หลังจากกลับจากตลาดวันนั้น หัวใจของชิงหรูก็ไม่เคยสงบนิ่งอีกเลย
ทั้งเหวินอวี้และอวี่เหวินเจิ้งต่างผลัดกันส่งของมาให้แทบทุกวัน บ้างก็เป็นดอกไม้แปลกจากแดนไกล บ้างก็เป็นชุดไหมปักมือ หรือแม้แต่ตำราโบราณที่นางชอบอ่าน — แต่สิ่งที่ทำให้ใจหวั่นไม่ใช่ของพวกนั้น หากแต่เป็น ความตั้งใจในทุกสิ่ง ที่แฝงอยู่ในของขวัญเหล่านั้นต่างหาก
วันหนึ่ง...ขณะชิงหรูกำลังนั่งอ่านหนังสือในเรือนเงียบ ๆ เสียงหวาน ๆ ก็เอ่ยขึ้นจากหน้าประตู
“ท่านพี่หรู...มิต้อนรับข้าเลยหรือ?”
นางชะงัก เงยหน้าขึ้นมอง
หญิงสาวในชุดแพรไหมสีแดงเข้มเดินย่างเข้ามาด้วยความมั่นใจ ใบหน้างามเฉียบ ดวงตาเรียวยาวดูฉลาดเจ้าเล่ห์ — หยางซูซู บุตรีเสนาบดีฝ่ายซ้าย ผู้ขึ้นชื่อว่าเฉียบขาดทั้งวาทะและการวางตัว
“เจ้านี่เอง...” ชิงหรูลุกขึ้นยืนพอดี
“ข้ามิรู้ว่าเจ้ากลับเมืองหลวงแล้ว”
ซูซูหัวเราะเบา ๆ แล้วเดินเข้ามาใกล้ เอ่ยเสียงนุ่ม
“ข้ากลับมา...ก็เพื่อท่านชายทั้งสองผู้งามสง่าเหล่านั้นนั่นแหละ”
ดวงตาของนางเป็นประกายก่อนจะหรี่ลงเล็กน้อย
“โดยเฉพาะท่านแม่ทัพผู้เย็นชานั่น...เขาน่าหลงใหลจนยากจะห้ามใจ”
ชิงหรูยืนนิ่ง สีหน้าไม่เปลี่ยน — แต่หัวใจกลับเต้นถี่รัวไม่ต่างจากกลองศึก
“แล้วข้าควรจะพูดว่า...ยินดีด้วยหรือ?”
“ไม่จำเป็นหรอกเจ้าพี่” ซูซูหรี่ตาแล้วยิ้มกว้างกว่าเดิม
“เพราะในสายตาข้า...ท่านพี่ก็แค่ผู้หญิงใจอ่อนที่ไม่กล้าแม้แต่จะเลือกหัวใจของตนเองเสียที”
...
ไม่ทันขาดคำ เสียงรองเท้าบู๊ทก็ดังขึ้นนอกเรือน
อวี่เหวินเจิ้งปรากฏตัวในชุดเต็มยศ เดินเข้ามาเงียบ ๆ แล้วสบตากับซูซู
เธอหัวเราะแผ่ว ๆ แล้วโค้งเล็กน้อย
“ท่านแม่ทัพ...มาช่างจังหวะดีเสียจริง”
เจิ้งมองเธอเพียงแวบเดียว ก่อนสายตาจะเลื่อนไปยังชิงหรู แล้วกล่าวเรียบ ๆ
“ข้ามาเชิญเจ้าฝึกยิงธนูในสวนด้านทิศใต้ เจ้าบอกอยากเรียนมิใช่หรือ?”
ซูซูเลิกคิ้ว “หรือท่านแม่ทัพจะสอนข้าด้วยอีกคน?”
เจิ้งหันมาตอบสั้น ๆ
“ข้าไม่มีเวลาสำหรับคนที่ไม่ได้อยู่ในใจข้า”
ซูซูชะงักไปเพียงเสี้ยววินาที ก่อนหัวเราะเบา ๆ อย่างไม่ยี่หระ
“อย่างนั้นก็ขอให้สนุกนะเจ้าพี่” นางกล่าวกับชิงหรูก่อนจะหันหลังเดินจากไป
...
ในสวนทิศใต้ แดดอ่อนอาบผ่านยอดไม้ ชิงหรูยืนถือคันธนูอย่างเก้ ๆ กัง ๆ
อวี่เหวินเจิ้งเดินมายืนข้างหลัง หยิบธนูจากมือนางแล้วแนบมือเขาทาบกับมือของนางเอง
กลิ่นหอมอ่อน ๆ จากเขาทำให้นางหน้าร้อนผ่าวโดยไม่รู้ตัว
“อย่าเกร็งแขน...ประคองด้วยใจ มิใช่แรง”
“เจ้า...” ชิงหรูเบือนหน้าเล็กน้อย “ท่านชาย ท่านทำเยี่ยงนี้...ใกล้ไปแล้วนะ”
เจิ้งกระซิบเสียงเบา แต่มั่นคง
“ถ้าใกล้แล้วเจ้าหวั่นไหว เช่นนั้น...จะแปลว่าเจ้ามิได้ใจแข็งนักหรอก”
ชิงหรูเม้มปากแน่นก่อนจะผลักตัวเองออกมา
“ท่านนี่...ร้ายขึ้นทุกวันแล้วนะ!”
...
ก่อนกลับ นางพบเหวินอวี้รออยู่ใต้ต้นท้อพร้อมห่อของบางอย่าง
“วันนี้เจ้ามิได้มากับข้า ข้าก็เลยต้องมอบสิ่งนี้ให้”
นางเปิดดู — เป็นเครื่องรางไม้จันทน์แกะสลักรูปกระต่ายคู่
“เพื่อคุ้มครอง...และเป็นเครื่องหมายว่าเจ้ามิได้อยู่ลำพังแม้สักวันเดียว”
เขายิ้มและยื่นมือออกมาเช่นเดียวกับวันก่อน
“ให้ข้าจับมือเจ้าไว้...แม้จะมีศัตรูอีกมากมายในวัง ข้าก็จะยืนอยู่ข้างเจ้าเสมอ”
...
ชิงหรูยืนนิ่ง มองมือที่ยื่นมาตรงหน้า...หนึ่งมืออ่อนโยน อีกมือมั่นคง
แต่ใจของนาง...เริ่มเต้นอย่างไม่มีเหตุผลกับทั้งสองมือ
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
อัพเดทถึงตอนที่ 52
กกาวน์โหลดทันที
ชอบผลงานนี้ไหม? ดาวน์โหลดแอพ บันทึกการอ่านของคุณจะไม่สูญหาย
Comments