ตอนที่ 8: เบื้องหลังของรอยยิ้ม

“เป็นอย่างที่ข้าคิดไว้จริง ๆ...” ซูเยี่ยนพูดพึมพำกับตนเองในห้องลับที่เร้นจากสายตาผู้คน ภายใต้แสงโคมริบหรี่ ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยความแค้น

“นังหลินชิงหรู...เจ้าเล่นหมากได้เก่งก็จริง แต่เจ้าคิดหรือว่าจะเหนือข้าตลอดไป?”

เธอหยิบผ้าเช็ดหน้าเก่า ๆ ที่ขอบปักชื่อ “เจิ้ง” ขึ้นมาจากกล่องไม้เก่า นัยน์ตาเปล่งประกายราวกับถือไพ่ใบสุดท้ายในมือ

...

ในอีกมุมของเมืองหลวง

หลินชิงหรูกำลังฝึกเขียนตัวอักษรอยู่ในห้องหนังสือ มือเรียวของเธอจับพู่กันมั่นคง แต่แววตาเต็มไปด้วยความครุ่นคิด

“คุณหนูเจ้าคะ ท่านแม่ทัพส่งคนมาบอกว่าเขาเตรียมสวนดอกท้อไว้แล้ว อยากให้ท่านไปชมด้วยกันในวันพรุ่งนี้”

“ดอกท้อ...” ชิงหรูยิ้มบาง “ในฝันของข้า มีแต่ดอกท้อโบยบินเต็มฟ้า ข้าคิดว่ามันเป็นเพียงภาพเพ้อเจ้อ...แต่ดูเหมือนจะไม่ใช่เสียแล้ว”

เธอมองภาพในใจ — ในฝันที่เคยเห็นก่อนข้ามภพมา ใบหน้าชายชุดเกราะในดอกท้อคือชายคนเดียวกับที่ยืนอยู่เคียงข้างเธอในวันนี้

...

วันถัดมา ณ สวนดอกท้อ

กลีบดอกสีชมพูร่วงลงตามแรงลม อวี่เหวินเจิ้งยืนรออยู่ก่อนแล้วในชุดคลุมสีขาวเงิน ไม่ใช่ชุดแม่ทัพเช่นทุกวัน

“ข้าคิดว่าเจ้าคงไม่มา” เขากล่าวเมื่อเห็นเธอเดินมาเงียบ ๆ

“ท่านเชิญ ข้าก็มา” เธอตอบเสียงราบเรียบ “สวนนี้งดงาม...ข้าไม่อยากพลาด”

“ที่จริง...ข้าอยากให้เจ้ารู้ว่าข้าเชื่อเจ้า” เขากล่าวพลางเดินเคียงข้างเธออย่างไม่เร่งรีบ

ชิงหรูชะงักเล็กน้อย “ขอบคุณ...แต่ข้าไม่ได้ต้องการให้ใครเชื่อในสิ่งที่ข้าทำ ข้าเพียงอยากปกป้องตัวเองและครอบครัวของข้า”

“แล้วถ้าข้าบอกว่า...ข้าจะปกป้องเจ้าด้วยเล่า?” เขาหยุดเดิน หันมาสบตาเธอ

ชิงหรูหัวเราะเบา ๆ “แม่ทัพพูดเช่นนี้กับหญิงทุกคนหรือไม่?”

“ไม่...” เขายิ้มมุมปาก “เจ้าคือคนแรก และคนเดียว ที่ข้าต้องใช้หมากเพื่อปกป้อง ไม่ใช่เพื่อสู้”

กลีบดอกท้อปลิวผ่านกลางระหว่างพวกเขา ชั่วขณะหนึ่งที่เงียบสงบ ราวกับหัวใจหยุดเต้น

...

ในคืนนั้น — ที่เรือนของซูเยี่ยน

“นังหลินชิงหรูเจ้าจะได้รู้ว่า ข้าก็ไม่ใช่แค่คุณหนูไร้พลังที่มีแต่ความริษยา!” เธอขบฟันแน่น

ซูเยี่ยนหยิบตลับสีทองประหลาดออกจากหีบ แล้วมอบให้สาวใช้อีกคน

“แค่หยดเพียงหนึ่งหยด...ใส่ในน้ำชาของหลินชิงหรู ยามที่เธอไปตำหนักรอง ข้าจะให้ทุกคนเห็นความอัปยศของนางด้วยตาตนเอง!”

กู้ฉางอิ๋นอาจโดนจับไปแล้ว แต่ซูเยี่ยนยังมีพวกอยู่ และเธอรู้ดีว่า เวลานี้คือเวลาที่ต้อง “โต้หมาก” ให้ถึงที่สุด

...

รุ่งเช้า ณ ตำหนักรอง

หลินชิงหรูรับคำเชิญของพระชายารองโดยไม่รู้ว่าชีวิตกำลังแขวนบนเส้นด้าย

ชาอุ่นถูกเสิร์ฟตรงหน้า สีใสสวยงามราวกับไม่เจือพิษภัย

แต่ก่อนที่เธอจะยกขึ้นดื่ม...

“อย่าดื่ม!” เสียงทุ้มของอวี่เหวินเจิ้งดังลั่นพร้อมร่างของเขาที่พุ่งเข้ามาดึงถ้วยชาลงแตกกระจาย

หลินชิงหรูตกใจ ดวงตาเบิกกว้าง

“ท่าน...มาได้อย่างไร?” เธอถามอย่างตกตะลึง

แม่ทัพหอบเล็กน้อยจากการเร่งรีบ “ข้า...มีคนของข้ารายงานว่า มีคนแอบลอบใส่ยาบางอย่างลงในชาเมื่อคืน”

เขามองเธออย่างแน่วแน่ “เจ้าจะต้องไม่เป็นอะไร...แม้แต่รอยน้ำตาก็ไม่ควรมีบนใบหน้าของเจ้า”

...

เสียงอื้ออึงเริ่มดังขึ้นทั่ววัง การลอบวางยากลายเป็นข่าวใหญ่ ตำหนักรองเร่งสืบหาตัวการ โดยมีเป้าหมายพุ่งตรงไปยัง "สาวใช้ใหม่" ที่เพิ่งเข้ามาในจวนเมื่อไม่กี่วันก่อน — ลูกน้องของซูเยี่ยนโดยตรง

...

สุดท้ายของค่ำคืนนั้น

หลินชิงหรูยืนมองเงาตัวเองในกระจกทองเหลือง แสงตะเกียงสะท้อนใบหน้าของหญิงสาวผู้กำลังลุกขึ้นยืนอีกครั้งหลังเกือบถูกล้ม

“ข้าเคยกลัว...กลัววังหลวง กลัวอำนาจ กลัวว่าแค่ข้าคนเดียวจะต้านไม่ได้” เธอพูดกับตนเองเบา ๆ

“แต่ตอนนี้...ข้ารู้แล้วว่า หากมีใครสักคนที่ยืนเคียงข้าง แม้แต่ลมแรงที่สุด ก็โค่นข้าไม่ได้อีก”

...

และในความเงียบสงบของคืน

เงาหนึ่งยืนอยู่ไม่ไกล

“ข้าไม่ได้ยืนข้างเจ้า...ข้าเดินเคียงข้าง” อวี่เหวินเจิ้งพูดเสียงแผ่ว ก่อนจะวางผ้าคลุมไว้บนบ่าของเธออย่างแผ่วเบา

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***