เมื่อใจต้องชดใช้

ตอนที่ 1: ดอกไม้ที่ถูกแลกมา

“แกจะไม่ทำก็ได้นะ ถ้าแกอยากเห็นบ้านเราถูกยึด!”

เสียงตะโกนของผู้เป็นพ่อยังคงก้องอยู่ในหัวของ “มีน” แม้เขาจะก้าวพ้นรั้วบ้านโทรม ๆ มาแล้วก็ตาม ร่างโปร่งในเสื้อยืดสีซีดและกางเกงยีนส์เก่าขาดตรงเข่าเดินช้า ๆ มาตามถนนลูกรังที่มีฝุ่นลอยขึ้นมาตามจังหวะฝีเท้า

น้ำตาคลอเต็มขอบตา ไม่ใช่เพราะเสียใจ…แต่เพราะชาชินกับความรู้สึกเจ็บปวดมานานแล้ว

“เธอชื่อมีนใช่ไหม?”

เสียงของคนขับรถหรูที่มารับเขาเอ่ยขึ้นเบา ๆ มีนพยักหน้า เขาไม่ได้ตอบอะไร เพราะไม่มีอะไรจะพูด

เมื่อรถเลี้ยวเข้าไปในคฤหาสน์หลังใหญ่ มีนก็เงยหน้าขึ้นมองอย่างอึ้ง ๆ บ้านหลังนี้…หรูหราราวกับอยู่คนละโลกกับเขา

เมื่อรถจอด มีนก็ลงจากรถพร้อมกับกระเป๋าใบเล็กที่แทบไม่มีของอะไรเลย ประตูบ้านเปิดออก…มีแม่บ้านห้าคนยืนเรียงรายรออยู่

คนหนึ่งในนั้นเป็นหญิงสูงวัย ท่าทางสุขุมดูใจดี ส่วนอีกสี่คนที่เหลือเป็นหญิงสาววัยรุ่นหน้าตาดี แต่สายตาที่มองมาที่มีนนั้น...เต็มไปด้วยความไม่พอใจ

“ทำไมเด็กผู้ชายแบบนี้ต้องมาอยู่บ้านเจ้านายด้วยนะ”

หนึ่งในพวกเธอพึมพำเบา ๆ แต่พอจะได้ยิน มีนไม่ได้ตอบโต้อะไร เขาไม่ได้คาดหวังว่าจะมีใครต้อนรับเขาดีอยู่แล้ว

แม่บ้านคนแก่เอ่ยขึ้นด้วยเสียงนุ่มนวล “เด็กคนนี้มาอยู่ที่นี่ตามคำสั่งคุณคิริน ทุกคนอย่าล้ำเส้นเกินไป เข้าใจไหม?”

ชื่อของเขาปรากฏขึ้นในหัวมีนทันที “คุณคิริน” คนที่พ่อของเขาไปกู้เงินมา แล้วไม่มีเงินจ่าย จึงส่งตัวเขามาเพื่อ “ขัดดอก”

ดวงตาของมีนหม่นแสงลงอีกครั้ง ขัดดอก…คำนี้มันดูต่ำต้อยและไร้ค่าจนแทบไม่อยากพูดออกมา

“ไปพักก่อนเถอะลูก ห้องอยู่ชั้นสอง ซ้ายมือสุด” แม่บ้านแก่ผายมือ มีนพยักหน้าเบา ๆ แล้วเดินขึ้นไปตามคำบอก โดยไม่หันไปมองพวกแม่บ้านสาวที่ยังมองเขาด้วยแววตาไม่เป็นมิตร

ในห้องนั้นเรียบง่ายแต่หรูหราเกินตัวเขา เตียงใหญ่ ผ้าปูสะอาด ตู้เสื้อผ้าไม้จริง เขาไม่เคยนอนห้องแบบนี้มาก่อนเลยในชีวิต

ยังไม่ทันได้นั่งพัก เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

“เข้ามาได้ครับ” มีนตอบเสียงเบา ประตูเปิดออกพร้อมกับร่างสูงในชุดสูทสีดำพอดีตัว ร่างนั้นสูงกว่าเขาอย่างเห็นได้ชัด ผมสีเทาขาวดูแปลกตาแต่กลับน่าหลงใหล ใบหน้าคมดุดันราวกับรูปปั้น แต่แววตาเรียบนิ่งจนอ่านไม่ออก

“ฉันชื่อคิริน เป็นเจ้าของบ้านนี้” เขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงนิ่งเรียบ “จากนี้ไป...เธอต้องอยู่ที่นี่ และทำตามกฎของฉันทุกอย่าง เข้าใจไหม?”

มีนพยักหน้าเล็กน้อย ไม่กล้าสบตาอีกฝ่ายนานนัก

“ห้ามออกไปจากบ้านโดยไม่ได้รับอนุญาต ห้ามพูดคุยกับแขก ห้ามเปิดประตูห้องฉันถ้าไม่ใช่เวลาที่ฉันอนุญาต และ—”

คิรินหยุดพูด พลางก้าวเข้ามาใกล้

“—ห้ามคิดหนี”

น้ำเสียงเย็นเยียบทำเอามีนตัวชา ร่างเล็กถอยหลังอัตโนมัติไปจนชิดผนัง เขาเงยหน้ามองชายตรงหน้า แล้วพูดเสียงสั่น

“ผมเข้าใจครับ…”

สายตาของคิรินมองเขานิ่งก่อนจะหมุนตัวเดินออกจากห้องไป ทิ้งให้มีนยืนนิ่งอยู่อย่างนั้น หัวใจเต้นแรงอย่างไม่มีเหตุผล

นี่มัน…แค่จุดเริ่มต้น

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***



