กลางคืนอันสงบเงียบมีเพียงแสงจันทร์สาดผ่านม่านบาง ๆ เข้ามายังห้องนอนของตำหนักรอง
หลินชิงหรูนอนหลับตา ใบหน้าสงบ ทว่าหัวใจกลับสั่นไหวจากเรื่องราวในวันนั้น
ภาพแม่ทัพหนุ่มที่ยืนขวางตรงหน้าด้วยความเด็ดขาดยังวนเวียนอยู่ในความคิด
‘ทำไมเขาถึง...ต้องทำถึงเพียงนั้น’
...
ทันใดนั้น ภาพฝันก็เข้าครอบงำ
เธอฝันเห็นตนเองในชุดสีฟ้าคราม กำลังยืนอยู่กลางทุ่งดอกท้อ ซึ่งกำลังผลิบานสะพรั่ง
เสียงกระซิบหนึ่งดังแผ่วในสายลม
> “เจ้าหลบมานี่ ข้าปกป้องเจ้าได้...ชิงหรู”
เธอหันขวับกลับไป และเห็นชายในชุดเกราะโลหะสีดำยืนอยู่เบื้องหลัง ใบหน้าไม่ชัดเจน แต่ท่าทางคุ้นเคย
เสียงหัวใจเธอเต้นแรงยามสบตากับเขา ราวกับทุกสิ่งเคยเกิดขึ้นแล้ว...เคยเกิดขึ้นมาก่อน...
...
รุ่งเช้า
ชิงหรูสะดุ้งตื่นขึ้นจากความฝัน ดวงตายังเต็มไปด้วยความสับสน
“ฝันบ้าอะไรอีก...” เธอพึมพำ ก่อนจะนั่งคิด
นั่นไม่ใช่ฝันครั้งแรก — ตั้งแต่ข้ามภพมา ฝันแบบนี้ก็เกิดซ้ำแล้วซ้ำเล่า ราวกับเตือนเธอว่าอดีตไม่ได้จบลงเพียงชาติเดียว
...
“คุณหนูเจ้าคะ มีจดหมายจากแม่ทัพอวี่เหวินเจิ้งเจ้าค่ะ” สาวใช้เอ่ยขึ้น พร้อมยื่นซองผ้าสีเข้ม
หลินชิงหรูเปิดออกช้า ๆ
> “ข้าต้องออกไปลาดตระเวนชายแดนตะวันตกสามวัน
หากเจ้าต้องการสิ่งใด ส่งคนไปบอกที่จวนแม่ทัพได้ทุกเมื่อ
— อวี่เหวินเจิ้ง”
ไม่มีคำหวาน ไม่มีบทกวี มีเพียงถ้อยคำหนักแน่นและความห่วงใยที่แฝงอยู่ในความเงียบ
ชิงหรูยิ้มบาง แต่ในใจอุ่นอย่างประหลาด
...
อีกฟากหนึ่ง ณ เรือนซูเยี่ยน
“เจ้าล้มเหลว...อีกแล้ว” เสียงชายในชุดดำกระซิบเย็นเยียบข้างหูซูเยี่ยน ทำให้หญิงสาวสะดุ้ง
“ข้า...ข้าไม่คิดว่ามันจะรู้เร็วขนาดนั้น...” นางกัดริมฝีปากแน่น
“เจ้าไม่มีทางเลือกแล้วซูเยี่ยน ถ้าเจ้าอยากได้อำนาจ เจ้าต้องล้มหลินชิงหรูก่อนที่นางจะยึดใจแม่ทัพได้หมด”
“ข้าไม่ยอมแพ้หรอก...” เธอกำหมัดแน่น “ข้ายังมีไพ่เด็ดอีกใบ”
แววตาเธอเริ่มมีเปลวไฟของความแค้นอีกครั้ง
...
