ตอนที่ 17: ใต้แสงแดดแห่งความอบอุ่น

แสงแดดยามสายส่องลอดผ่านม่านหน้าต่างเข้ามาอาบเรือนเล็กภายในวัง ชิงหรูยังคงอยู่ในชุดเรียบง่ายผ้าไหมสีชมพูอ่อน ดวงหน้านวลยามเช้าทำให้แม้แต่ขันทีที่มาเชิญตัวก็ยังเผลอยิ้มอย่างเอ็นดู

“คุณหนูชิงหรูเจ้าคะ ท่านชายทั้งสองมีรับสั่งเชิญคุณหนูออกไปตลาดด้วยกันเจ้าค่ะ”

“หา?” นางกะพริบตาปริบ ๆ

“ทั้ง...สอง?”

...

ไม่กี่ชั่วยามถัดมา ขบวนรถม้าหรูหราแต่ไม่โอ่อ่าเกินไปก็มาหยุดอยู่หน้าประตูเมือง

เหวินอวี้ วันนี้อยู่ในชุดคลุมบางสีครามอ่อนแบบชนชั้นสูง แววตายิ้มระยับตั้งแต่เห็นนาง

“เช้าเช่นนี้ ดอกไม้ยังไม่งามเท่าเจ้าหรอก”

อวี่เหวินเจิ้ง มาถึงทีหลังในชุดนักรบลำลองเรียบง่าย แต่มีกลิ่นอายสง่างามไม่แพ้กัน เขาไม่พูดอะไร เพียงแต่ยื่นพัดไม้ไผ่ให้

“แดดแรง ระวังผิวเสีย”

...

เมื่อขบวนเดินเข้าสู่ตลาด ความคึกคักทำให้ชิงหรูเผลอยิ้มกว้าง

ทั้งเหวินอวี้และอวี่เหวินเจิ้งต่างพยายามเอาอกเอาใจนางอย่างน่าเอ็นดู

เหวินอวี้เดินนำพร้อมกับจูงนางเข้าแผงเครื่องประดับ “เจ้าลองดูสิ ปิ่นหยกดอกเหมยนี่คล้ายกับที่เจ้าชอบเมื่อตอนเด็ก”

“หรือเจ้าจะจำได้ว่าเจ้าเคยให้ข้าสร้อยด้ายแดงเส้นหนึ่ง?” เขากล่าวยิ้ม ๆ พลางหยิบสร้อยเส้นบางขึ้นมา

“红线系情，缘定三生。”

(หงเซี่ยนซีฉิง หยวนติ้งซานเซิง — ด้ายแดงผูกใจ ผูกพันสามชาติภพ)

ชิงหรูยิ้มหน้าแดงรีบเบือนหน้า “เจ้าพูดมากนัก”

...

อวี่เหวินเจิ้งไม่ได้เข้าร้านเครื่องประดับ แต่พานางไปยังร้านขนมพื้นเมืองเล็ก ๆ

“ข้าเคยได้ยินว่าเจ้าชอบเกาลัดเชื่อม” เขาว่าพลางซื้อห่อเล็กยื่นให้

เมื่อชิงหรูรับมาอย่างเก้อเขิน เขากลับพูดขึ้นเรียบ ๆ

“ข้าไม่ถนัดพูดคำหวาน...แต่ข้าทำเพื่อเจ้าทุกอย่างที่ข้าทำได้”

...

ไม่ทันไร คนขายโคมไฟก็เรียกผู้คนให้มาทดลองเขียนอักษรบนโคม ชิงหรูตาโต

“ข้าเขียนได้หรือ?”

เหวินอวี้พยักหน้าแล้วเอ่ย “เขียนสิ่งที่เจ้าปรารถนา ข้าจะเป็นผู้จุดไฟให้”

ขณะเดียวกัน อวี่เหวินเจิ้งกลับหยิบพู่กันแล้วเขียนทันที — เป็นอักษรตัวเดียว

"守" (โส่ว - ปกป้อง)

ชิงหรูยืนนิ่ง รู้สึกราวกับลมเย็นพัดเข้ามาในใจ...ไม่ใช่แค่คำที่เขาเขียน แต่เป็นน้ำเสียงจริงจังของเขาที่พูดว่า

“ตราบใดที่ข้ายังมีชีวิต ข้าจะเป็นเกราะกำบังให้เจ้า”

...

เมื่อโคมลอยขึ้นสู่ฟ้า ทั้งสามยืนมองเงียบ ๆ ท่ามกลางกลุ่มผู้คน

จังหวะที่ชิงหรูจะเอ่ยขอบคุณ คนหนึ่งก็ถือโอกาสดึงนางไปชมร้านภาพวาด (เหวินอวี้)

อีกคนพาเดินลัดเข้าตรอกเพื่อไปดูหมอดูชื่อดัง (อวี่เหวินเจิ้ง)

ชิงหรูทำหน้าเหวอ

“พวกท่านจะ...ดึงกันคนละทางมิได้!”

ทั้งสองชะงัก หันมามองกันเอง แล้วหันมามองนางพร้อมกัน

ก่อนที่ เหวินอวี้จะยิ้มเจ้าเล่ห์ แล้วว่า

“ก็ลองให้เจ้าตัดสินสิ ว่าวันนี้จะเลือกเดินไปกับใครก่อน”

ชิงหรูเบิกตา สีหน้าแดงจัด

“ข้า...ข้าจะกลับวังเดี๋ยวนี้!”

แล้วหมุนตัววิ่งกลับ ทิ้งให้ท่านชายทั้งสองยืนหัวเราะอยู่เบื้องหลัง

...

บนทางกลับ

ขณะนั่งรถม้า ชิงหรูยกมือแตะอกตัวเอง

หัวใจเต้นรัวไม่หยุด — ไม่รู้เพราะโคมไฟ คำหวาน...หรือเพราะสายตาทั้งสองที่จ้องนางอย่างไม่ยอมละแม้แต่วินาทีเดียว

...

ท่ามกลางตลาดที่เต็มไปด้วยแสงสี ไม่มีแสงใดสว่างเท่าสายตาของชายสองคนที่มอบให้แก่สตรีหนึ่งคน...

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***