ตอนที่ 4: ระยะใจ…ที่เริ่มสั่นไหว

หลังจากบทสนทนาเย็นชาในห้องอาหารเช้าวันนั้น มีนก็พยายามหลีกเลี่ยงที่จะเผชิญหน้ากับคุณคิรินมากที่สุดเท่าที่จะทำได้ เขาเอาแต่เก็บตัวอยู่ในห้อง ทำงานบ้านที่ได้รับมอบหมายเท่าที่จำเป็น ก่อนจะรีบหลบขึ้นไปบนชั้นสองอีกครั้ง

เขาไม่รู้ว่า…ควรรู้สึกอย่างไรดี

ความเสียใจ ความโกรธ หรือความน้อยใจ มันปะปนกันไปหมดในหัวใจ

ทุกครั้งที่คิดถึงภาพเมื่อคืน หัวใจก็เหมือนถูกบีบรัดแน่นจนแทบหายใจไม่ออก

“เฮ้อ…” มีนทิ้งตัวนั่งลงบนขอบหน้าต่าง มองออกไปยังสวนหลังบ้าน

แม้เขาจะรู้ว่าตัวเองไม่ควรรู้สึกอะไร เพราะคิรินไม่ใช่ของเขา ไม่มีพันธะใด ๆ ต่อกัน และความสัมพันธ์ของพวกเขาก็ไม่ได้เริ่มจากความสมัครใจด้วยซ้ำ แต่มันก็อดรู้สึกไม่ได้

เสียงเคาะประตูดังขึ้นเบา ๆ

“คุณมีนคะ…คุณคิรินเรียกพบค่ะ”

เสียงของแม่บ้านวัยกลางคนเอ่ยขึ้น

มีนถอนหายใจอีกครั้งก่อนลุกขึ้น เดินลงไปยังห้องทำงานของคิรินตามคำสั่ง เขาพยายามทำใจให้สงบ พยายามทำหน้าเรียบเฉยที่สุดเท่าที่จะทำได้

เมื่อผลักประตูเข้าไป ร่างสูงของคิรินกำลังยืนอยู่หน้าต่าง ดวงตาจ้องมองออกไปไกลเหมือนครุ่นคิดอะไรบางอย่าง

“นั่งลงสิ” น้ำเสียงของเขาเรียบเย็นตามเดิม

มีนนั่งลงโดยไม่พูดอะไร

“ฉันมีเรื่องจะพูด” คิรินหันกลับมา ดวงตาของเขาไม่ได้แข็งกระด้างเหมือนเมื่อเช้า มันมีอะไรบางอย่างที่ทำให้มีนต้องเงยหน้าขึ้นสบตา

“เรื่องเมื่อคืน…ฉันอยากให้เธอลืมมันซะ”

“แล้วคุณลืมได้ไหมครับ?” มีนย้อนกลับไปเสียงแผ่ว ดวงตาเริ่มแดงน้อย ๆ โดยไม่รู้ตัว

คิรินชะงักไปเพียงเสี้ยววินาทีก่อนถอนหายใจแรง “ฉันแค่ไม่อยากให้มันส่งผลกับเธอ”

“ผมเป็นของขัดดอก ผมไม่มีสิทธิ์รู้สึกอะไรอยู่แล้วนี่ครับ” มีนยิ้มบาง ๆ ทั้งที่น้ำตาแทบคลอ

“มีน…” คิรินก้าวเข้ามาใกล้ ยื่นมือจะสัมผัสไหล่เขา แต่มีนเบี่ยงตัวออก

“ผมขอตัวนะครับ” มีนลุกขึ้นยืนทันที ก่อนจะเดินออกจากห้องโดยไม่หันกลับไปมอง

**

วันต่อมา บรรยากาศในบ้านดูประหลาดใจอย่างบอกไม่ถูก

แพรเริ่มเดินเข้าออกห้องของคุณคิรินอย่างเปิดเผยมากขึ้น และมีรอยยิ้มประหลาดบนใบหน้าอยู่เสมอเมื่อมองมาทางมีน

“ระวังไว้หน่อยนะเด็กใหม่” แพรกระซิบข้างหูเขาในครัวเมื่อสบโอกาส “คนที่เคยอยู่ตรงนี้…มักจะหลุดไปง่าย ๆ ถ้าไม่รู้จักปรับตัว”

มีนเพียงยิ้มบาง ๆ ไม่ตอบโต้อะไรกลับไป เขารู้ดีว่าแพรหมายถึงอะไร

แต่สิ่งที่เขาไม่เข้าใจ คือทำไมคิรินถึงปล่อยให้ทุกอย่างดำเนินไปแบบนั้น ทั้งที่เขาก็รู้ความจริงทั้งหมดแล้ว

**

กลางดึกคืนนั้น มีนยังคงนอนไม่หลับอีกเช่นเคย

เสียงฝนตกโปรยปรายลงมาบนหลังคาเบา ๆ แต่ความคิดในหัวกลับดังกว่าเสียงใด ๆ

เขาตัดสินใจลุกจากเตียงออกมายืนที่ระเบียงด้านหลัง สายลมเย็นพัดผ่านปลายผมของเขาเบา ๆ ท่ามกลางบรรยากาศเงียบเหงา

“ยังไม่นอนเหรอ”

เสียงทุ้มคุ้นหูดังขึ้นจากข้างหลัง

มีนสะดุ้งเล็กน้อยก่อนหันกลับไป—คิรินยืนอยู่ที่ทางเดิน ร่มเล็กในมือสะบัดหยดน้ำเบา ๆ ก่อนเดินเข้ามาหา

“คุณ…มาได้ยังไงครับ”

“ฉันอยู่ที่นี่” เขาตอบง่าย ๆ “แล้วเธอล่ะ…หลับไม่ลง?”

“ครับ” มีนตอบสั้น ๆ หลีกเลี่ยงสายตาอีกฝ่าย

“เธอยังโกรธอยู่เหรอ?” คิรินถามขึ้น

“ผมไม่มีสิทธิ์โกรธนี่ครับ” น้ำเสียงของมีนยังคงเรียบเย็นเล็กน้อย

“แต่ฉันมีสิทธิ์ขอโทษใช่ไหม?” คิรินเอ่ยเบา ๆ พร้อมยื่นผ้าขนหนูผืนเล็กมาให้

มือของเขาสัมผัสมือของมีนโดยบังเอิญ ความอุ่นร้อนแล่นวาบขึ้นมาตามผิวกายในชั่ววินาทีนั้น

ดวงตาของทั้งคู่สบกันเพียงชั่วครู่ก่อนที่มีนจะเบือนหน้าหนี

“อย่าทำแบบนี้ครับ” เขาเอ่ยเบา ๆ

“ทำแบบไหน?”

“แบบที่ทำให้ผมหวั่นไหว แล้วก็ผลักผมออกตอนที่ผมอ่อนแอที่สุด…” น้ำเสียงของมีนสั่น

คิรินเงียบ ก่อนจะยื่นมือมาสัมผัสแก้มของเขาเบา ๆ “ฉันไม่ได้ตั้งใจผลักเธอออกหรอก…มีน”

“แต่มันเจ็บครับ…”

คราวนี้มีนไม่หันหน้ากลับมา เขายืนนิ่ง ปล่อยให้น้ำฝนและน้ำตาไหลรวมกันอย่างเงียบงัน

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***