เย็นวันเดียวกัน – หน้าหอสมุดวังหลวง
ชิงหรูตั้งใจจะนำหนังสือบางเล่มไปคืน โดยมีบ่าวไพร่ตามหลังไม่มากนัก
ทว่า ระหว่างเดินกลับ เธอพลันรู้สึกเหมือนมีคนติดตาม
เสียงฝีเท้าเบา ๆ ตามหลังมาตลอดทาง
เธอหยุด หันกลับไป
“ใครอยู่ตรงนั้น!” เสียงของชิงหรูหนักแน่นกว่าปกติ
ไม่มีเสียงตอบ มีเพียงเงาเลือนที่เคลื่อนไหวผ่านพุ่มไม้ไป
เธอกัดฟันแน่น ไม่พูดอะไรอีก รีบเร่งฝีเท้ากลับตำหนัก
‘ดูเหมือนเจ้ากำลังเริ่มลงมืออีกแล้ว ซูเยี่ยน...’
...
กลางดึกวันนั้น
จดหมายลับถูกลอบส่งไปยังที่พำนักของแม่ทัพ ซึ่งถึงแม้เขาจะอยู่ชายแดนแต่ก็มีคนของเขาคอยรายงาน
เมื่อเห็นข้อความที่ถูกถ่ายทอด:
> “มีเงาทะมึนเคลื่อนไหวอยู่ใกล้ตำหนักของคุณหนูหลิน
น่าจะเกี่ยวกับหญิงซูเยี่ยน – เรารอคำสั่ง”
แม่ทัพอวี่เหวินเจิ้งกำหมัดแน่น แววตาเคร่งเครียด
“บอกพวกมันให้เฝ้าดูใกล้ ๆ ห้ามปล่อยให้แม้แต่ปลายผมของนางต้องเจ็บ!”
...
อีกวันหนึ่ง ณ งานเลี้ยงน้ำชาของพระชายาราชวงศ์
หลินชิงหรูถูกเชิญให้มาร่วมงานที่เต็มไปด้วยขุนนางหญิงจากตระกูลสูงศักดิ์
และแน่นอน — ซูเยี่ยนก็อยู่ที่นั่นด้วย
เมื่อสายตาของทั้งสองสบกัน อากาศรอบกายก็เย็นลงชั่วขณะ
ซูเยี่ยนยกถ้วยชา ยิ้มเจือพิษ
“ได้ข่าวว่าท่านแม่ทัพดูแลเจ้าดีเสียยิ่งกว่าน้องสาวของเขาเองนะเจ้าคะ” น้ำเสียงเหมือนหยอก แต่ทุกคำเจืออาวุธ
ชิงหรูกลับยิ้มตอบ ไม่สะทกสะท้าน
“ก็อาจเป็นเพราะเจ้าไม่มีค่าพอจะให้เขาอยากดูแล”
เสียงฮือฮาแผ่วเบารอบวง น้ำชาที่อยู่ในมือซูเยี่ยนสั่นจนเกือบหก
แต่ชิงหรูกลับยกถ้วยขึ้นจิบช้า ๆ พลางพูดเสียงเรียบ
“บางครั้ง คนที่คิดว่าตัวเองถือไพ่เหนือกว่า อาจไม่รู้ว่าหมากจริงอยู่ในมือใคร...”
ซูเยี่ยนกำหมัดแน่น ใบหน้าบึ้งตึง
...
ท้ายที่สุดของวันนั้น
ชิงหรูเดินกลับตำหนักพร้อมรอยยิ้มบาง ๆ
เพราะวันนี้ — ไม่ใช่แค่เธอร้ายกลับได้อย่างหมดจด
แต่เธอยังรู้แล้วว่า เงาในฝันนั้นอาจไม่ใช่ภาพลวงตา
เธอเริ่มมั่นใจว่า เธอเคยรู้จักเขา...มาก่อน
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
อัพเดทถึงตอนที่ 52
กกาวน์โหลดทันที
ชอบผลงานนี้ไหม? ดาวน์โหลดแอพ บันทึกการอ่านของคุณจะไม่สูญหาย
Comments