภาพใบหน้าของหญิงสาวตรงหน้า — ไม่ใช่นภัทรผู้เพียบพร้อม ไม่ใช่มุกธิดาที่ช่างพูด แต่เป็นนุชชาผู้เงียบขรึม นุ่มนวล สงบ เยือกเย็น รัชกรรู้ดีว่าหัวใจเขาเต้นผิดจังหวะตั้งแต่ได้ยินเสียงระนาดวันนั้น และวันนี้ก็ยิ่งย้ำว่า...หญิงสาวตรงหน้าคือผู้ที่เขาเฝ้ารอ

หากเพียงเธอไม่หลบตาเขาเช่นนั้น...

“คุณนุชชาเจ้าคะ ข้าขออนุญาตพาแขกไปชมสวนหลังเรือนได้หรือไม่เจ้าคะ?” มุกธิดาเล็กเอ่ยขึ้นด้วยรอยยิ้มสดใส แต่นุชชารู้ทันทีว่านั่นคือรอยยิ้มที่ไม่อาจไว้วางใจได้

“เชิญเจ้าค่ะ ถ้าคุณชายประสงค์จะชม ข้าจะให้บ่าวนำทาง”

“ไม่ต้อง ๆ ข้าอยากให้มุกธิดานำเองจะดีกว่า” รณภพตอบขึ้นอย่างไม่ลังเล “เจ้าสวนดอกพิกุลที่เลื่องลือกัน ข้าอยากชมด้วยตนเอง”

นุชชายิ้มบาง ๆ พลางหลบสายตารัชกรอีกครั้ง แต่แล้วกลับต้องสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อเขาเอ่ยขึ้นเสียงนุ่ม

“ถ้าเป็นไปได้...ข้าขอให้แม่นุชชาพาชมด้วยจะได้หรือไม่”

ทุกสายตาหันมาทางนุชชาทันที รวมถึงมุกธิดาที่แววตาเปลี่ยนไปอย่างเห็นได้ชัด

หญิงสาวนิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะพยักหน้าเบา ๆ

“เชิญเจ้าค่ะ”

—

สวนหลังเรือนเงียบสงบ มีเพียงเสียงนกกระจิบและสายลมเอื่อยที่พัดผ่าน นุชชาเดินนำอย่างเรียบร้อย เงียบ ไม่เอ่ยถ้อยคำใดมากนัก รัชกรเดินตามมาอย่างพินอบพิถัน

“ข้าได้ยินเสียงระนาดของเจ้าเมื่อคราวก่อน...ไพเราะมาก” เขาเอ่ยขึ้นอย่างอ้อม ๆ

“ขอบพระคุณเจ้าค่ะ ข้าแค่ฝึกเล่น ไม่ได้เก่งกล้าอันใดนัก”

“ถ้าหากนั่นคือแค่ฝึก...ข้าเองก็คงไม่เคยเข้าใจความหมายของคำว่า ‘ไพเราะ’ จริง ๆ มาก่อนเลยกระมัง”

นุชชายิ้มเจื่อน ๆ ไม่กล้าสบตา เธอกำลังฝืนความรู้สึกของตนเองไว้ภายใน ใจหนึ่งก็ยินดีที่เขาจำเสียงเธอได้ แต่อีกใจก็เฝ้าคิด...หรือทั้งหมดนี้ก็แค่เพราะเขามองพี่นภัทรอยู่แล้ว

“คุณชายเจ้าคะ...” เธอเรียกเขาเบา ๆ ก่อนจะเอ่ยอย่างตรงไปตรงมา “ข้ารู้ดีว่าท่านมิเคยรู้จักข้ามาก่อน แต่ข้าคิดว่าท่านเองคงสนใจพี่นภัทรใช่หรือไม่เจ้าคะ”

คำถามนั้นทำให้รัชกรชะงัก

เขาเงียบไปพักหนึ่ง ก่อนจะสบตาเธอเต็ม ๆ

“ข้าไม่ทราบว่าเจ้าคิดเช่นนั้นได้อย่างไร แต่ข้าอยากให้เจ้ารู้ไว้ว่า...ตั้งแต่ข้าได้ยินเสียงระนาดวันนั้น ข้าไม่เคยลืมเลย และยิ่งได้พบเจ้า ข้าก็ยิ่งมั่นใจว่า...คนที่ข้าประทับใจ ไม่ใช่ใครอื่นเลย นอกจากเจ้า”

นุชชาเบิกตากว้าง หัวใจเต้นแรงอย่างที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อน

ทว่าความรู้สึกที่ควรจะงดงาม กลับแปรเปลี่ยนเป็นความสับสน เมื่อนึกถึงสายตาของรณภพที่มองเธออย่างมีความหมายก่อนหน้านั้น...และโดยเฉพาะสายตาของมุกธิดาเล็ก ที่เต็มไปด้วยความไม่พอใจ

บางสิ่งบางอย่างกำลังก่อตัวขึ้นในเงาใจใต้ชายคาเรือนไทยหลังนี้...และอาจไม่ใช่ทุกคนที่จะพร้อมยินดีต่อความรู้สึกของหัวใจ

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***