“เจ้าต้องเข้าร่วมงานเลี้ยงคืนนี้”
เสียงของท่านอ๋องแห่งเมืองจิ้นผู้เป็นบิดาแท้จริงของชิงหรูกล่าวขึ้นขณะประทับบนบัลลังก์ไม้จันทน์
“งานเลี้ยงเพื่อเฉลิมฉลองชัยชนะของแม่ทัพอวี่เหวินเจิ้ง และต้อนรับการกลับมาของเจ้าชายเหวินอวี้ เจ้าย่อมต้องปรากฏตัว”
ชิงหรูพยักหน้ารับโดยไม่ออกความเห็นมากนัก — แต่ในใจกลับร้อนรุ่มไม่ต่างจากพายุหมุน
คืนนี้…นางต้องพบพวกเขาทั้งสอง ในชุดพิธีอย่างเป็นทางการ
...
แสงจันทร์สาดประกายสะท้อนพื้นหินอ่อนในลานหยก ท่ามกลางเสียงพิณที่ล่องลอย งานเลี้ยงใต้ฟ้าค่ำคืนนี้งดงามราวความฝัน
ชิงหรูในชุดสีม่วงอมเทา ปักด้วยลายเมฆสีเงิน ผมถูกรวบครึ่งขึ้นครึ่งลงอย่างประณีต นางเดินเข้าสู่ลานกลางพร้อมกับขุนนางหญิงทั้งหลายที่ต่างซุบซิบกันทันทีเมื่อเห็น
“นั่นนางหรือ...ว่าที่หมั้นหมายเก่าของเจ้าชายเมืองเว่ย...”
“ข้าได้ยินว่าแม่ทัพเจิ้งก็หลงใหลนางมิใช่น้อย”
...
เมื่อชิงหรูเข้าไปถึง ท่านแม่ทัพเจิ้งและเหวินอวี้ต่างยืนรออยู่แล้วตรงหัวโต๊ะด้านหน้า
สายตาทั้งสองต่างทอดมองนาง — ดุจเงาเงียบในใจที่ซ่อนสิ่งใดไว้มิได้
เหวินอวี้ยื่นมือให้นาง
“ขอให้ข้าพาเจ้าไปนั่งได้หรือไม่?”
ก่อนที่นางจะตอบ — อีกเสียงหนึ่งก็แทรกขึ้นจากอีกด้าน
“ข้าก็มาเช่นกัน...จะให้ข้าพาเจ้าไปก็ได้นะ ชิงหรู”
เสียงของเจ้าชายเหยียนหยาง — คู่หมั้นเก่าแห่งเมืองเว่ย
ชิงหรูเบิกตากว้างอย่างตะลึง
ชายหนุ่มรูปงามในชุดสีดำขลิบทอง ปรากฏกายพร้อมรอยยิ้มเฉียบคม แววตาแฝงกลิ่นอายจองจำ
“ข้าได้ข่าวเจ้ายังมิได้แต่งกับใคร ข้าเลยกลับมาทวงสิทธิ์ของตน...ว่าอย่างไร?”
บรรยากาศรอบโต๊ะเงียบกริบลงฉับพลัน
อวี่เหวินเจิ้งขยับเข้าไปยืนบังหน้าชิงหรูโดยอัตโนมัติ สายตาแข็งกร้าว
“หากการหมั้นนั้นเจ้าบิดานางถอนเสียแล้ว ย่อมถือเป็นโมฆะ”
เหวินอวี้ก้าวตามมา เสริมคำ
“ต่อให้มิถอน ข้าก็ไม่ยินยอมให้ใครพรากนางไป...หากนางไม่ต้องการ”
ชิงหรูมองทั้งสามคนสลับกัน รู้สึกเหมือนกำลังถูกดึงจากสามทิศสามทาง...
“พอเถอะเจ้าค่ะ...”
นางหลุบตาต่ำ เอ่ยเสียงเบา
“ข้ารู้ดีว่าหัวใจของข้ายังมิชัดเจนนัก อย่าให้ข้าต้องเลือกระหว่างไฟสองเปลวในยามที่ใจยังสับสนอยู่เลย”
...
ค่ำคืนนั้นจึงดำเนินไปอย่างตึงเครียด แม้เสียงพิณจะยังบรรเลงต่อ
แต่ในหัวใจของท่านชายทั้งสาม ต่างก็ปั่นป่วนไม่แพ้กัน
หลังงานเลี้ยงเลิกลง อวี่เหวินเจิ้งยืนรออยู่หน้าศาลาหลังเล็กในสวน
ชิงหรูเดินผ่านมาโดยไม่รู้ตัว — ก่อนจะถูกดึงเบา ๆ เข้าสู่อ้อมแขน
“เจ้า...” นางตกใจ “ท่าน...!”
เขาไม่ได้พูดอะไร เพียงแค่กอดนางไว้แน่น ก่อนจะกล่าวแผ่วเบา
“แค่สักครู่เดียว...ให้ข้าได้กอดเจ้าก่อนที่ทุกอย่างจะเปลี่ยนไป”
...
ด้านอีกมุมหนึ่ง — เหวินอวี้ยืนบนระเบียงมองออกไปทางทิศตะวันตก
มือของเขากำเครื่องรางรูปกระต่ายแน่น — น้ำตาลูกผู้ชายหยดลงเงียบ ๆ
“เหตุใดใจเจ้าจึงไม่มองข้าเลยแม้แต่น้อยกันนะ...ชิงหรู”
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
อัพเดทถึงตอนที่ 52
กกาวน์โหลดทันที
ชอบผลงานนี้ไหม? ดาวน์โหลดแอพ บันทึกการอ่านของคุณจะไม่สูญหาย
Comments