ตอนที่ 15: ดอกไม้พิษในวังหลวง

ท้องพระโรงยามสาย

เสียงกลองลั่นประกาศการเข้าเฝ้าของบุตรีขุนนางจากแคว้นซีหลานดังขึ้นอย่างสง่างาม

หญิงสาวที่ก้าวผ่านม่านเข้ามา คือ “คุณหนูซ่างหลินเยว่” (尚林月) บุตรีของเสนาบดีใหญ่ฝ่ายซ้าย มีชาติตระกูลสูงส่งไม่แพ้เจ้าหญิงเมืองใด นางแต่งกายด้วยอาภรณ์ผ้าไหมหรูหราสีชมพูอ่อน ผมถักเปียทรงสูงประดับด้วยหยกและทองคำ ดวงหน้าสง่างามแบบสตรีแคว้นเหนือ ใบหน้าเต็มไปด้วยความมั่นใจ

เมื่อเข้าถึงกลางท้องพระโรง นางคุกเข่าคำนับเรียบร้อยก่อนเอ่ยเสียงใส

“林月叩见陛下。”

(หลินเยว่ โข่วเจี้ยน ปี้เซี่ย — ข้าน้อยหลินเยว่ ขอคารวะใต้หล้า)

ฮ่องเต้พยักหน้าอย่างพอใจ ก่อนเหลือบตามองไปทางองค์ชายเหวินอวี้และแม่ทัพอวี่เหวินเจิ้งที่ยืนสงบอยู่คนละมุม

หญิงสาวแอบยิ้มจางเมื่อมองเห็นบุรุษทั้งสองที่ลือเลื่องทั่วใต้หล้าอยู่ต่อหน้า

“วันนี้ ข้ามีของถวายเพื่อใต้หล้า แต่ความจริงแล้ว ข้ามาเพื่อเรื่องอื่น...”

เสียงซุบซิบจากเหล่าขุนนางเริ่มดังขึ้นเบา ๆ

หลินเยว่เงยหน้าขึ้น ดวงตากลมโตจ้องไปยังชายทั้งสองตรงหน้า

“二位公子，谁肯与我一同共度此生？”

(เอ้อเว่ยกงจื่อ ใส่เขิ่นหยู่หว่ออีถงก้งตู๋ฉื่อเซิง — ท่านชายทั้งสอง...ใครยินดีจะใช้ชีวิตร่วมกับข้า?)

คำกล่าวนั้นเหมือนสายฟ้าฟาดกลางห้อง ทุกคนตะลึง แม้แต่ฮ่องเต้ยังนิ่งไปชั่วขณะ

...

ห้องรอด้านข้าง – หลังจากการเข้าเฝ้า

ชิงหรูนั่งนิ่งอยู่กับพี่เลี้ยง ขณะที่คำพูดของคุณหนูหลินเยว่นั้นยังดังก้องไม่หาย

“นางกล้าพูดออกมาเช่นนั้นกลางท้องพระโรง...”

“นางรู้ดีว่าชื่อเสียงขององค์ชายเหวินอวี้กับแม่ทัพอวี่เหวินเจิ้งกำลังเป็นที่กล่าวขวัญ — หากได้แต่งกับผู้ใด นางก็จะกุมอำนาจในแคว้นนี้ทันที” พี่เลี้ยงกระซิบอย่างหวั่นใจ

แต่ชิงหรูกลับนิ่งเงียบ ไม่ใช่เพราะนางโกรธหรือหึงหวง หากแต่เพราะหัวใจดวงเล็ก ๆ ในอกนั้นเริ่มสับสน...ยิ่งนางไม่แน่ใจในความรู้สึกของตนเอง — ก็ยิ่งหวั่นไหวเมื่อเห็นหญิงอื่นจ้องจะช่วงชิงเขาไป

...

อีกด้านหนึ่ง – ศาลาริมน้ำ

เหวินอวี้ยืนพิงเสาไม้ ลมพัดชายเสื้อขลิบทองพลิ้วเบา เขาเอ่ยกับอวี่เหวินเจิ้งที่ยืนเงียบอยู่ไม่ไกล

“你怎么看那尚林月？”

(หนี่เจิ่นเมอขั่น น่า ซ่างหลินเยว่? — เจ้าเห็นว่านางซ่างหลินเยว่เป็นเช่นไร?)

อวี่เหวินเจิ้งตอบด้วยน้ำเสียงเรียบเฉียบ

“她是毒花，虽香却致命。”

(ทา ซื่อ ตู๋ฮวา ซุยเซียง เชวี่ย จื้อหมิ่ง — นางคือดอกไม้พิษ แม้หอม...แต่คร่าชีวิต)

เหวินอวี้ยิ้มเล็กน้อย “ข้าเห็นด้วย”

“แต่เจ้ารู้หรือไม่” อวี่เหวินเจิ้งหันมาสบตาเขา

“ข้ากลัวอย่างหนึ่ง...”

“กลัวอะไร?”

“กลัวว่าชิงหรู...จะเริ่มคิดว่าเราทั้งสองก็แค่เล่นสนุกกับนาง”

...

ค่ำวันเดียวกัน – ที่สวนดอกเหมย

หลินเยว่ยืนอยู่ต่อหน้าชิงหรูในสวน

“แม่นางหลินชิงหรู...ข้าได้ยินมาว่าเจ้าเคยหมั้นหมายกับองค์ชายเหวินอวี้มาก่อนใช่หรือไม่?”

ชิงหรูยืดตัวตรง สบตาอีกฝ่ายอย่างไม่เกรงกลัว

“แม้เคย — แต่เขาก็ไม่ได้เป็นของใครในตอนนี้”

หลินเยว่ยิ้มมุมปาก

“ข้าแค่หวังว่าเจ้าจะไม่เสียใจ...ถ้าเขาเปลี่ยนใจไปเลือกข้าแทน”

ชิงหรูยิ้มกลับด้วยท่าทีสงบนิ่งอย่างเฉียบขาด

“若他真爱我，就无人能夺走。”

(รั่วทาเจินอ้ายหว่อ จิ้วอู๋เหยินเหนิงตัวโจ่ว — หากเขารักข้าจริง...ย่อมไม่มีผู้ใดแย่งเขาไปได้)

...

คำตอบของชิงหรูครั้งนี้ ไม่ได้ทำให้ซ่างหลินเยว่โกรธ — แต่นำรอยยิ้มที่เยือกเย็นยิ่งกว่าเดิมขึ้นมาบนใบหน้า

สงครามแห่งหัวใจได้เริ่มต้นขึ้นอย่างเป็นทางการ...

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***