คืนพระจันทร์เต็มดวงในวังต้องห้ามเงียบสงัด นักดนตรีหยุดดีดพิณ เสียงธรรมชาติจึงชัดเจนขึ้นยิ่งกว่าเดิม
ชิงหรูเดินทอดน่องอยู่ในสวนหลังตำหนักรอง ด้วยเสียงลือเกี่ยวกับการเลือกว่าที่ชายาขององค์ชาย ทำให้นางรู้สึกไม่สบายใจอย่างบอกไม่ถูก จึงขอออกมาเดินเล่นให้ใจสงบ
ขณะเดินผ่านใต้ต้นเหมย กลีบดอกที่โรยตัวลงมาราวหิมะปลายฤดูทำให้นางเผลอแหงนหน้ามอง...แล้วก็พบชายผู้หนึ่งยืนอยู่ตรงหน้า
“เดินคนเดียวเช่นนี้ ไม่กลัวผีรึ?” เสียงนุ่มลึกเอ่ยขึ้นเบื้องหน้า
อวี่เหวินเจิ้ง ปรากฏตัวท่ามกลางเงาไม้ สีหน้าเรียบเฉียบ แต่ดวงตากลับเปล่งประกายเมื่อมองนาง
“ข้าไม่กลัวผี...แต่กลัวคนที่พูดน้อยแต่ชอบมองข้ามหัวผู้อื่น” ชิงหรูกล่าวกลับ ทว่าแววตาแอบมีแววขบขัน
แม่ทัพหนุ่มหลุดหัวเราะเบา ๆ
“ข้าไม่เคยมองข้ามเจ้า...แม้สักลมหายใจ”
คำพูดเรียบง่ายนั้นกลับทำให้หัวใจของนางเต้นพลั้ง เผลอเบือนหน้าหลบเล็กน้อย
...
ทันใดนั้นเสียงฝีเท้าอีกคู่ก็ดังขึ้น — พร้อมกลิ่นเครื่องหอมอ่อน ๆ ที่คุ้นเคย
เหวินอวี้ ปรากฏตัวในชุดคลุมยาวสีขาวปักลายมังกรทอง
“ที่แท้...ท่านแม่ทัพก็ล่วงหน้าไปก่อนข้า” เขาเอ่ยยิ้ม ๆ แต่แววตาไม่ได้น่าขำแม้แต่น้อย
“ข้าเพียงบังเอิญเดินผ่านมา” อวี่เหวินเจิ้งตอบอย่างไม่ยี่หระ
ชิงหรูถอนใจ
“ทั้งสองท่าน...นี่มิใช่สนามรบ จะมาจ้องกันเยี่ยงนี้ทุกครั้งมิได้หรอกนะ”
“若这是战争，那我甘愿投降。”
(รั่วเจ้อซื่อจ้านเจิง น่าหว่อกันเยวี่ยนโถวเสียง — หากนี่คือสงคราม...ข้ายอมยกธงขาวแต่โดยดี)
เหวินอวี้เอ่ยพลางสบตานางอย่างลึกซึ้ง
...
เพื่อไม่ให้บรรยากาศคุกรุ่น ชิงหรูเปลี่ยนเรื่อง “คืนนี้พระจันทร์สวยนัก ท่านทั้งสองเคยชมพระจันทร์กับสตรีมาก่อนหรือไม่?”
อวี่เหวินเจิ้งส่ายหน้า “ข้ามิใช่ผู้มีเวลาสำหรับเรื่องเช่นนั้น”
เหวินอวี้หัวเราะเบา ๆ “แต่ข้าเคย...กับเด็กหญิงคนหนึ่งที่เคยให้ข้าดื่มน้ำจากถ้วยไม้ไผ่”
ชิงหรูชะงัก หัวใจเหมือนสะดุด
“ข้าจำได้ว่าข้าก็เคย...ทำแบบนั้น...”
เหวินอวี้ยิ้มอ่อนโยน “เจ้าก็จำได้แล้วสินะ”
นางเบิกตากว้าง
“ท่านคือ...”
“ใช่ ข้าคือเด็กชายคนนั้น — และเจ้า คือคำสัญญาที่ข้าเฝ้ารอมาทั้งชีวิต”
...
ก่อนที่ชิงหรูจะได้กล่าวสิ่งใดต่อ อวี่เหวินเจิ้งก้าวเข้ามาใกล้จนแทบชิด ดึงแขนเสื้อของนางขึ้นมาอย่างอ่อนโยน
“แล้วข้าล่ะ...แม้ไม่มีความทรงจำในอดีต แต่ข้าเต็มใจจะสร้างอนาคตกับเจ้า”
เขาหยิบผ้าเช็ดหน้าที่ปักอักษร “หรู” ยื่นให้
“在这乱世里，我只守你一人。”
(ไจ้เจ้อ้วนซื่อหลี่ หว่อจื่อโส่วหนี่อีเหริน — ท่ามกลางโลกที่วุ่นวายนี้ ข้าจะปกป้องเพียงเจ้าผู้เดียว)
...
ความรู้สึกของชิงหรูเริ่มสับสน
ชายคนหนึ่งคือความทรงจำที่ฝังใจ...
อีกคนคือสายตาที่มั่นคงไม่เคยเปลี่ยน
และทั้งสอง...ต่างก็ไม่ล้อเล่นกับหัวใจของนาง
คืนนี้ ไม่มีเสียงดนตรีใดไพเราะไปกว่าการเต้นของหัวใจ
...
ขณะเดียวกัน...
ในเงามืดหลังต้นหลิว คุณหนูหลินเยว่ยืนมองทั้งสามอยู่เงียบ ๆ
ริมฝีปากแดงเฉียบคลี่ยิ้มบาง ก่อนเอ่ยเสียงเบา
“ดีมาก...ตอนนี้มันเริ่มสนุกขึ้นจริง ๆ แล้ว”
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
อัพเดทถึงตอนที่ 52
กกาวน์โหลดทันที
ชอบผลงานนี้ไหม? ดาวน์โหลดแอพ บันทึกการอ่านของคุณจะไม่สูญหาย
Comments