บรรยากาศในห้องโถงของจวนหลินราวกับถูกแช่แข็ง
สายตาของอวี่เหวินเจิ้งกับเหวินอวี้ประสานกันกลางอากาศ ราวกับดาบสองเล่มที่ชักออกมาพร้อมกัน ต่างไม่ยอมลดรอยยิ้มที่แฝงไปด้วยแรงกดดัน
“ท่านแม่ทัพ” เหวินอวี้เอ่ยขึ้น เสียงทุ้มต่ำแต่เจือแววเสียดสี “ข้าไม่ทราบว่าท่านมีสิทธิ์ใดมาขัดขวางการหมั้นหมายของข้าและคุณหนูหลิน”
อวี่เหวินเจิ้งเดินเข้าไปทีละก้าว ช้า ๆ แต่มั่นคง
“ข้าไม่เคยขัด...แต่ข้าแค่ต้องแน่ใจว่า เธอ เป็นคนเลือก ไม่ใช่ใครมาชี้นิ้วสั่ง”
“ชิงหรู” เขาหันไปสบตาหญิงสาว “เจ้าต้องการให้ข้าไปหรือไม่ หากเจ้าเอ่ย...ข้าจะหายไปจากชีวิตเจ้าเดี๋ยวนี้”
เงียบ
หัวใจของหลินชิงหรูเต้นถี่ เธอรู้ว่าการตอบคำถามนี้อาจเปลี่ยนชะตาของเธอไปตลอดกาล
...
แต่ก่อนที่เธอจะเอ่ยอะไร เสียงแหลม ๆ ของนางสนมจากวังหลังที่มาร่วมเยี่ยมเยือนก็แทรกขึ้น
“หญิงสาวมิควรเลือกชายด้วยอารมณ์! องค์ชายหรงคือฐานะดี คู่ควรอย่างยิ่ง”
คำพูดนั้นเหมือนเหยียบหัวใจชิงหรู
“ฐานะหรือ?” เธอยิ้มบาง ดวงตาแน่วนิ่ง “เช่นนั้นผู้ชายที่อยู่ข้างข้าในยามข้าถูกผลักตกน้ำเล่า เขาไม่มีฐานะหรือ?”
“คนที่เฝ้าไข้ข้าแม้ตัวจะมีบาดแผลจากสนามรบ แต่ยังอุ้มข้าด้วยมือที่เปื้อนเลือด...ท่านหมายถึงเขาหรือ?”
คำพูดของเธอทำเอาทุกคนเงียบกริบ
อวี่เหวินเจิ้งกระตุกยิ้มจาง ๆ ก่อนจะหันหลังออกจากจวน โดยไม่กล่าวอะไรอีก
...
กลางค่ำคืนนั้น
ชิงหรูนอนไม่หลับ เธอเปิดกล่องไม้เก่าที่แม่เคยทิ้งไว้ให้ ตั้งแต่ยังเด็ก
และที่นั่น...มีกระจกเงาใบหนึ่งโบราณฝังหยก และจี้หยกแกะสลักรูปดอกท้อ
พอปลายนิ้วแตะลงบนจี้หยก ภาพบางอย่างก็แวบเข้ามาในหัวทันที
...
“แม้ข้าจะสิ้นชีวิต ข้าก็จะปกป้องเจ้าในทุกภพทุกชาติ”
เสียงนั้นชัดเจนเกินจะเรียกว่าความฝัน
ภาพของอวี่เหวินเจิ้งในชุดเกราะยุคเก่า โอบหญิงสาวที่หน้าคล้ายเธอไว้ในอ้อมแขน ขณะต่อสู้กับทหารนับร้อยใต้แสงเพลิง
เธอสะดุ้งลุกพรวด หายใจถี่
อดีตชาติ...คือเขา?
หรือเธอแค่ฝันไป?
...
รุ่งเช้าในวังหลวง
องค์ชายเหวินอวี้เข้าเฝ้าฮ่องเต้ และยื่นฎีกาขอ “คืนหมั้นหมาย” กับหลินชิงหรูอย่างเป็นทางการ
ฮ่องเต้ทอดพระเนตรเงียบ ๆ ก่อนจะตรัสขึ้น
“เจ้าแน่ใจหรือว่าไม่ใช่เพราะอำนาจของเมืองหลิน...”
“มิใช่เพคะ ข้ารักนาง” เขาตอบเสียงหนักแน่น
แต่เบื้องหลังคำพูดนั้น มีบางสิ่งมากกว่าที่ใครจะรู้
...
ค่ำวันนั้นที่สวนหลวง
อวี่เหวินเจิ้งยืนอยู่ใต้ต้นท้อร่วงโรย เฝ้ารอชิงหรูที่เขาเรียกมาพบ
“เจ้าจะเลือกเขาหรือไม่ ข้าจะไม่ว่า”
“แต่ขอเพียงเจ้าจำไว้...ข้าไม่เคยยอมแพ้ในสนามรบ และข้าก็จะไม่ยอมแพ้ในหัวใจของเจ้า”
ชิงหรูมองเขานิ่ง
“เช่นนั้นก็เตรียมใจไว้ให้ดี” เธอยิ้มเยือก “เพราะข้าจะไม่ปล่อยให้ใครเลือกข้าแทนตัวเองอีก”
...
และใต้แสงจันทร์คืนนั้น — ทั้งสองคนยืนห่างกันเพียงหนึ่งก้าว แต่หัวใจกลับใกล้กันเกินจะวัดได้
ขณะที่...จากเงามืดด้านหลังสวนหลวง
สายตาขององค์ชายเหวินอวี้ จับจ้องมาโดยไม่ละสายตา
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
อัพเดทถึงตอนที่ 52
กกาวน์โหลดทันที
ชอบผลงานนี้ไหม? ดาวน์โหลดแอพ บันทึกการอ่านของคุณจะไม่สูญหาย
Comments