ตอนที่ ๑ — เสียงระนาดและสายตาผู้คน

ยามสายของวันหนึ่งในเดือนหงาย

แสงแดดอ่อนสีทองอาบทาท้องฟ้าเหนือพระนคร

เรือนใหญ่ของเจ้าพระยาอธิบดีคลาคล่ำไปด้วยผู้คน

เรือนหอคอยที่ทอดยาวเรียบขนานสายน้ำเจ้าพระยา

รับแขกบ้านแขกเมืองด้วยขันหมากดอกไม้และเสียงดนตรีโบราณที่บรรเลงไม่ขาดสาย

ณ กลางเรือนหลวง บนแท่นไม้สักที่ขัดเงาจนมันวับ

วางระนาดเอกสลักลวดลายงดงาม ข้างตลิ่งซึ่งประดับด้วยอุบะมาลัยกลิ่นหอมจรุง

แม่นุชชา เอกธิดาแห่งตระกูลขุนไพศาลอักษร

นั่งประณีตพับเพียบงาม รวบเรือนผมดำขลับด้วยปิ่นทอง

สไบสีฟ้าอ่อนประดับชายครุยลายดอกไม้พริ้วละมุนแนบไปตามลำแขน

เธอเคลื่อนนิ้วเรียวบางลงไม้ระนาดทีละจังหวะด้วยท่าทีสงบ

ทุกเสียงที่หล่นลงบนผืนไม้…ราวกับวาดเป็นลายเส้นแห่งอารมณ์ที่ยากจะถอนใจ

เสียงระนาดนั้นไม่เพียงพาให้แขกในเรือนหยุดพูดคุย

แต่ยังพาให้หัวใจผู้คนทั้งหลายต้องชะงัก

รวมถึง คุณชายรัชกร

โอรสคนโตของเจ้าพระยาไชยบูรณ์ ขุนนางผู้มากด้วยอำนาจในราชสำนัก

ชายหนุ่มร่างสูงในครุยเจ้าคุณสีงาช้าง เย็บลายทองสะท้อนแสงแดดอ่อนยามสาย

เขายืนอยู่ริมระเบียงใกล้ศาลาท่าน้ำ ข้างกายนั้นคือ คุณชายรณภพ น้องชายของเขา

“เสียงระนาดนั้น…” รัชกรเอ่ยขึ้นเบา ๆ สายตาจับจ้องไปยังหญิงสาวเบื้องหน้า

รณภพยกยิ้มแล้วกล่าวตอบ “งดงามนักขอรับ ทั้งเสียงระนาด…และผู้นั่งบรรเลง”

เสียงระนาดของแม่นุชชานั้นมิใช่เพียงการตีตามครู หากแต่มีชีวิตจิตใจอยู่ในนั้น

เธอเล่นด้วยความมั่นคงแต่แฝงไว้ด้วยความอ่อนโยน

เพลงที่เธอเลือกคือ “ลาวคำหอม” — บทเพลงแห่งความรักแสนละมุนแต่เว้าวอน

ยิ่งฟังยิ่งทำให้หัวใจของคุณชายรัชกรราวกับถูกเหนี่ยวรั้งให้ยืนอยู่อย่างไม่ขยับ

หญิงสาวมิได้แสดงท่าทีลำพอง ยังคงมุ่นมั่นแน่วแน่ในท่วงทำนอง

แต่นัยน์ตาคู่นั้น—กลับเผลอมองมายังเขา

สบตาเพียงชั่วครู่...

