ตอนที่ 4: ดวงใจในห้องเย็น

เสียงสายฝนเริ่มโปรยปรายบางเบาในค่ำคืนนั้น แสงเทียนริบหรี่ไหวอยู่ปลายโต๊ะ ใต้ชายคาเรือนแพทย์หลวงกลางวัง

แม่ทัพอวี่เหวินเจิ้งนั่งนิ่งอยู่ข้างเตียง ร่างสูงเต็มไปด้วยกลิ่นชื้นจากเสื้อคลุมที่ยังไม่ได้เปลี่ยน ข้างกายคือร่างของหลินชิงหรูที่นอนนิ่ง สีหน้าอ่อนแรงใต้ผ้าห่มขาวสะอาด

เขาเฝ้ามองเธอราวกับมองสมบัติล้ำค่า...สายตานิ่งขรึมเปี่ยมด้วยความห่วงใยอย่างที่ไม่เคยเกิดขึ้นกับสตรีใดมาก่อน

“ฝ่าบาททรงมีรับสั่งให้แม่ทัพพักผ่อนพ่ะย่ะค่ะ” ทหารองครักษ์ที่ยืนเฝ้าอยู่เอ่ยขึ้นเบา ๆ

“ข้าไม่ไปไหนทั้งนั้นจนกว่า...นางจะลืมตา” เขาตอบเสียงเรียบ ก่อนดวงตาคมจะหันไปมองอีกคน “และในระหว่างนั้น จงหาคนที่อยู่แถวนั้นก่อนเกิดเหตุมาให้หมด”

องครักษ์ชะงักเล็กน้อย “แม่ทัพสงสัยว่า...มีผู้จงใจทำหรือพ่ะย่ะค่ะ?”

“หญิงสาวผู้ใดจะไปเดินเล่นหลังตำหนักเพียงลำพังในคืนที่มืดขนาดนั้นโดยไม่ถูกเรียก? และเจ้ารู้ใช่หรือไม่ว่า บนศาลาสระบัวนั้น มีกล้องกระจกส่องฟ้าอยู่หนึ่งจุด—ใช้ดูดาวแต่ก็มองเห็นบริเวณสระได้ชัดเจน”

“พ่ะย่ะค่ะ ข้าจะรีบดำเนินการ”

แม่ทัพเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะเสริมด้วยน้ำเสียงเย็นเยียบ

“หากพบว่าเรื่องนี้เกี่ยวข้องกับ ‘คุณหนูซูเยี่ยน’ แม้เพียงเศษเสี้ยว...ข้าจะไม่ปล่อยไว้”

...

ครู่ต่อมา มือเรียวบนเตียงขยับเล็กน้อย ดวงตาหญิงสาวลืมขึ้นช้า ๆ เธอเห็นเพดานที่ไม่คุ้นเคย และใบหน้าของชายหนุ่มที่อยู่ใกล้เกินคาดคิด

“ท่าน...” เสียงของหลินชิงหรูแผ่วเบา “ข้ายัง...ไม่ตายใช่หรือไม่”

“เจ้ายังอยู่” เขาตอบพลางโน้มตัวเข้าใกล้ “แม้จะดื้อเหมือนแมวเปียกน้ำก็ตามที”

นางเอกหน้าแดงนิด ๆ พลางเบนสายตาหนี

แต่หัวใจกลับเต้นแรงจนน่าตกใจ

...

ในอีกมุมของวังหลวง คุณหนูซูเยี่ยนกำลังเดินวนในห้องนั่งอย่างกระวนกระวาย

“เขายังไม่ตายงั้นหรือ?” เสียงเธอสั่นเล็กน้อยขณะพูดกับสาวใช้คู่ใจ