ตอนที่ 3: กลิ่นปรารถนาในราตรีเงียบงัน

ค่ำคืนในคฤหาสน์ของคิรินเงียบสงัด ผนังหนาและประตูปิดสนิทช่วยกลบเสียงใด ๆ จากภายนอก มีนลุกจากเตียงกลางดึกเพราะกระหายน้ำ เขาหยิบแก้วบนโต๊ะแล้วเดินออกจากห้องอย่างระมัดระวัง แสงไฟในโถงทางเดินสลัว ๆ สร้างเงาเคลื่อนไหวตามจังหวะการก้าวย่างของเขา

ขณะกำลังจะเลี้ยวไปทางห้องครัว เสียงหัวเราะเบา ๆ ปนเสียงครางก็แทรกผ่านกำแพงบานหนาออกมา ราวกับมีใครอยู่ในห้องรับแขกทางขวา ประตูแง้มอยู่นิดเดียว และด้วยความอยากรู้ มีนจึงย่องเข้าไปเงียบ ๆ

แสงไฟในห้องสลัว กลิ่นเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ผสมกลิ่นน้ำหอมหวานรัญจวนลอยคลุ้งในอากาศ

“คุณคิริน…คุณดูเหนื่อยจังนะคะ ปล่อยให้ฉันช่วยสิ…”

เสียงอ่อนหวานที่คุ้นหูเอ่ยขึ้น

มีนชะงักฝีเท้า ใจเต้นแรงขณะชะโงกมองผ่านรอยแง้มของประตู

ร่างของคิรินนั่งเอนพิงโซฟา ใบหน้าแดงระเรื่อ ดวงตาหรี่ปรือราวกับคนหมดสติหรือกำลังฝืนสติตนเอง หญิงสาวคนหนึ่ง—ไม่ใช่ใครอื่นนอกจาก ‘แพร’ ลูกสาวแม่บ้าน—กำลังนั่งลงข้างกายเขา มือไล้บนหน้าอกของชายหนุ่มอย่างแผ่วเบา

“อย่าฝืนเลยนะคะ…ร่างกายคุณต้องการฉันอยู่แล้ว”

แพรยื่นหน้าเข้าไปใกล้ก่อนที่ริมฝีปากจะประทับลงบนต้นคอของเขาอย่างแนบแน่น ร่างสูงของคิรินขยับเล็กน้อยแต่ไม่ได้ผลักไส มีนเห็นได้ชัดว่าดวงตาของเขายังเปิดอยู่ แม้จะพร่าเลือนก็ตาม

"ยา…คุณใส่อะไรลงไป…" คิรินพูดเสียงแผ่ว

“แค่นิดเดียวเองค่ะ แค่ให้คุณผ่อนคลาย…”

คำพูดของเธอทำให้มีนเข้าใจทันที—เขาโดนวางยา และที่สำคัญคือยาปลุกเร้า

ความรู้สึกเย็นวาบแล่นไปทั่วร่างมีน เขายืนอยู่ตรงนั้น มือกำแน่นอย่างไม่รู้ตัว ความรู้สึกหลากหลายถาโถมเข้ามาในใจ ไม่ว่าจะเป็นความตกใจ ความโกรธ หรือ…เสียใจ

ทันใดนั้นเสียงครางจากภายในห้องก็ดังขึ้น แพรกำลังโอบกอดร่างของคิรินแน่นขึ้น ริมฝีปากคลอเคลีย ลมหายใจถี่รัวบ่งบอกถึงความเร่าร้อนที่กำลังเพิ่มขึ้น

มีนกัดริมฝีปากล่างแน่นก่อนจะหันหลังวิ่งกลับไปยังห้องของตน

เขาไม่ควรเห็น…

ไม่ควรรับรู้…

และไม่ควรรู้สึกอะไรแบบนี้ด้วยซ้ำ…

ร่างบางกลับเข้าห้อง ปิดประตูลงช้า ๆ ก่อนทรุดตัวนั่งกับพื้น พยายามควบคุมเสียงหายใจที่แสนสั่น

เขาไม่รู้ว่าความรู้สึกในใจคืออะไรแน่—มันทั้งเจ็บ ทั้งร้อน ทั้งจุกไปหมด

ทั้งที่เขาเพิ่งมาถึงบ้านหลังนี้ได้แค่ไม่กี่วัน ทั้งที่เขาไม่ได้รู้จักกับคิรินดีพอด้วยซ้ำ

แต่การได้เห็นภาพนั้น…มันเหมือนมีอะไรกระแทกเข้าในอกเต็มแรง

**

เช้าวันรุ่งขึ้น ภายในบ้านกลับดูสงบเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

มีนเดินลงมาทานอาหารเช้าตามปกติ และได้พบแพรนั่งอยู่ที่โต๊ะอาหารด้วยท่าทีมั่นใจและเป็นกันเองกว่าทุกวัน

“ตื่นแล้วเหรอจ๊ะ?” เธอยิ้มให้มีนอย่างเปิดเผย ผิดกับสายตาของแม่บ้านคนอื่นที่หลบตากันวูบวาบ

“เมื่อคืนเธอนอนหลับสบายดีไหม?” น้ำเสียงของแพรแฝงอะไรบางอย่างที่ทำให้มีนไม่สบายใจ

“ปกติดีครับ” เขาตอบเรียบ ๆ พยายามรักษาท่าทีให้สงบ

ไม่นาน คิรินก็เดินเข้ามาในห้องอาหาร ใบหน้ายังคงสุขุมเย็นชาเช่นเดิม มีนพยายามไม่มองเขา แต่ก็รับรู้ได้ว่าชายหนุ่มเองก็มองตนผ่านทางหางตาอยู่เช่นกัน

“ทุกคน ออกไปให้หมด ฉันจะคุยกับมีนตามลำพัง” เสียงของคิรินเรียบเย็น แม่บ้านทั้งห้องรวมถึงแพรต่างเดินออกไปเงียบ ๆ

เมื่อเหลือแค่สองคน คิรินก็พูดขึ้นโดยไม่มองหน้าเขา

“เมื่อคืน…เธอเห็นใช่ไหม”

มีนไม่ตอบ

“ฉันไม่ได้ตั้งใจ…” คิรินพูดต่อ แต่คำพูดนั้นยิ่งทำให้มีนรู้สึกแย่กว่าเดิม

“แล้วถ้าไม่ได้ตั้งใจ แล้วคุณยังปล่อยให้มันเกิดขึ้นเหรอครับ?” มีนเผลอถามออกไป เสียงสั่นเล็กน้อยอย่างห้ามไม่อยู่

คิรินเงียบไป ก่อนจะเดินเข้ามาใกล้

“เธอมีสิทธิ์อะไรกับเรื่องของฉันงั้นเหรอ?”

คำถามนั้นเหมือนกรีดลึกลงไปในใจมีน แต่เขาก็แค่นเสียงหัวเราะออกมาเบา ๆ

“จริงสินะครับ…ผมมันก็แค่ของขัดดอกนี่”

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***