รัชกรขยับเล็กน้อย แต่ไม่หลบตา

มันเป็นเพียงวินาทีสั้น ๆ

แต่วินาทีนั้นกลับฝากบางอย่างไว้ในใจเขา—และเธอ

เมื่อท่วงทำนองสุดท้ายถูกบรรเลงจบลง

แม่นุชชายกไม้ขึ้นช้า ๆ แล้ววางลงเบา ก่อนจะประนมหัตถ์ไหว้อย่างอ่อนช้อย

เสียงปรบมือบางเบาดังขึ้นทั่วทั้งเรือน แขกเหรื่อพากันซุบซิบอย่างพึงใจ

หลายคนไม่เคยรู้จักชื่อเธอมาก่อน หากแต่ยามนี้...จำได้ไม่ลืม

“เป็นธิดาผู้ใดกันหนอ งามนัก”

“แม่หญิงนั่นบรรเลงราวเทพธิดา เสียงระนาดเหมือนจะพูดได้…”

“เขาว่าเป็นลูกสาวขุนไพศาลอักษร ขึ้นชื่อเรื่องระนาดแต่เล็กเจ้าค่ะ”

แม่นุชชาก้มศีรษะเล็กน้อย ยิ้มเพียงเบาบางตามแบบหญิงในเรือนสูง

ก่อนจะลุกขึ้นจากเบาะ แล้วสาวเท้าเบา ๆ ลงจากแท่น

สายตายังคงไม่หันซ้ายหรือขวา หากแต่ในใจนั้นยังคงรับรู้ถึงสายตาคู่นั้น

ที่ยังมองเธออยู่…อย่างมิได้หลบเลี่ยง

ในกลุ่มแขกสตรีซึ่งยืนอยู่อีกฟากหนึ่งของเรือน

แม่มุกดา น้องสาวของเธอ สวมสไบสีชมพูจัดเดินเข้ามาหา

“พี่นุชชา…เล่นได้งามยิ่งนักเจ้าค่ะ” เสียงนั้นหวานราวน้ำผึ้ง

เธอยกผ้าเช็ดหน้าซับเหงื่อให้พี่สาว แต่ในแววตานั้น...หาได้อ่อนโยนไม่

“ขอบใจเจ้ามุก” นุชชายิ้ม ตากวาดมองไปยังบรรยากาศโดยรอบอย่างถ่อมตน

ก่อนจะหันไปหยิบผ้าพาดไหล่มาคลุมแนบกาย

“มีท่านชายผู้หนึ่งมองพี่ไม่วางเลยเจ้าค่ะ”

คำกล่าวนั้นราวกับกล่าวด้วยความเอ็นดู

แต่ความจริงคือการโยนประกายไฟเล็ก ๆ ลงบนกองฟืนที่พร้อมจะติดเปลวเสมอ

นุชชาหันไปเล็กน้อย พลางเอ่ยอย่างเบาเสียง

“ฤาจะเป็นเรื่องคิดไปเอง เขาอาจเพียงชมเพลง”

มุกดาไม่ตอบ ได้แต่ยิ้มบาง ๆ

แต่ในใจ…คำว่า “เพียงเพลง” ทำให้เธอรู้สึกเย้ยหยัน

เพราะตราบใดที่เสียงระนาดของพี่สาวยังงดงามเพียงนี้

นางเอง…ก็มิอาจมีผู้ใดมอง

ในขณะเดียวกัน ฝ่ายของรัชกร

เขาเพียงยืนเงียบและมองหญิงสาวที่เพิ่งลงจากแท่น

ไม่ได้พูดคำใดต่อรณภพ ไม่แม้แต่สบตาผู้คน

หัวใจเขากลับยังคงวนเวียนอยู่กับเสียงระนาดเมื่อครู่

“หญิงนั้นชื่อว่าอะไร?” เขาถามขึ้นกับชายสูงวัยที่ยืนข้าง ๆ

ท่านขุนผู้หนึ่งเอ่ยตอบด้วยท่าทีเคารพ

“ธิดาขุนไพศาลอักษร เจ้าค่ะ ชื่อว่าแม่นุชชา ว่ากันว่าบรรเลงระนาดเก่งนักตั้งแต่สิบสามปี”

รัชกรพยักหน้าเบา ๆ แต่ไม่ได้พูดต่อ

หากแต่ในใจเขานั้น...จดชื่อนางไว้แล้ว

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***